Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Mateusza 22 Bible Online

Mateusza 22 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Mateusza 22

¹I odpowiadając, Jezus znów przemówił do nich w przypowieściach:

²Podobne jest Królestwo Niebios do pewnego człowieka, króla, który przygotował wesele[398] swojemu synowi.

³I posłał swoje sługi, aby zwołać zaproszonych na wesele,[399] ale nie chcieli przyjść.

⁴Znowu posłał inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto mój obiad mam gotowy, moje cielce i tuczne [cielęta][400] ofiarowane — i wszystko jest gotowe; przyjdźcie na wesele.

⁵Oni jednak, nie dbając o to, odeszli, ten na swoje pole, tamten do swojego handlu,

⁶a pozostali schwytali jego sługi, znieważyli i pozabijali.

⁷Król zaś, rozgniewany, posłał swoje wojsko, wygubił tych morderców, a ich miasto spalił.

⁸Następnie mówi swoim sługom: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni.

⁹Idźcie więc na rozstaje dróg i tylu, ilu spotkacie, zwołajcie na wesele.

¹⁰Słudzy ci zatem wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których spotkali, tak złych, jak i dobrych, i wesele zapełniło się siedzącymi.[401]

¹¹A gdy wszedł król, aby przyjrzeć się siedzącym, zobaczył tam człowieka nie ubranego w szatę weselną.

¹²I pyta go: Kolego, jak tu wszedłeś, nie mając szaty weselnej? A on oniemiał.

¹³Wtedy król zwrócił się do posługujących: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go w ciemność zewnętrzną;[402] tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

¹⁴Bo wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.

¹⁵Wtedy faryzeusze poszli i powzięli plan, jak by Go usidlić w słowie.

¹⁶I posłali do Niego swoich uczniów wraz z herodianami[403] i [ci] powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i drogi Bożej nauczasz w prawdzie, i na nikim Ci nie zależy, bo nie masz względu na osobę.[404]

¹⁷Powiedz nam więc, jak uważasz? Czy należy płacić podatek cesarzowi, czy nie?[405]

¹⁸A Jezus, gdy rozpoznał ich niegodziwość, odpowiedział: Dlaczego wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy?

¹⁹Pokażcie mi monetę podatkową. Oni zaś przynieśli mu denara.

²⁰Pyta ich: Czyj to wizerunek i napis?

²¹Mówią Mu: Cesarza.[406] Wtedy mówi im: Oddawajcie więc co cesarskie, cesarzowi, a co Boże — Bogu.

²²A gdy to usłyszeli, zdziwili się, po czym opuścili Go i odeszli.

²³Tego dnia podeszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali Go:

²⁴Nauczycielu, Mojżesz powiedział: Jeśli ktoś umrze, nie mając dziecka,[407] jego brat pojmie jego żonę i wzbudzi potomstwo[408] swojemu bratu.[409]

²⁵Otóż było u nas siedmiu braci; pierwszy ożenił się i zmarł, a ponieważ nie miał potomka, zostawił swoją żonę swojemu bratu.

²⁶Podobnie i drugi, i trzeci — aż do siódmego.

²⁷Po wszystkich zaś zmarła ta kobieta.

²⁸Przy zmartwychwstaniu więc którego z tych siedmiu będzie żoną? Bo wszyscy ją mieli.

²⁹A Jezus odpowiedział im: Błądzicie, gdyż nie znacie Pism ani mocy Boga.

³⁰Przy zmartwychwstaniu bowiem ani nie będą się żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie.

³¹A co do zmartwychwstania umarłych, czy nie czytaliście, co wam zostało powiedziane przez Boga, mówiącego:

³²Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych.

³³A tłumy, gdy tego słuchały, były zdumione Jego nauką.

³⁴Faryzeusze zaś, gdy usłyszeli, że uciszył saduceuszów, zeszli się razem.

³⁵A jeden z nich, znawca Prawa, wystawiając Go na próbę, zapytał:

³⁶Nauczycielu, które przykazanie jest największe[410] w Prawie?[411]

³⁷A On mu odpowiedział: Będziesz kochał Pana, Boga swego, całym swoim sercem i całą swoją duszą, i całą swoją myślą.

³⁸To jest największe i pierwsze przykazanie.

³⁹Drugie zaś, podobne temu, to: Będziesz kochał swojego bliźniego tak, jak samego siebie.

⁴⁰Na tych dwóch przykazaniach zawisa całe Prawo i prorocy.

⁴¹A gdy zeszli się faryzeusze, Jezus ich zapytał:

⁴²Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Odpowiedzieli: Dawida.

⁴³Zapytał ich: Jak to zatem jest, że Dawid w Duchu nazywa go Panem, gdy mówi:

⁴⁴Powiedział Pan mojemu Panu: Siedź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod Twoje stopy.

⁴⁵Jeśli więc Dawid nazywa go Panem, jak może być [On] Jego synem?

⁴⁶I nikt nie był w stanie odpowiedzieć Mu ani słowem. Nikt też od tego dnia nie ośmielił się już Go pytać.