Read Ewangeliczny Instytut Biblijny 1 Królewska 3 Bible Online

1 Królewska 3 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

1 Królewska 3

¹Salomon spowinowacił się z faraonem,[61] królem Egiptu;[62] pojął za żonę[63] córkę faraona i sprowadził ją do Miasta Dawida, zanim skończył budować swój dom, dom JHWH i mur wokół Jerozolimy.

²Lud nadal składał ofiary na wzgórzach, ponieważ do tych dni[64] nie zbudowano jeszcze domu dla imienia JHWH.

³Salomon zaś kochał JHWH, postępował według ustaw Dawida, swojego ojca, tylko ofiary składał i kadził na wzgórzach.

⁴Raz udał się król do Gibeonu, by tam złożyć ofiary, było to bowiem wielkie[65] wzgórze; tysiąc ofiar całopalnych Salomon złoży[66] na tamtejszym ołtarzu.[67]

⁵I właśnie w Gibeonie, nocą, we śnie, ukazał się Salomonowi JHWH. Bóg powiedział: Proś, co mam ci dać?

⁶Salomon odpowiedział: Ty okazałeś swojemu słudze Dawidowi, mojemu ojcu, wielką łaskę, kiedy postępował przed Twoim obliczem wiernie, sprawiedliwie i w prawości serca. Dochowywałeś mu też tej wielkiej łaski, że dałeś mu syna, który zasiadł na jego tronie, jak to jest dzisiaj.

⁷Teraz więc JHWH, Boże mój, Ty [wprawdzie] ustanowiłeś swojego sługę królem w miejsce Dawida, mojego ojca, lecz ja jestem młodym chłopcem[68] i nie wiem, jak wychodzić ani jak przychodzić.[69]

⁸A tymczasem Twój sługa jest pośród Twojego ludu, który wybrałeś, ludu tak licznego, że jest nie do zmierzenia ani do zliczenia z powodu swojej liczby.[70]

⁹Daj więc Twojemu słudze słuchające serce, aby umiał sądzić Twój lud, rozróżniać między dobrem a złem, bo kto jest w stanie sądzić Twój lud, tak trudny,[71] jak ten?

¹⁰I Pan uznał te słowa za słuszne w swoich oczach, to, że Salomon prosił o taką właśnie rzecz.

¹¹Bóg powiedział do niego: Dlatego, że prosiłeś o taką rzecz, a nie prosiłeś dla siebie o liczne dni ani nie prosiłeś dla siebie o bogactwo, ani nie prosiłeś o duszę swoich wrogów, lecz prosiłeś dla siebie o [umiejętność] rozumienia, by słyszeć rozstrzygnięcia,[72]

¹²to postąpię według twoich słów. Oto daję ci mądre i rozumne serce, tak że takiego, jak ty, nie było [jeszcze] przed tobą ani taki, jak ty, nie powstanie po tobie.

¹³Ponadto daję ci to, o co nie prosiłeś, to jest również bogactwo, również chwałę — tak, że po wszystkie twoje dni[73] nikt pomiędzy królami nie będzie podobny tobie!

¹⁴A jeśli będziesz kroczył moimi drogami, przestrzegał moich ustaw i przykazań, tak jak kroczył Dawid, twój ojciec, to przedłużę [także] twoje dni.

¹⁵Gdy Salomon obudził się,[74] oto był to [tylko] sen. Kiedy potem przybył do Jerozolimy, stanął[75] przed skrzynią Przymierza z Panem,[76] złożył ofiary całopalne, przygotował ofiary pokoju — i wyprawił ucztę[77] dla wszystkich swoich sług.

¹⁶Raz przyszły do króla dwie nierządne kobiety i stanęły przed nim.

¹⁷Jedna z tych kobiet powiedziała: Proszę, mój panie, ja i ta kobieta mieszkamy w jednym domu i przy niej, w domu, urodziłam [chłopca].

¹⁸Trzeciego dnia po moim porodzie zdarzyło się, że [chłopca] urodziła również ta kobieta — a jesteśmy w tym domu razem, poza nami dwiema nie ma z nami w tym domu nikogo obcego.

¹⁹Lecz syn tej kobiety umarł w nocy, ponieważ położyła się na nim.

²⁰Gdy wstała w środku nocy — gdy twoja służąca spała[78] — wzięła mojego syna od mojego boku i położyła na swoim łonie, a swojego martwego syna położyła na moim łonie.

²¹Kiedy rano wstałam, aby nakarmić mojego syna, oto był on martwy. Lecz gdy przyjrzałam mu się rano, nie był to mój syn, którego urodziłam.

²²Wówczas ta druga kobieta powiedziała: Nie tak, lecz moim synem jest ten żywy, a twoim ten martwy. Pierwsza na to: Nie, lecz twoim synem jest martwy, a moim synem żywy.[79] I tak sprzeczały się wobec króla.

²³Wtedy król powiedział: Jedna mówi: To mój syn — ten żywy; twoim synem jest martwy. Druga mówi: Nie! Twoim synem jest ten martwy, a moim synem żywy.

²⁴I król powiedział: Podajcie mi miecz! Przyniesiono więc miecz przed króla.

²⁵Wówczas król powiedział: Przetnijcie to żywe dziecko na dwoje i dajcie połowę jednej, a połowę drugiej.

²⁶Wtedy kobieta, której synem był ten żywy, powiedziała do króla — gdyż wezbrała w niej litość nad swym synem — powiedziała więc: Proszę, mój panie, dajcie jej to żywe dziecko, tylko go nie uśmiercajcie! Ta druga natomiast mówiła: Niech nie będzie ani moje, ani twoje — tnijcie!

²⁷Wtedy król odezwał się i powiedział: Dajcie tej [pierwszej] to żywe dziecko[80] i nie zabijajcie go! Ona jest jego matką.

²⁸A gdy wszyscy Izraelici usłyszeli o tym wyroku, który wydał król, przelękli się króla, widzieli bowiem, że jest w nim Boża mądrość do sprawowania sądu.