Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Daniela 8 Bible Online

Daniela 8 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Daniela 8

¹W trzecim roku[131] panowania króla Belszazara ukazało się mnie, Danielowi, widzenie, po tym, które ukazało mi się na początku.[132]

²I widziałem w widzeniu, i stało się w [czasie], gdy patrzyłem, że[133] byłem na zamku w Suzie[134] położonej w prowincji Elam. I widziałem w widzeniu, że znalazłem się nad rzeką[135] Ulaj.

³A gdy podniosłem moje oczy, zobaczyłem, oto jakiś baran stoi przed rzeką — a miał dwa rogi. Oba rogi były długie, lecz jeden był dłuższy od drugiego, a ten dłuższy wyrósł później.[136]

⁴Widziałem, jak baran bódł na zachód i na północ, i na południe, a żadne zwierzę nie mogło ostać się przed nim i nie było, kto by mógł wyratować z jego ręki — robił, co chciał, i był coraz większy.[137]

⁵Gdy zastanawiałem się nad tym, oto z zachodu nadszedł kozioł, po powierzchni całej ziemi, nie dotykając ziemi,[138] a ten kozioł miał pokaźny róg pomiędzy oczami.

⁶I podszedł do barana, pana dwóch rogów, którego widziałem stojącego przy rzece, i rozpędził się na niego z gwałtownością swojej siły.

⁷I widziałem go, jak natarł tuż przy baranie, i rozjuszył się na niego, i uderzył barana, złamał oba jego rogi, a baran nie miał siły, by się przed nim ostać. I rzucił nim o ziemię, zdeptał go, a nie było nikogo, kto by wyrwał barana z jego ręki.[139]

⁸A kozioł wyrósł bardzo;[140] a gdy najbardziej spotężniał, złamany został wielki róg i spod niego wzniosły się pokaźne cztery,[141] na cztery wiatry niebios.

⁹A z jednego z nich wyszedł jeden róg, mały,[142] i mocno wyrósł w kierunku południa i wschodu, i w kierunku piękności.[143]

¹⁰I wyrósł aż do zastępu[144] niebios, i zwalił na ziemię niektórych z zastępu, i z gwiazd, i podeptał ich.

¹¹I sprawił, że jego wielkość urosła aż do księcia zastępu,[145] i przez niego sprawiono, że została odjęta stała [ofiara] i przewrócone miejsce Jego świątyni.

¹²I zastęp będzie dany[146] na stałej [ofierze],[147] w nieprawości, i prawdę [ta nieprawość] rzuci na ziemię,[148] a cokolwiek [ta nieprawość] sprawi, powiedzie się.[149]

¹³I usłyszałem jednego świętego mówiącego, i powiedział [inny] święty do tego, który mówił: Na jak długo widzenie: stała [ofiara] i niszcząca nieprawość, wydanie i świątyni, i zastępu[150] deptaniu?[151]

¹⁴I odpowiedział mi:[152] Aż na wieczorów [i] poranków dwa tysiące trzysta[153] — i [miejsce] święte będzie uporządkowane.

¹⁵I stało się, gdy ja, Daniel, miałem to widzenie i szukałem zrozumienia, oto stanął przede mną z wyglądu mężczyzna.

¹⁶I usłyszałem głos spomiędzy [brzegów][154] Ulaj, i wołał, mówiąc: Gabrielu,[155] wyjaśnij mu to widzenie.[156]

¹⁷I podszedł blisko miejsca, gdzie stałem, a gdy podszedł, byłem przestraszony i upadłem na twarz. Wtedy powiedział do mnie: Zrozum, synu człowieczy, że widzenie dotyczy czasu końca.

¹⁸A gdy przemówił do mnie, zapadłem w sen[157] z twarzą ku ziemi, lecz dotknął mnie i postawił mnie na miejsce, gdzie stałem,

¹⁹i powiedział: Oto ja dam ci poznać, co będzie przy końcu [czasu] gniewu, gdyż koniec [przypadnie] na [wyznaczony] czas.[158]

²⁰Baran, którego widziałeś, pan obu rogów, to królowie[159] Medii i Persji.

²¹A kozioł to król Grecji, a wielki róg, który jest między jego oczami, to król pierwszy.

²²A to, że został złamany i stanęły cztery pod nim, [znaczy]: cztery królestwa z [tego] narodu powstaną, lecz nie w jego mocy.[160]

²³A przy końcu ich królowania, gdy nieprawi[161] dopełnią [miary], nastanie król o zuchwałym obliczu i rozumiejący zagadki.[162]

²⁴Powiększy on swoją siłę,[163] lecz nie [tylko] w swojej sile, i będzie wyjątkowo niszczył. Szczęśliwie mu się powiedzie i będzie działał, i zniszczy możnych[164] i lud świętych.[165]

²⁵Dzięki jego przebiegłości powiedzie mu się podstęp w jego ręce, a w swoim sercu będzie się wywyższał i wielu zniszczy bez rozgłosu,[166] i przeciw księciu książąt powstanie, i zostanie zmiażdżony bez udziału ręki.

²⁶A widzenie o wieczorach i porankach, jak powiedziano, jest prawdą. Ty jednak zapieczętuj to widzenie, bo [odnosi się] do wielu dni.[167]

²⁷Wtedy ja, Daniel, omdlałem[168] i chorowałem przez [kilka] dni. Potem wstałem i pełniłem służbę u króla, byłem jednak zaniepokojony tym widzeniem i nie rozumiałem [go].[169]