Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Psalmy 78 Bible Online

Psalmy 78 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Psalmy 78

¹Maskil[679] Asafa.[680] Słuchaj, mój ludu, mego Prawa, Skłońcie ucho[681] ku słowom moich ust!

²Do przypowieści[682] otworzę moje usta, Sprawię, że trysną zagadki sprzed wieków —

³Tego, czego słuchaliśmy i co poznaliśmy,[683] O czym opowiadali nam nasi ojcowie,

⁴Nie zataimy przed ich synami! Przyszłemu pokoleniu opowiemy[684] o przejawach chwały JHWH i o Jego mocy, Oraz o cudach, których On dokonał.

⁵Utwierdził świadectwo[685] w Jakubie I ustanowił w Izraelu Prawo, Które nadał naszym ojcom, Aby w nie wprowadzali swoich synów,

⁶Tak, aby je znało następne pokolenie, A synowie, którzy zostaną zrodzeni, Powstali i przekazali je swoim dzieciom,

⁷Aby złożyli nadzieję[686] w Bogu I nie zapominali o Bożych dziełach, Ale strzegli Jego przykazań;

⁸Żeby nie byli, jak ich ojcowie, Pokoleniem upartym i zbuntowanym, Pokoleniem niestałego serca,[687] Niewiernym Bogu w swoim duchu.

⁹Synowie Efraima,[688] zbrojni łucznicy, Uciekli w dniu bitwy.[689]

¹⁰Nie dotrzymali przymierza z Bogiem I odmówili postępowania według Jego Prawa.

¹¹Zapomnieli o Jego czynach I o cudach, które im ukazał.

¹²Wobec ich ojców dokonał cudu W ziemi egipskiej, na polach Soanu.[690]

¹³Rozdzielił morze i ich przeprowadził, Ustawił wody niczym ścianę.

¹⁴Za dnia prowadził ich w obłoku, A całą noc w świetle ognia.

¹⁵Rozłupał skały na pustyni I dał im pić niczym z wielkich głębi.

¹⁶Sprawił, że ze skały popłynęły strumienie I spłynęły niczym potoki wód.

¹⁷Lecz oni wciąż mnożyli grzech wobec Niego, Buntując się przeciw Najwyższemu [jeszcze] na pustyni.

¹⁸Poddawali Boga próbie w swoim sercu,[691] Domagając się pożywienia dla [pragnień] swojej duszy.[692]

¹⁹Mówili przeciw Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na pustyni?

²⁰Owszem, uderzył w skałę, Trysnęły wody i popłynęły rzeki — Ale czy może dać również chleb? Czy przygotuje mięso swojemu ludowi?

²¹Dlatego JHWH to usłyszał i rozgniewał się,[693] Ogień został rozniecony przeciw Jakubowi, Gniew wybuchł również przeciw Izraelowi,

²²Ponieważ nie uwierzyli Bogu Ani nie zaufali Jego zbawieniu.

²³Rozkazał więc obłokom w górze I otworzył bramy niebios.

²⁴Skropił ich manną, aby jedli, I dał im zboże niebios.

²⁵Człowiek jadł chleb anielski — Zesłał im na prowiant chleba w obfitości.

²⁶Wzbudził na niebie wiatr wschodni I swoją mocą sprowadził południowy.

²⁷Spuścił na nich mięso niczym pył, Ptactwo skrzydlate niczym piasek morski.

²⁸Spadło ono w środku Jego obozu, Wokół Jego namiotów.

²⁹Jedli i nasycili się bardzo; I zaspokoił ich zachciankę.

³⁰Nie porzucili jednak swej zachcianki, Pomimo że pokarm wciąż jeszcze mieli w swych ustach,

³¹Dlatego spadł na nich gniew Boga I dokonał zniszczenia między najtęższymi[694] spośród nich, I powalił młodzież Izraela.

³²Ale mimo tego wszystkiego nadal grzeszyli I nie uwierzyli Jego cudom.

³³Dlatego doprowadził do końca ich dni jak tchnienie,[695] A ich lata — w trwodze.

³⁴Gdy ich zabijał, szukali Go, Nawracali się i pragnęli znaleźć Boga.

³⁵Przypominali sobie, że Bóg jest ich opoką, Że Bóg Najwyższy jest ich Odkupicielem.

