Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Joba 30 Bible Online

Joba 30 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Joba 30

¹A teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie wiekiem, których ojców nie chciałbym postawić przy psach moich stad.

²Również siła ich rąk — na cóż mi? Przepadła ich żywotność.

³Z niedostatku i srogiego niedożywienia[354] ogryźliby suchy [step], wczorajsze[355] ruiny i zniszczenia.

⁴Zrywają ślaz[356] z krzaków i korzeń jałowca[357] na pokarm.[358]

⁵Wypędzają ich ze wspólnoty, krzyczą za nimi jak za złodziejem.

⁶Koczują [zatem] w okropnościach[359] rzecznych jarów, w ziemnych i skalnych jamach.

⁷Wyją[360] między krzakami, łączą się pod ostami[361] —

⁸ludzie podli, bez sławy,[362] wygnani batem z ziemi.

⁹A teraz jestem [tematem] ich przyśpiewki i jestem ich powiedzonkiem.

¹⁰Brzydzą się mną, trzymają się ode mnie z dala i przed moim obliczem nie powstrzymują się z pluciem.

¹¹To dlatego, że [On] poluźnił mój sznur[363] i mnie upokorzył — i uzdę przed moim obliczem zrzucili.[364]

¹²Z prawej powstaje banda wyrostków,[365] zranili moje nogi i wznoszą przeciw mnie ścieżki zniszczenia.

¹³Zniszczyli moją obronę, przyczyniają się do mojej zguby, nie trzeba im pomocy.

¹⁴Podchodzą jak przez szeroki wyłom, przewalają się pod gruzami.

¹⁵Opanowały mnie strachy, smagają jak wiatr moją godność; me wybawienie minęło jak obłok.

¹⁶A teraz rozlewa się we mnie moja dusza, dopadły mnie dni utrapienia.

¹⁷Noc dziurawi we mnie moje kości, a ci, którzy mnie ogryzają,[366] nie ustają.

¹⁸Z wielką siłą chwyta mnie [On] za szaty, ściska mnie jak wycięcie[367] w mej tunice.

¹⁹Rzucił mnie w błoto, upodobniłem się do prochu i popiołu.[368]

²⁰Krzyczę do Ciebie, lecz mi nie odpowiadasz; stanąłem, lecz [tylko] mi się przypatrujesz.

²¹Okazałeś się okrutny dla mnie, w sile swojej ręki mnie zwalczasz.

²²Unosisz mnie, każesz mi dosiadać wiatru i sprawiasz, że rozpływa się burza.[369]

²³Tak, wiem, że chcesz mnie wydać na śmierć i [skierować] do domu spotkania wszystkich żyjących.

²⁴Jednak czy ktoś w ruinie nie wyciąga ręki? Czy w swym nieszczęściu nie woła o pomoc?[370]

²⁵Czy nie płakałem nad [tym, którego] dzień był ciężki, i czy moja dusza nie ubolewała nad potrzebującym?

²⁶Tak, oczekiwałem szczęścia, a przyszło nieszczęście, spodziewałem się światła, a nastał mrok.

²⁷Moje wnętrzności burzą się i nie mogą się uspokoić, spotykają mnie dni utrapienia.

²⁸Chodzę pociemniały, ale nie od słońca, wstaję i w zgromadzeniu wołam o pomoc.

²⁹Stałem się bratem szakali i przyjacielem strusic.

³⁰Moja skóra pociemniała i [spada] ze mnie, a moja kość jest spieczona od gorączki.

³¹Moja lutnia [wtóruje] narzekaniu, a mój flet — głosowi płaczących.