Read Ewangeliczny Instytut Biblijny 2 Samuela 18 Bible Online

2 Samuela 18 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

2 Samuela 18

¹Następnie Dawid dokonał przeglądu wojska,[365] które było z nim, i ustanowił mu dowódców tysięcy oraz dowódców setek.

²Potem Dawid wysłał wojsko: jedną trzecią pod dowództwo[366] Joaba, jedną trzecią pod dowództwo Abiszaja, syna Serui, brata Joaba, i jedną trzecią pod dowództwo Itaja Gitejczyka. Powiedział też król do wojska: Ja też na pewno wyjdę z wami.

³Ale wojsko odpowiedziało: Nie wychodź! Bo choćbyśmy nawet uciekali, nie zwrócą na nas uwagi,[367] i choćby połowa z nas poległa, nie zwrócą na nas uwagi,[368] bo teraz[369] [ty wystarczysz] za dziesięć tysięcy naszych. Lepiej będzie, jeśli zabezpieczysz nam pomoc z miasta.[370]

⁴Król powiedział do nich: Zrobię to, co uznacie za słuszne w swoich oczach. Po czym król stanął przy bramie, a całe wojsko wychodziło setkami i tysiącami.

⁵Król nakazał przy tym Joabowi, Abiszajowi i Itajowi: Postąpcie mi łagodnie z młodym człowiekiem, z Absalomem. A całe wojsko słyszało, jak król dawał wszystkim dowódcom ten rozkaz dotyczący Absaloma.

⁶Wojsko wyszło zatem w pole, by zetrzeć się z Izraelem, i doszło do bitwy w Lesie Efraimskim.

⁷Wojsko Izraela zostało tam pobite przez sługi Dawida i doszło tam tego dnia do ogromnej klęski — [poległo] dwadzieścia tysięcy.[371]

⁸Gdy bowiem bitwa rozproszyła się po całej okolicy,[372] las pochłonął w tym dniu więcej wojska, niż pochłonął go miecz.

⁹[W trakcie walk] Absalom natknął się na sługi Dawida. Absalom jechał na mule, a muł wbiegł pod gałęzie wielkiego dębu tak, że głowa [Absaloma] zaczepiła o dąb i zawisł[373] on między niebem a ziemią, muł zaś, który był pod nim, przebiegł [dalej].

¹⁰Zobaczył to pewien[374] człowiek i doniósł [o tym] Joabowi: Oto widziałem Absaloma wiszącego na dębie!

¹¹Wtedy Joab powiedział do człowieka, który mu o tym doniósł: Widziałeś?! To dlaczego nie zwaliłeś go tam na ziemię? Wziąłbym na siebie, by dać ci za to dziesięć [sykli][375] srebra oraz jeden pas.

¹²Lecz człowiek ten odpowiedział Joabowi: Choćbym poczuł na dłoni ciężar tysiąca [sykli][376] srebra, nie wyciągnąłbym mojej ręki na królewskiego syna, bo na własne uszy słyszeliśmy, jak król nakazał tobie, Abiszajowi i Itajowi: Strzeżcie mi[377] młodego człowieka, Absaloma.

¹³Czy miałbym postąpić podstępnie przeciw jego duszy?[378] Przed królem przecież nie ukryje się żadna sprawa. Nawet ty odciąłbyś się ode mnie!

¹⁴A Joab powiedział: [To] nie tak! Czy mam tu zwlekać przed tobą? Po czym wziął trzy oszczepy[379] do ręki i wbił je w serce Absaloma, kiedy ten żył jeszcze w sercu dębu.[380]

¹⁵Potem otoczyło go dziesięciu młodych, noszących broń Joaba, natarli na Absaloma i dobili go.

¹⁶Wtedy Joab zadął w róg i wojsko zawróciło z pogoni za Izraelem — bo Joab wstrzymał wojsko.

