Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Księga Kaznodziei 5 Bible Online

Księga Kaznodziei 5 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Księga Kaznodziei 5

¹Nie ponaglaj swych ust[41] i niech twoje serce nie popędza wypowiadania słowa przed obliczem Boga, bo Bóg jest w niebie, a ty jesteś na ziemi — dlatego niech twoje słowa będą nieliczne.

²Gdyż z wielości zajęć bierze się sen, a gadanie głupiego z wielu słów.

³Kiedy [więc] złożysz ślub przed Bogiem, nie zwlekaj z jego wypełnieniem, bo Mu się głupcy nie podobają — co ślubowałeś, to wypełnij!

⁴Lepiej nie składać ślubów niż składać — i nie wypełniać.

⁵Nie dopuść, by twoje usta doprowadziły do grzechu twoje ciało, i nie mów przed posłańcem [Bożym], że to było przeoczenie. Dlaczego Bóg ma się gniewać z powodu twojego głosu i niszczyć dzieło twoich rąk?

⁶Bo przy wielu snach — wiele marności, a także słów wiele — lecz [ty] bój się Boga!

⁷Jeśli widzisz w prowincji[42] ucisk ubogiego oraz gwałcenie prawa i sprawiedliwości, nie dziw się [temu] nad miarę, gdyż: Nad wysokim czuwa wyższy, a nad nimi jeszcze wyższy,

⁸a korzyścią dla kraju w tym wszystkim? Król zajęty uprawą ziemi.

⁹Kto kocha pieniądze, pieniędzmi się nie nasyci, a kto kocha bogactwo, nie będzie miał zysku — to również jest marnością.

¹⁰Gdy przybywa dóbr, przybywa spożywających je. A jaka [w tym] korzyść dla właściciela? Że widzą [to] jego oczy.

¹¹Słodki jest sen służącego, czy zje mało, czy wiele; lecz dostatek bogatego — jemu brak tchu, aby spać.

¹²Jest bolesne zło, widziałem je pod słońcem: Bogactwo zachowane właścicielowi na nieszczęście.

¹³Otóż przepadło bogactwo przez nieszczęśliwe zdarzenie, on zaś spłodził syna i w ręce nie ma nic.

¹⁴Jak wyszedł z łona swej matki, tak musi odejść, nagi, jak przyszedł, i nic nie weźmie ze swego trudu, do którego przykładał swą rękę —

¹⁵to jest tym bolesnym złem. Dokładnie jak przyszedł, tak też odchodzi — i co za pożytek ma, że się trudził dla wiatru?

¹⁶Również przez wszystkie swoje dni jadł w ciemności[43] i martwił się wiele — a przy tym choroba i wzburzenie.

¹⁷Oto, co uznałem ja za dobre [dla człowieka] i co za piękne: Jeść i pić, i oglądać powodzenie w całym swoim trudzie, który się znosi pod słońcem przez [krótką] liczbę dni własnego życia, które daje mu Bóg — bo to jest jego dział.

¹⁸Również każdy człowiek, któremu Bóg dał majątek i bogactwo, i sprawił, że może spożywać z niego i pić swój dział, i cieszyć się w swoim trudzie — to jest dar Boga,

¹⁹[taki] bowiem niewiele pamięta dni życia, gdyż Bóg udziela radości jego sercu.