³⁶Schlebiali Mu ustami I okłamywali Go językiem,

³⁷Ich serce nie było szczere wobec Niego I nie byli wierni Jego przymierzu.

³⁸Lecz On, miłosierny, przykrywał ich winę i nie zniszczył. Często powstrzymywał swój gniew i nie rozniecał swej zapalczywości.

³⁹Pamiętał, że są tylko ciałem, Duchem,[696] który wychodzi i nie wraca.

⁴⁰Ile razy buntowali się przeciw Niemu na pustyni I sprawiali Mu ból na pustkowiu!

⁴¹Wciąż na nowo poddawali Boga próbie I prowokowali Świętego Izraela.

⁴²Nie pamiętali Jego ręki — Dnia, w którym ich wyzwolił od ciemięzcy,

⁴³Kiedy to czynił w Egipcie swoje znaki I swoje cuda na polach Soanu,

⁴⁴Kiedy przemienił w krew ich potoki Oraz kanały — tak, że nie mogli pić.

⁴⁵Zesłał na nich roje [owadów], które ich pożerały, I żaby, które ich niszczyły.

⁴⁶Wydał chrząszczom ich plony I owoce ich trudu — szarańczy.

⁴⁷Zniszczył gradem ich winnice, A ich sykomory szronem.

⁴⁸Wydał na pastwę gradu ich bydło, A ich stada — błyskawicom.

⁴⁹Spuścił na nich żar swego gniewu, Złość, oburzenie i udrękę, Oddział złych aniołów.[697]

⁵⁰Zrobił ścieżkę swojemu gniewowi, Nie ochronił od śmierci ich duszy, A ich życie wydał zarazie.

⁵¹Pobił wszystkich pierworodnych w Egipcie, Pierwociny męskiej tężyzny w namiotach Chama.

⁵²Następnie wyprowadził jak owce swój lud I prowadził jak stado po pustyni.

⁵³Prowadził ich bezpiecznie — i nie bali się, A ich wrogów przykryło morze!

⁵⁴Wprowadził ich w swoje święte granice, Do góry, którą nabyła Jego prawa ręka.

⁵⁵Wypędził przed nimi narody, Przydzielił im sznurem dziedzictwo I osadził w ich namiotach plemiona Izraela.

⁵⁶Lecz oni prowokowali i lekceważyli Boga, Najwyższego, I nie przestrzegali Jego świadectw,

⁵⁷Raczej odstępowali i postępowali zdradliwie jak ich ojcowie; Zawiedli jak łuk z obwisłą [cięciwą].[698]

⁵⁸Drażnili Go swoimi wzgórzami i swoimi bożkami budzili Jego zazdrość.

⁵⁹Bóg usłyszał to i rozgniewał się — I całkowicie odrzucił Izraela.

⁶⁰Porzucił siedzibę w Szilo,[699] Namiot, w którym mieszkał wśród ludzi.

⁶¹Oddał w niewolę swą[700] siłę, Swą[701] wspaniałość w ręce nieprzyjaciela.

⁶²Wydał swój lud na pastwę miecza I rozgniewał się na swoje dziedzictwo.

⁶³Jego młodzieńców pochłonął ogień, A jego dziewic nie podziwiano.[702]

⁶⁴Jego kapłani padli od miecza, A wdowy po nich ich nie opłakiwały.

⁶⁵Lecz Pan obudził się jakby ze snu, Niczym wojownik pokonany przez wino,[703]

⁶⁶I uderzył na tył[704] swoich nieprzyjaciół, Ściągnął na nich wieczną hańbę.

⁶⁷Wzgardził namiotem Józefa I nie wybrał plemienia Efraima.

⁶⁸Wybrał natomiast plemię Judy I górę Syjon, którą pokochał.

⁶⁹Zbudował sobie świątynię niczym wysokość,[705] Niczym ziemię, którą posadowił na wieki.

⁷⁰Wybrał też Dawida, swego sługę, Wziął go z zagrody dla owiec,

⁷¹Sprowadził go od [chodzenia] za karmiącymi, Aby pasł Jakuba, Jego lud, I Izraela, Jego dziedzictwo.

⁷²I on pasł ich w prawości[706] swego serca, Przewodził im według zręczności swojej dłoni.