Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Marka 4 Bible Online

Marka 4 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Marka 4

¹I znów zaczął nauczać nad morzem. Zebrał się przy Nim ogromny tłum, tak że wszedł do łodzi i usiadł [w niej] na morzu, a cały tłum był na lądzie nad morzem.

²I zaczął ich uczyć wielu [rzeczy] w przypowieściach,[60] i mówił im w swoim nauczaniu:

³Słuchajcie![61] Oto siewca wyszedł, aby obsiać [pole].

⁴A gdy tak siał, jedno [ziarno] padło przy drodze — i przyleciały ptaki i zjadły je.

⁵Inne padło na grunt kamienisty, gdzie nie miało wiele gleby i zaraz wzeszło, gdyż gleba nie była głęboka.

⁶Lecz gdy podniosło się słońce, zostało spieczone, a ponieważ nie miało korzenia, uschło.

⁷Inne znów padło między ciernie;[62] ciernie zaś wyrosły i zadusiły je — i nie wydało plonu.

⁸A inne padły na tę żyzną ziemię i gdy wzeszły, wyrosły i wydały plon trzydziestokrotny i sześćdziesięciokrotny, i stokrotny.

⁹I powiedział: Kto ma uszy, aby słuchać, niech słucha.

¹⁰A gdy został sam, ci, którzy wraz z Dwunastoma byli wokół Niego, zaczęli Go pytać o te przypowieści.

¹¹I powiedział im: Wam dano tajemnicę Królestwa Bożego; tamtym zaś, którzy są na zewnątrz, wszystko podaje się w przypowieściach,

¹²aby[63]patrząc, widzieli, lecz nie zobaczyli; i słuchając, słyszeli, lecz nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i zostało im przebaczone.

¹³I powiedział do nich: Nie rozumiecie tej przypowieści? To jak zrozumiecie wszystkie [inne] przypowieści?

¹⁴Siewca rozsiewa Słowo.

¹⁵Ci przy drodze są tacy: Tam, gdzie siane jest Słowo, i gdy usłyszą, zaraz przychodzi szatan i zabiera zasiane w nich Słowo.

¹⁶A tacy są rozsiewani na kamieniach — oni, gdy usłyszą Słowo, zaraz z radością je przyjmują,

¹⁷lecz nie mają w sobie korzenia, ale są niestali, i gdy przychodzi ucisk lub prześladowanie z powodu Słowa, zaraz się zrażają.[64]

¹⁸Inni z kolei są ci rozsiewani między ciernie: oni usłyszeli Słowo,

¹⁹ale troski tego wieku, ułuda bogactwa i pożądliwości dotyczące innych [spraw] wkraczają i zagłuszają Słowo, tak że staje się bezowocne.

²⁰A tacy są ci posiani na żyznej ziemi: Oni słuchają Słowa i przyjmują, i wydają owoc: jedno trzydziestokrotny, jedno sześćdziesięciokrotny, a jedno stokrotny.

²¹I mówił do nich: Czy lampa przychodzi, by ją postawić pod korcem[65] lub pod łóżkiem? Czyż nie po to, aby ją postawić na świeczniku?

²²Nie ma bowiem [nic] ukrytego, co nie miałoby być ujawnione, ani [nic] niejawnego, co nie miałoby wyjść na jaw.

²³Kto ma uszy, aby słuchać, niech słucha!

²⁴I mówił dalej: Uważajcie, czego słuchacie! Jaką miarą mierzycie, taką będzie wam odmierzone, a nawet wam przydane.

²⁵Temu bowiem, który ma, będzie dodane, a temu, który nie ma, zostanie odebrane i to, co ma.[66]

²⁶I mówił: Z Królestwem Bożym jest tak, jak z człowiekiem, który rzuca ziarno w ziemię.

²⁷Czy on śpi, czy wstaje nocą czy za dnia, ziarno kiełkuje i rośnie, a on nie wie jak.

²⁸Ziemia bowiem sama z siebie wydaje plon: najpierw trawę, potem kłos, potem pełne zboże w kłosie.

²⁹A gdy plon dojrzeje, zaraz posyła się sierp, gdyż nadeszło żniwo.

³⁰I mówił: Do czego porównamy Królestwo Boże lub w jaką przypowieść je ujmiemy?

³¹[Jest] jak ziarno gorczycy, które, gdy się wysieje na glebę, jest mniejsze niż wszystkie nasiona na zagonie.

³²Ale gdy się je zasieje, wyrasta i staje się większe niż wszystkie inne jarzyny, i wypuszcza tak wielkie gałęzie, że mogą w jego cieniu ptaki niebios budować gniazda.

³³W wielu takich przypowieściach głosił[67] im Słowo stosownie do tego, jak mogli słuchać.

³⁴Bez przypowieści zaś im nie głosił. Na osobności natomiast wszystko wykładał swoim uczniom.

³⁵Tego dnia, kiedy nastał wieczór, powiedział do nich: Przeprawmy się na drugą stronę.

³⁶Pozostawili więc tłum, wzięli Go tak, jak był w łodzi,[68] a inne łodzie towarzyszyły Mu.[69]

³⁷Wtedy zerwał się wielki podmuch wiatru, fale zaczęły przelewać się do łodzi, tak że łódź już się wypełniała.

³⁸On tymczasem był na rufie i spał[70] na wezgłowiu. Budzą Go zatem i mówią: Nauczycielu! Nie martwi Cię to, że giniemy?!

³⁹[On] zaś, zbudzony, skarcił wiatr i powiedział morzu: Zamilcz! Uspokój się! I wiatr ustał — i nastała wielka cisza.

⁴⁰Wówczas zwrócił się do nich: Dlaczego jesteście bojaźliwi? Wciąż nie macie wiary?

⁴¹Wtedy ogarnął ich wielki strach[71] i zaczęli mówić między sobą: Kim więc On jest, że są Mu posłuszne nawet wiatr i morze?