Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Joba 14 Bible Online

Joba 14 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Joba 14

¹Człowiek urodzony przez kobietę — krótkie [jego] dni i pełne niepokoju.[185]

²Wyrasta jak kwiat i więdnie, umyka jak cień — i nie ostaje się.

³Tak! Nad takim otwierasz swoje oczy i pozywasz mnie przed siebie na sąd.

⁴Kto da[186] czyste[187] z nieczystego? Ani jeden!

⁵Gdyż ustalone[188] są jego dni, liczba miesięcy u Ciebie, ustalasz jego porcję i [jej] nie przekracza.

⁶Przestań wpatrywać się w niego, niech ustanie,[189] aż się pocieszy jak najemnik swoim dniem.

⁷Bo [o ile] jest nadzieja dla drzewa — choć zostaje ścięte, odrasta i jego pęd rośnie dalej;

⁸choć zestarzeje się w ziemi jego korzeń i w prochu umrze jego pień,

⁹to gdy poczuje wilgoć, kiełkuje, puszcza gałązkę jak świeża sadzonka —

¹⁰o tyle gdy człowiek umiera, to na dobre;[190] gdy zgaśnie człowiek, to gdzież on jest?[191]

¹¹Jak wód ubywa w morzu, a rzeka opada i wysycha,

¹²tak człowiek — legł i już nie wstanie, póki będą niebiosa,[192] nie obudzą się i nie podniosą się z ich snu.

¹³Obyś tak skrył mnie w Szeolu, schował mnie, aż ustanie Twój gniew, wyznaczył mi granicę — i wspomniał o mnie!

¹⁴Gdy człowiek umrze, czy ożyje? Przez wszystkie dni mej służby[193] będę czekał,[194] aż nadejdzie moja zmiana.[195]

¹⁵Będziesz wołał, a ja ci odpowiem, będziesz tęsknił za tworem swoich rąk.

¹⁶Tak! Teraz liczysz moje kroki. [Czyż] nie strzeżesz mojego grzechu?

¹⁷Moja nieprawość zapieczętowana w sakiewce,[196] zamalowałeś[197] moją winę.

¹⁸Lecz jak góra pada i kruszeje, a skała przesuwana jest ze swego miejsca,

¹⁹kamienie rozbijają wody,[198] a ulewa spłukuje proch ziemi, tak Ty niweczysz nadzieję człowieka.

²⁰Pokonujesz go na zawsze — i odchodzi; zmieniasz[199] jego oblicze — i odprawiasz go.

²¹Jego synowie są szanowani, lecz on [o tym] nie wie; tracą znaczenie, a do niego to nie dociera.

²²Póki na nim ciało, odczuwa ból, dopóki w nim dusza — płacze.