Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Mateusza 14 Bible Online

Mateusza 14 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Mateusza 14

¹W tym czasie tetrarcha Herod[293] usłyszał wieść o Jezusie.

²I powiedział do swoich dworzan: To jest Jan Chrzciciel; to on został wzbudzony z martwych i stąd te przejawy mocy dokonują się przez niego.

³Herod bowiem schwytał Jana, związał go i osadził w więzieniu z powodu Herodiady,[294] żony swego brata Filipa.

⁴Jan bowiem powtarzał mu: Nie wolno ci jej mieć.

⁵I chociaż chciał go zabić, bał się tłumu, gdyż mieli go za proroka.

⁶Lecz w czasie urodzin Heroda córka Herodiady[295] zatańczyła na środku i urzekła Heroda,

⁷stąd przyrzekł pod przysięgą, że da jej, o cokolwiek poprosi.

⁸Ona zaś, nakłoniona przez matkę: Daj mi tu na półmisku — mówi — głowę Jana Chrzciciela.

⁹A zasmucony król, ze względu na przysięgę i spoczywających wraz z nim przy stole, polecił, aby [jej] dano.

¹⁰Posłał zatem i ściął Jana w więzieniu.

¹¹I przyniesiono jego głowę na półmisku, i dano dziewczynce, a ona zaniosła swej matce.

¹²I przyszli jego uczniowie, zabrali ciało, pogrzebali je i poszli donieść o tym Jezusowi.

¹³Po usłyszeniu tej wieści Jezus usunął się stamtąd w łodzi na pustynne miejsce, samotnie. Tłumy jednak usłyszały o tym i pieszo poszły za Nim z miast.

¹⁴A gdy wyszedł [z łodzi], zobaczył wielki tłum — i zlitował się nad nimi, i uzdrowił ich słabowitych.

¹⁵A gdy zbliżał się wieczór,[296] podeszli do Niego uczniowie, mówiąc: Pustynne[297] jest to miejsce i godzina już późna; rozpuść tłumy, niech odejdą do wiosek i nakupią sobie żywności.

¹⁶A Jezus im powiedział: Nie mają potrzeby odchodzić, wy dajcie im jeść.

¹⁷A oni na to: Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwu ryb.

¹⁸On zaś powiedział: Przynieście mi je tutaj.

¹⁹I gdy wezwał tłumy, by spoczęły na trawie, wziął te pięć chlebów i te dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił, po czym łamał i podawał chleby uczniom, a uczniowie tłumom.

²⁰I zjedli wszyscy, i zostali nasyceni; zebrali też dwanaście pełnych koszów pozostałych kawałków.

²¹Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn oprócz kobiet i dzieci.

²²I zaraz ponaglił uczniów, aby wsiedli do łodzi[298] i popłynęli przed Nim na drugą stronę, zanim[299] rozpuści tłumy.

²³Po rozpuszczeniu tłumów wstąpił na górę, samotnie, aby się pomodlić. A z nastaniem wieczoru był tam sam.

²⁴Łódź tymczasem była już wiele stadiów[300] od brzegu, miotana przez fale, ponieważ wiatr był przeciwny.

²⁵A o czwartej straży nocnej[301] przyszedł do nich, idąc po morzu.

²⁶Uczniowie zaś, gdy zobaczyli Go idącego po morzu, przestraszyli się i mówili sobie, że to jest zjawa, i ze strachu wykrzyknęli.

²⁷Jezus zaś zaraz przemówił do nich: Odwagi, [to] Ja jestem, nie bójcie się!

²⁸Wtedy odezwał się do Niego Piotr: Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie.

²⁹On zaś powiedział: Przyjdź. I Piotr wyszedł z łodzi, szedł po wodzie i przyszedł do Jezusa.

³⁰Widząc zaś potężny wiatr, zląkł się i gdy zaczął tonąć, zawołał: Panie, ratuj mnie!

³¹Jezus zaś zaraz wyciągnął rękę, uchwycił go i mówi mu: O małowierny, dlaczego zwątpiłeś?

³²A gdy weszli do łodzi, wiatr ustał.

³³Ci zaś, którzy byli w łodzi, pokłonili Mu się, mówiąc: Naprawdę, jesteś Synem Boga.

³⁴Po przeprawieniu się dotarli do ziemi w pobliżu Genezaret.[302]

³⁵Ludzie z tego miejsca rozpoznali Go i rozesłali wiadomość po całej tej okolicy, tak że przyprowadzili do Niego wszystkich, którzy mieli się źle,

³⁶i prosili Go, aby mogli dotknąć choćby rąbka Jego szaty — a tylu, ilu dotknęło, zostało ocalonych.