Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Joba 20 Bible Online

Joba 20 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Joba 20

¹Wtedy Sofar z Naama odezwał się w te słowa:

²Dlatego[265] moje rozterki[266] sprawiają, że odpowiadam, i [czynię to] z powodu pobudzenia we mnie.

³Słyszę obraźliwe pouczenie i, według mojego zrozumienia, [mój] duch mi odpowiada.

⁴Czy wiesz[267] o tym, że od zawsze, od umieszczenia człowieka na ziemi,

⁵wiwatowanie bezbożnych trwało krótko, a radość niegodziwego była chwilowa?

⁶Choćby jego wyniosłość dosięgała niebios, a jego głowa dotykała chmury,

⁷ginął na zawsze jak jego odchody,[268] [a] ci, którzy go widywali, pytali: Gdzież on [się podział]?

⁸Ulatuje [taki] jak sen — i już go nie znajdą — i znika jak nocne widziadło.

⁹Ogląda go oko i przestaje, i nie zobaczy go już jego miejsce.

¹⁰Jego synowie muszą zabiegać o przychylność[269] zubożonych, a jego ręce[270] muszą zwrócić jego bogactwo.

¹¹Choć jego kości[271] były pełne młodzieńczości, wraz z nim spoczęła ona w prochu.

¹²Choć zło osładzało mu usta, skrywał je pod swoim językiem,

¹³hołubił je sobie i nie porzucał go, i zatrzymywał na swym podniebieniu,

¹⁴to chleb w jego wnętrzu bywał zamieniany w żółć żmii w jego trzewiach.

¹⁵Połknął [taki] bogactwo, ale je zwymiotował, Bóg wyparł je z jego brzucha.

¹⁶Wessał jad żmii i zabił go język gada.[272]

¹⁷Nie spojrzy [już z radością] na strumienie, płynące potoki miodu i śmietany.

¹⁸Musi oddać, co zyskał,[273] nie przełknie tego, nie nacieszy się bogactwem swego handlu.

¹⁹Bo gnębił, porzucał ubogich, zagarniał dom, a nie budował —

²⁰bo nie znał umiaru w swoim wnętrzu, nie dał ujść niczemu, czego pragnął.

²¹Nie było pozostałości po jego posiłku, dlatego nie zachowały się jego dobra.

²²Mimo obfitości jego dostatku dosięgały go troski, spadała na niego cała moc niedoli.

²³Gdy będzie napełniał swój brzuch, [Bóg] ześle na niego żar swojego gniewu i spuści [go] na niego [niczym deszcz] w jego wnętrzności.[274]

²⁴Gdy będzie uciekał przed bronią żelazną, przeszyje go łuk spiżowy.

²⁵Wyciągnie [strzałę] i wyjdzie mu z pleców, i grot[275] z jego żółci — [i] spadną na niego strachy.

²⁶Zupełna ciemność zaczajona jest, aby skryć jego skarby, pożre go ogień [przez nikogo] nie rozniecony, pochłonie tego, kto pozostał w jego namiocie.

²⁷Niebiosa odsłonią jego winę, a ziemia powstanie przeciw niemu.

²⁸Uprowadzi[276] [On] cały dobytek[277] jego domu, rozpłynie się [on] w dniu Jego gniewu.

²⁹Taki jest dział, który Bóg przygotowuje człowiekowi bezbożnemu, i [takie jest] dziedzictwo zapowiedziane mu przez Boga.