¹⁷A Absaloma wzięli i wrzucili go w lesie do wielkiego dołu, po czym narzucili na niego bardzo wielką kupę kamieni. Cały zaś Izrael uciekł, każdy do swojego namiotu.[381]

¹⁸Absalom natomiast jeszcze za swojego życia wziął i postawił sobie słup, który jest w Dolinie Królewskiej. Mawiał bowiem: Nie mam syna, aby zachowała się pamięć o moim imieniu. Nazwał więc ten słup swoim imieniem i do dnia dzisiejszego nazywają go Pomnikiem Absaloma.

¹⁹Wówczas Achimaas, syn Sadoka, powiedział: Pozwól, że pobiegnę i zaniosę królowi dobrą wieść, że JHWH wymierzył mu sprawiedliwość z ręki jego wrogów.

²⁰Joab jednak powiedział do niego: Nie będziesz ty w dniu dzisiejszym kimś, kto przynosi dobrą wieść. Zanieś [ją] innego dnia, lecz w dniu dzisiejszym nie zanoś tej wieści, dlatego że zginął syn króla.

²¹Joab powiedział jednak pewnemu Kuszycie: Idź i donieś królowi, co widziałeś. Kuszyta pokłonił się Joabowi i pobiegł.

²²Lecz Achimaas, syn Sadoka, raz jeszcze powiedział do Joaba: Niech się dzieje, co chce, pozwól, proszę, i mnie pobiec za Kuszytą. A Joab odpowiedział: Po co chcesz biec, mój synu? Nie znajdzie się przecież dla ciebie nagroda za dobrą wieść.[382]

²³Niech się dzieje, co chce, pobiegnę. Wówczas powiedział: Biegnij! I Achimaas pobiegł drogą przez okręg [nizinny] — i wyprzedził Kuszytę.

²⁴Dawid tymczasem stacjonował między dwiema bramami. Strażnik zaś poszedł na taras bramy przy murze, podniósł swoje oczy i zobaczył, że oto biegnie jakiś pojedynczy człowiek.

²⁵Strażnik zawołał zatem i doniósł o tym królowi. A król powiedział: Jeśli [biegnie] sam, to w ustach ma dobrą wieść. A [człowiek] ten szedł i był coraz bliżej.

²⁶Lecz [zaraz] strażnik zobaczył, że biegnie drugi człowiek, więc zawołał strażnik do odźwiernego: Oto [znów] biegnie pojedynczy człowiek. A król na to: Również ten niesie dobrą wieść.

²⁷Wtedy strażnik powiedział: Widzę, że ten pierwszy biegnący przypomina w swym biegu Achimaasa, syna Sadoka. Król powiedział: To dobry człowiek i przychodzi z dobrą wieścią.

²⁸Wkrótce Achimaas wykrzyknął[383] do króla: Pokój! — i pokłonił się królowi twarzą do ziemi. Następnie powiedział: Błogosławiony JHWH, twój Bóg, że zamknął [w naszej dłoni] ludzi, którzy podnieśli swoją rękę przeciw mojemu panu, królowi.

²⁹Ale król zapytał: Jak się ma[384] młody człowiek, Absalom? Achimaas odpowiedział: Widziałem wielkie zamieszanie, gdy Joab wysyłał sługę króla oraz twojego sługę, dlatego nie wiem, jak.

³⁰Król powiedział zatem: Odejdź i ustaw się tutaj! Odszedł więc i stanął.

³¹Wtedy wszedł Kuszyta i Kuszyta powiedział: Niech mój pan, król, pozwoli sobie oznajmić dobrą wieść, że JHWH wymierzył ci dziś sprawiedliwość z ręki wszystkich, którzy powstali przeciw tobie!

³²Ale król zapytał Kuszytę: Jak się ma młody człowiek, Absalom? Kuszyta odpowiedział: Niech jak z tym młodym człowiekiem stanie się ze wszystkimi wrogami mojego pana, króla, i ze wszystkimi, którzy powstali przeciw tobie na nieszczęście!

³³Wtedy król zadrżał, wszedł do górnej komnaty nad bramą i zapłakał. I tak powtarzał, chodząc tam i z powrotem: Synu mój, Absalomie! Synu mój, synu mój, Absalomie! Obym[385] to ja zginął zamiast ciebie! O, Absalomie, mój synu, mój synu!