Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Księga Kaznodziei 2 Bible Online

Księga Kaznodziei 2 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Księga Kaznodziei 2

¹Powiedziałem sobie w swoim sercu: Dalej! Popróbuję radości,[13] by zobaczyć, co dobre! A oto również to okazało się marnością.

²Śmiechowi[14] powiedziałem: Szalejesz! A radości: Cóż to sprawiasz?

³Postanowiłem w moim sercu spróbować dogodzić[15] mojemu ciału winem — lecz [tak, by] moje serce [nadal] kierowało się mądrością — i uchwycić się głupoty [aż do chwili], gdy zobaczę, w czym tkwi to dobro dla synów ludzkich, które mogliby czynić pod niebem[16] przez [tę niewielką] liczbę dni swojego życia.

⁴Nadałem wielkość moim dziełom:[17] Pobudowałem sobie domy, zasadziłem sobie winnice,

⁵założyłem sobie ogrody i parki[18] i zasadziłem w nich różnego rodzaju drzewa owocowe.

⁶Urządziłem sobie stawy z wodą, aby z nich nawadniać las rosnących drzew.

⁷Nabyłem sobie sługi i służące,[19] miałem też niewolników urodzonych w domu.[20] Miałem również stada bydła i owiec, więcej miałem tego niż wszyscy przede mną w Jerozolimie.

⁸Nagromadziłem też sobie srebra i złota oraz skarbów[21] królów i prowincji. Przygotowałem też sobie śpiewaków i śpiewaczki, i rozkosz synów ludzkich — kochankę i kochanki.[22]

⁹I tak stałem się wielki, i rozwinąłem się ponad wszystkich, którzy byli przede mną w Jerozolimie, a ponadto pozostała mi mądrość.

¹⁰I niczego, czego zapragnęły moje oczy, nie odmawiałem im. Nie odmawiałem mojemu sercu żadnej radości, gdyż moje serce cieszyło się z całego mojego trudu — i taki był mój dział z całego mojego trudu.

¹¹Następnie przyjrzałem się ja wszystkim moim dziełom, których dokonały moje ręce, i trudowi, który podjąłem, aby ich dokonać — i oto: wszystko to jest marnością i gonitwą za wiatrem, i nie przynosi żadnego pożytku pod słońcem.

¹²Skierowałem się ja więc, by przyjrzeć się mądrości, szaleństwu i głupocie, bo co [pozostaje] człowiekowi, który przychodzi po królu, jeśli nie to, co dotychczas czyniono?

¹³I zauważyłem ja, że jest pożytek w mądrości większy niż w głupocie, tak jak większy jest pożytek w świetle niż w ciemności.

¹⁴Mędrzec ma oczy w głowie,[23] a głupiec chodzi w ciemności, lecz poznałem ja również to, że jeden los spotyka wszystkich.

¹⁵I powiedziałem ja sobie w sercu: Jaki los spotyka głupca, taki i mnie spotyka. Dlaczego więc tak bardzo dociekam? I stwierdziłem w swoim sercu, że i to jest marnością, bo[24]

¹⁶nie pozostanie w pamięci mądry ani głupi na wieki. Jak dotychczas, w nadchodzących dniach wszystko zostanie zapomniane — i jak umrze mędrzec? Wraz z głupcem.[25]

¹⁷I tak znienawidziłem życie, bo nieszczęsne jest dla mnie dzieło, które dokonuje się pod słońcem. Wszystko bowiem jest marnością i gonitwą za wiatrem.

¹⁸I znienawidziłem ja wszelki mój trud, który podjąłem pod słońcem, przez to, że będę musiał zostawić go człowiekowi, który będzie po mnie.

¹⁹A kto wie, czy on będzie mądry, czy głupi? A przecież będzie rządził całym moim trudem, który podjąłem i nad którym się głowiłem — również to jest marnością.

²⁰Wówczas zaczęła mnie ogarniać rozpacz w sercu z powodu całego trudu, który podjąłem pod słońcem.

²¹Zdarza się bowiem, że człowiek, który podjął swój trud z mądrością, ze znawstwem[26] i z wprawą,[27] oddaje go, ten swój dział, człowiekowi, który się nim nie trudził! To również jest marnością i wielkim złem.

²²Bo cóż pozostaje człowiekowi w całym jego trudzie i zmaganiach jego serca — w tym, czym się trudzi pod słońcem?

²³Bo wszystkie jego dni są cierpieniem, a jego zajęcia zmartwieniem — i nawet w nocy jego serce nie odpoczywa. Również to jest marnością.

²⁴Nie ma dla człowieka nic lepszego niż to, by się najadł i napił, i zadbał, by jego dusza doświadczała dobra w jego trudzie. Zauważyłem ja, że to również pochodzi z ręki Bożej.

²⁵Bo kto może jeść i kto używać bez Niego?[28]

²⁶Gdyż [Bóg] człowiekowi, który jest dobry w Jego ocenie,[29] daje mądrość i poznanie, i radość, a grzesznikowi daje zajęcie zbierania i gromadzenia, aby dać [to] dobremu w ocenie Boga. Również to jest marnością i gonitwą za wiatrem.