Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Mateusza 9 Bible Online

Mateusza 9 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Mateusza 9

¹I wsiadł do łodzi, przeprawił się na drugą stronę i przybył do swojego miasta.[177]

²I oto przynieśli Mu ułożonego na posłaniu sparaliżowanego. A gdy Jezus zobaczył ich wiarę, powiedział sparaliżowanemu: Odwagi,[178] synu,[179] odpuszczane są ci grzechy.[180]

³I oto niektórzy ze znawców Prawa powiedzieli w sobie: On bluźni.[181]

⁴Jezus zaś, gdy zobaczył ich myśli, powiedział: Dlaczego o złych rzeczach myślicie w swoich sercach?

⁵Bo co jest łatwiejsze? Powiedzieć: Odpuszczane są twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź?

⁶Abyście zaś przekonali się, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczać grzechy — tu mówi do sparaliżowanego[182] — wstań, weź swoje posłanie i idź do swego domu![183]

⁷Wówczas wstał i odszedł do swego domu.

⁸Na ten widok tłumy przestraszyły się i oddały chwałę Bogu, który dał ludziom taką władzę.

⁹Gdy Jezus tamtędy przechodził, zobaczył człowieka imieniem Mateusz, siedzącego przy stole celnym — i mówi mu: Chodź za Mną. Wstał więc i poszedł za Nim.

¹⁰I stało się, gdy spoczywał w domu przy stole, że wielu celników i grzeszników przyszło i dołączało do Jezusa i Jego uczniów przy stole.

¹¹A faryzeusze, widząc to,[184] mówili do Jego uczniów: Dlaczego wasz Nauczyciel je z celnikami i grzesznikami?

¹²Gdy to usłyszał, powiedział: Nie potrzebują zdrowi lekarza, lecz ci, którzy mają się źle.[185]

¹³Idźcie i nauczcie się, co to znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary.[186] Bo nie przyszedłem powołać[187] sprawiedliwych, lecz grzeszników.

¹⁴Wtedy podeszli do Niego uczniowie Jana, pytając: Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, a Twoi uczniowie nie poszczą?

¹⁵A Jezus im odpowiedział: Czy goście weselni[188] są w stanie smucić się, dopóki jest z nimi pan młody? Przyjdą jednak dni, gdy pan młody zostanie im zabrany — i wtedy będą pościć.[189]

¹⁶Nikt zaś nie naszywa na stary płaszcz łaty z płótna, które jeszcze nie zbiegło się w praniu, bo takie jego łatanie ściąga [brzegi] płaszcza i rozdarcie staje się gorsze.

¹⁷Nie wlewają też młodego wina w stare bukłaki,[190] w przeciwnym razie bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki się niszczą. Ale młode wino wlewają do nowych bukłaków — i tak chroni się jedno i drugie.[191]

¹⁸Gdy to do nich mówił, oto przyszedł pewien przełożony [synagogi] i kłaniał się Mu, mówiąc: Moja córka właśnie dogorywa,[192] ale przyjdź, połóż na nią swą rękę, a będzie żyła.

¹⁹Wówczas Jezus wstał i poszedł za nim ze swoimi uczniami.

²⁰A oto kobieta, która krwawiła[193] dwanaście lat, podeszła z tyłu i dotknęła skraju Jego płaszcza.[194]

²¹Powtarzała sobie bowiem: Jeślibym tylko dotknęła Jego płaszcza, będę ocalona.[195]

²²Jezus zaś obrócił się, zobaczył ją i powiedział: Odwagi, córko, twoja wiara cię ocaliła. I od tej godziny kobieta była ocalona.

²³A gdy Jezus przyszedł do domu przełożonego i zastał tam flecistów oraz zrozpaczony tłum,

²⁴powiedział: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, lecz śpi. I wyśmiewali Go.

²⁵Gdy zaś wygnano tłum, wszedł, ujął ją za rękę — i dziewczynka wstała.

²⁶I rozeszła się wieść o tym po całej tamtej ziemi.[196]

²⁷Gdy Jezus tamtędy przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi i krzyczeli: Zmiłuj się nad nami, Synu Dawida![197]

²⁸Kiedy zaś wszedł do domu, podeszli do Niego ci niewidomi, a Jezus ich pyta: Czy wierzycie, że jestem w stanie to uczynić? Odpowiedzieli: Tak, Panie!

²⁹Wówczas dotknął ich oczu, mówiąc: Niech się wam stanie według waszej wiary.[198]

³⁰I otworzyły się ich oczy. A Jezus nakazał im surowo, mówiąc: Uważajcie, niech nikt się o tym nie dowie!

³¹Oni jednak, gdy wyszli, rozpowiedzieli o Nim po całej tamtej ziemi.

³²Gdy oni wychodzili, oto przyprowadzono Mu niemego opętanego człowieka.

³³Po wypędzeniu demona niemy przemówił. A tłumy zdumiały się, mówiąc: Nigdy coś takiego nie zdarzyło się w Izraelu.

³⁴Faryzeusze zaś mówili: Wygania demony w [mocy] władcy demonów.[199]

³⁵I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach, głosił ewangelię Królestwa i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelkie niedomaganie.

³⁶A gdy zobaczył tłumy, zlitował się nad nimi, gdyż były udręczone i porzucone jak owce nie mające pasterza.

³⁷Wtedy zwrócił się do swoich uczniów: Żniwo wprawdzie wielkie, lecz robotników mało.

³⁸Poproście więc Pana żniwa, aby wygnał robotników na swoje żniwo.