Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Liczb 11 Bible Online

Liczb 11 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Liczb 11

¹Lecz lud stał się niczym ci, którzy niegodziwie szemrają w obecności[151] JHWH[152] i JHWH to usłyszał. Wówczas zapłonął Jego gniew i zapłonął wśród nich ogień JHWH, który pochłonął [już] kraniec obozu.

²Wtedy lud wykrzyknął do Mojżesza, a Mojżesz pomodlił się do JHWH — i ogień wygasł.

³I nazwał to miejsce Tabera,[153] gdyż zapalił się wśród nich ogień JHWH.

⁴A szumowina,[154] która była pośród ludu,[155] zapałała pragnieniem,[156] zwracali się[157] zaś [ku niej] i płakali również synowie Izraela. Mówili: Obyśmy mogli najeść się mięsa![158]

⁵Przypominamy sobie ryby, które jedliśmy w Egipcie za darmo,[159] ogórki i dynie,[160] i pory,[161] i cebulę, i czosnek,

⁶a teraz wyschło nam w gardle[162] — nie ma nic, poza manną przed oczami.

⁷Manna zaś była jak ziarno kolendry, [swym] kolorem przypominała kolor bdellium.[163]

⁸Ludzie rozchodzili się, zbierali ją, mielili na żarnach albo tłukli w moździerzach i gotowali ją w garnkach albo robili z niej placki. Jej smak był jak smak placka [przyrządzonego] na oliwie.[164]

⁹Gdy nocą opadała na obóz rosa, opadała na niego też manna.

¹⁰Mojżesz usłyszał, że lud płacze w swoich rodzinach, każdy u wejścia do swego namiotu. Wówczas mocno zapłonął gniew JHWH, a i w oczach Mojżesza było to niegodziwe.

¹¹Wtedy powiedział Mojżesz do JHWH: Dlaczego obszedłeś się tak źle z Twoim sługą? I dlaczego nie znalazłem łaski w Twoich oczach [tak dalece], że włożyłeś na mnie ciężar całego tego ludu?

¹²Czy ja począłem cały ten lud? Czy ja go zrodziłem, że mówisz do mnie: Nieś go na swoim łonie, jak piastun[165] niesie niemowlę, do[166] ziemi, którą przysiągłeś jego ojcom?

¹³Skąd mam wziąć mięso, aby dać całemu temu ludowi? Gdyż płaczą przede mną i mówią: Daj nam mięsa, bo chce nam się jeść!

¹⁴Ja sam nie jestem w stanie unieść całego tego ludu, gdyż jest dla mnie za ciężki.

¹⁵A jeśli Ty tak postępujesz ze mną, to [raczej] zabij mnie, proszę, natychmiast, jeśli znalazłem łaskę w Twoich oczach, a nie będę musiał patrzeć na moje nieszczęście.[167]

¹⁶I powiedział JHWH do Mojżesza: Zbierz Mi siedemdziesięciu mężczyzn spośród starszych Izraela, których znasz, że są oni starszymi ludu, oraz jego urzędników,[168] i weź ich do namiotu spotkania; niech stawią się tam razem z tobą.

¹⁷Wtedy zstąpię i będę tam rozmawiał z tobą, i wydzielę[169] z Ducha, który jest na tobie, i włożę na nich, i będą nieśli wraz z tobą ciężar ludu, abyś nie niósł go ty sam.

¹⁸A do ludu powiedz: Poświęćcie się na jutro, bo będziecie jeść mięso, gdyż płakaliście w obecności[170] JHWH, mówiąc: Kto nakarmi nas mięsem?![171] O tak, dobrze nam było w Egipcie. JHWH da wam zatem mięso i będziecie jeść.

¹⁹Nie będziecie jeść przez jeden dzień ani przez dwa dni, ani przez pięć dni, ani przez dziesięć dni, ani przez dwadzieścia dni,

²⁰ale przez cały miesiąc,[172] aż wam wyjdzie z nozdrzy i będzie budzić w was wstręt,[173] dlatego że wzgardziliście JHWH, który jest pośród was, i płakaliście przed Jego obliczem, mówiąc: Dlaczegóż to wyszliśmy z Egiptu?

²¹A Mojżesz powiedział: Sześćset tysięcy pieszych liczy lud, pośród którego jestem, a Ty mówisz: Dam im mięsa i będą jedli przez cały miesiąc?

²²Gdyby zarżnięto dla nich [całe] owce i bydło, czy to by im wystarczyło? Gdyby złowiono dla nich wszystkie ryby morza, czy to by im wystarczyło?

²³Wtedy JHWH powiedział do Mojżesza: Czy ręka JHWH jest za krótka?[174] Zobaczysz teraz,[175] czy moje słowo spełni ci się, czy też nie.

²⁴Mojżesz wyszedł i oznajmił ludowi słowa JHWH. Następnie zebrał siedemdziesięciu mężczyzn spośród starszych ludu i ustawił ich wokół namiotu [spotkania].

²⁵Wtedy zstąpił JHWH w obłoku i przemówił do niego. Wydzielił też z Ducha, który był na nim, i złożył na siedemdziesięciu starszych. A gdy Duch spoczął na nich, prorokowali, co nie zdarzyło się im już więcej.[176]

²⁶W obozie jednak pozostali dwaj mężczyźni. Jeden miał na imię Eldad, a drugi miał na imię Medad;[177] na nich też spoczął Duch, gdyż i oni byli wśród spisanych, ale nie przybyli pod namiot [spotkania]. Prorokowali jednak w obozie.

²⁷Wówczas przybiegł jakiś chłopiec i doniósł Mojżeszowi: Eldad i Medad prorokują w obozie.

²⁸Wtedy odezwał się Jozue, syn Nuna, usługujący Mojżeszowi od swojej młodości,[178] i powiedział: Mojżeszu, panie mój, zabroń im tego!

²⁹A Mojżesz mu odpowiedział: Czy jesteś o mnie zazdrosny? Oby cały lud PANA zamienił się w proroków! Tak, [oby] JHWH złożył na nich swego Ducha!

³⁰I Mojżesz odszedł do obozu, on i starsi Izraela.

³¹Wówczas nadciągnął wiatr [wzbudzony] przez JHWH, przywiał od morza[179] przepiórki i rzucił [je] na obóz, na dzień drogi z jednej i na dzień drogi z drugiej strony dookoła obozu, na mniej więcej dwa łokcie nad powierzchnią ziemi.[180]

³²I powstał lud, [i] przez cały ten dzień i przez całą noc, i przez cały dzień następny zbierał przepiórki. [Nawet] ten, kto zebrał najmniej, zebrał dziesięć chomerów.[181] I rozłożyli je sobie dookoła obozu.

³³Lecz gdy mięso było jeszcze między ich zębami, zanim [je] przełknęli, gniew JHWH zapłonął przeciw ludowi i zadał JHWH ludowi bardzo mocny cios.

³⁴Dlatego nadano temu miejscu nazwę: Kibrot-Hataawa,[182] gdyż tam pogrzebano ludzi pożądliwych.

³⁵Z Kibrot-Hataawa lud wyruszył do Chaserot[183] — i przebywali w Chaserot.