Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Marka 12 Bible Online

Marka 12 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Marka 12

¹I zaczął mówić do nich w przypowieściach:[179] Pewien człowiek zasadził winnicę, otoczył ją murem,[180] wykuł zbiornik, wzniósł wieżę, wynajął ją rolnikom — i odjechał.

²W czasie [winobrania] posłał do rolników sługę, aby przyjął od rolników część z owoców winnicy.

³A oni wzięli go, ubiczowali i odesłali z niczym.

⁴I znów posłał do nich innego sługę. Temu rozbili głowę i znieważyli go.

⁵Posłał jeszcze innego; tego zabili — i wielu innych, których albo wychłostali, albo pozabijali.

⁶Miał jeszcze jednego, ukochanego syna; posłał go do nich jako ostatniego, mówiąc: Mojego syna uszanują.

⁷Rolnicy ci zaś powiedzieli sobie: To jest dziedzic, chodźmy, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze.

⁸Chwycili go zatem, zabili i wyrzucili go poza winnicę.

⁹Co więc uczyni pan winnicy? Przyjedzie i wygubi rolników, a winnicę odda innym.

¹⁰Czy nie czytaliście tego [fragmentu] Pisma: Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się głowicą naroża. [181]

¹¹Stało się to za sprawą Pana ito jest cudowne w naszych oczach. [182]

¹²I starali się Go schwytać — ale bali się tłumu; zrozumieli bowiem, że przeciw nim wypowiedział tę przypowieść. Opuścili Go więc i odeszli.

¹³Posłali więc do Niego niektórych spośród faryzeuszów i herodianów,[183] aby schwytali Go za słowo.[184]

¹⁴Przyszli więc i mówią do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i nie zabiegasz o nikogo; nie masz bowiem względu na osobę,[185] ale w prawdzie nauczasz drogi Bożej; czy wolno płacić podatek[186] cesarzowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?[187]

¹⁵A On, świadom ich obłudy, powiedział do nich: Dlaczego poddajecie Mnie próbie? Przynieście Mi denara,[188] abym [go] obejrzał.

¹⁶Przynieśli zatem, a On ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? A oni Mu odpowiedzieli: Cesarza.

¹⁷Wtedy Jezus im powiedział: Co cesarskie, oddajcie cesarzowi, a co Boże — Bogu. I byli Nim zadziwieni.

¹⁸Wtedy przyszli do Niego saduceusze,[189] którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali Go, mówiąc:

¹⁹Nauczycielu! Mojżesz napisał nam, że jeśliby czyjś brat umarł i pozostawił żonę, a nie pozostawił dziecka, wówczas jego brat ma wziąć tę żonę i wzbudzić potomstwo[190] swojemu bratu.

²⁰[Otóż] było siedmiu braci; pierwszy pojął żonę, a umierając, nie pozostawił potomstwa.

²¹Wtedy pojął ją drugi i umarł, nie pozostawiwszy potomstwa. Tak samo trzeci —

²²i siedmiu nie zostawiło potomstwa. W końcu, po wszystkich, zmarła także ta kobieta.

²³Przy zmartwychwstaniu, kiedy zmartwychwstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę.

²⁴Jezus im odpowiedział: Czy nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pism ani mocy Boga?

²⁵Bo gdy powstaną z martwych, nie będą się żenić ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie na niebiosach.

²⁶Co do umarłych natomiast, że zostaną wzbudzeni,[191] czy nie czytaliście w zwoju Mojżesza, jak to Bóg przy cierniowym krzaku wypowiedział do niego słowa: Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba?

²⁷Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, ale żywych. Bardzo błądzicie.

²⁸Wtedy podszedł jeden ze znawców Prawa,[192] który usłyszał, jak ze sobą rozprawiali, a gdy zobaczył, że trafnie im odpowiedział, zapytał Go: Które przykazanie jest pierwsze[193] ze wszystkich?

²⁹Jezus odpowiedział: Pierwsze przykazanie jest takie: Słuchaj, Izraelu! Pan, nasz Bóg, jest Panem jedynym,[194]

³⁰będziesz więc kochał Pana, swojego Boga, z całego swojego serca, z całej swojej duszy, z całej swojej myśli i z całej swojej siły.[195]

³¹A drugie jest takie: Będziesz kochał swojego bliźniego jak samego siebie.[196] Innego przykazania, większego od tych, nie ma.

³²I powiedział do Niego znawca Prawa: Wspaniale, Nauczycielu! Prawdę powiedziałeś, że jest jedynym[197] i poza Nim nie ma innego;

³³i że kochać Go z całego serca i z całej myśli, i z całej siły, a bliźniego kochać jak samego siebie, znaczy więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary.

³⁴A Jezus, widząc, że on rozumnie odpowiedział, powiedział do niego: Niedaleko jesteś od Królestwa Bożego. I nikt nie ośmielał się Go już więcej pytać.

³⁵Odpowiadając, Jezus powiedział, ucząc w świątyni: Jak znawcy Prawa mogą mówić, że Chrystus jest synem Dawida?

³⁶Sam Dawid powiedział w Duchu Świętym:[198] Pan powiedział mojemu Panu: Siedź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod Twoje stopy!

³⁷Sam Dawid nazywa Go Panem, jak więc może On być jego synem? A liczny tłum chętnie Go słuchał.

³⁸W swoim nauczaniu powiedział też: Strzeżcie się znawców Prawa, pragnących chodzenia w długich szatach, pozdrowień na rynkach,

³⁹pierwszych krzeseł w synagogach i zaszczytnych miejsc na ucztach.

⁴⁰Pożerają oni domy[199] wdów i dla pozoru długo się modlą; ci dostaną surowszy wyrok.

⁴¹Usiadłszy naprzeciw skarbony,[200] przyglądał się, jak tłum wrzuca do skarbony pieniądze,[201] a wielu bogatych dużo wrzucało.

⁴²Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa leptony, czyli kodrantes.[202]

⁴³Wówczas przywołał swoich uczniów i powiedział im: Zapewniam was, ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy rzucający do skarbony.

⁴⁴Bo wszyscy wrzucili ze swojego nadmiaru, ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje[203] życie.