Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Marka 6 Bible Online

Marka 6 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Marka 6

¹Potem wyszedł stamtąd i udał się w swoje ojczyste strony,[85] a szli za Nim Jego uczniowie.

²Kiedy nastał szabat, zaczął nauczać w synagodze, a wielu słuchających dziwiło się i mówiło: Skąd On to ma? I co to za mądrość, która jest Mu dana? I takie dzieła mocy[86] dzieją się przez Jego ręce?!

³Czy to nie jest ten cieśla,[87] syn Marii,[88] brat Jakuba, Jozesa, Judy i Szymona? I czy Jego sióstr nie ma tu przy nas?[89] I zaczęli szukać powodów do odsunięcia się od Niego.[90]

⁴Wówczas Jezus powiedział do nich: Nie jest prorok bez czci, chyba tylko w swoich ojczystych stronach, pośród swoich krewnych i we własnym domu.

⁵I nie był w stanie dokonać tam żadnego dzieła mocy, tylko na kilku niedomagających[91] nałożył ręce i uzdrowił ich.

⁶I dziwił się ich niewierze.[92] Obchodził też okoliczne wsie i nauczał.

⁷I przywołał do siebie Dwunastu i zaczął ich wysyłać po dwóch, dając im władzę nad duchami nieczystymi.

⁸Polecił im, aby nic nie brali na drogę oprócz laski — ani chleba, ani torby podróżnej, ani miedziaka w trzosie —

⁹lecz by obuli sandały i nie przywdziewali dwóch tunik.[93]

¹⁰I powiedział im: Gdziekolwiek wejdziecie do domu, tam pozostawajcie, aż stamtąd wyjdziecie.

¹¹A jeśli w którymś miejscu nie przyjęliby was ani nie wysłuchaliby was, wychodząc stamtąd, strząśnijcie pył z waszych stóp na świadectwo dla nich.

¹²Oni więc wyszli i głosili, aby [ludzie] się opamiętali.

¹³Wyganiali przy tym wiele demonów, namaszczali też oliwą wielu niedomagających i uzdrawiali [ich].

¹⁴I usłyszał [o Nim] król Herod,[94] gdyż Jego imię stało się głośne i mówiono: Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego dają o sobie znać przez niego te dzieła mocy.

¹⁵Inni utrzymywali: To jest Eliasz. Jeszcze inni głosili: To prorok — jak jeden z proroków.

¹⁶Herod, gdy to usłyszał, powiedział: To Jan, którego ja kazałem ściąć, on zmartwychwstał.

¹⁷Sam Herod bowiem posłał, schwytał Jana i związał go w więzieniu z powodu Herodiady, żony swego brata Filipa, gdyż wziął ją za żonę.

¹⁸Jan bowiem powtarzał Herodowi: Nie wolno ci mieć żony twego brata.[95]

¹⁹Herodiada zaś odczuwała niechęć do niego i chciała go zabić, ale nie była w stanie.

²⁰Herod bowiem obawiał się Jana, przekonany, że to człowiek sprawiedliwy i święty, i ochraniał go, a kiedykolwiek go słuchał, bardzo się niepokoił, jednak słuchał go chętnie.

²¹Nastał jednak odpowiedni dzień, kiedy Herod na swoje urodziny wyprawił ucztę dla swoich dostojników, chiliarchów[96] oraz ważnych [osobistości] z Galilei.

²²Gdy weszła córka tej właśnie Herodiady[97] i zatańczyła,[98] urzekła Heroda i spoczywających wraz z nim przy stole. Król zwrócił się do dziewczynki: Poproś mnie, o co chcesz, a dam ci.

²³Przysiągł jej natomiast wiele: O cokolwiek mnie poprosisz, dam ci — choćby połowę mojego królestwa.

²⁴Wtedy wyszła i powiedziała swojej matce: O co mogłabym poprosić? Ta zaś odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela.

²⁵Weszła więc zaraz z pośpiechem do króla i poprosiła: Chcę, abyś mi zaraz dał na półmisku głowę Jana Chrzciciela.

²⁶Król bardzo się zasępił, ale ze względu na przysięgę i spoczywających wraz z nim przy stole nie chciał jej odmówić.

²⁷Zaraz więc wysłał król przybocznego[99] i rozkazał przynieść jego głowę. Poszedł zatem i ściął go w więzieniu.

²⁸Następnie przyniósł jego głowę na półmisku i dał ją dziewczynce, a dziewczynka dała ją swojej matce.

²⁹Gdy usłyszeli o tym jego uczniowie, przyszli, wzięli jego zwłoki i złożyli je w grobowcu.

³⁰Potem apostołowie zeszli się u Jezusa i opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali.

³¹Wtedy powiedział im: Niech teraz każdy z was uda się osobno na samotne miejsce i tam trochę odpocznijcie. Wielu bowiem było tych, którzy przychodzili i odchodzili, tak że nie mieli nawet sposobności zjeść.

³²Odpłynęli więc łodzią na samotne miejsce, osobno.

³³Lecz zobaczyli ich, jak odpływają, i wielu ich rozpoznało, tak że lądem ze wszystkich miast zbiegli się tam i wyprzedzili ich.

³⁴A gdy wyszedł, zobaczył wielki tłum i zlitował się nad nimi, gdyż byli jak owce nie mające pasterza — i zaczął ich uczyć wielu rzeczy.

³⁵A gdy godzina była już późna, Jego uczniowie podeszli do Niego i powiedzieli: Miejsce to jest puste i godzina już późna.

³⁶Rozpuść ich, niech idą do okolicznych zagród i wsi i kupią sobie coś do jedzenia.

³⁷A On im na to: Wy dajcie im jeść. Wtedy Go zapytali: Czy mamy odejść, nakupić chleba za dwieście denarów[100] i dać im zjeść?

³⁸On zaś zapytał: Ile macie chlebów? Idźcie i zobaczcie. A gdy upewnili się, odpowiedzieli: Pięć i dwie ryby.

³⁹Wtedy polecił im posadzić wszystkich grupami na zielonej trawie.

⁴⁰Rozłożyli się więc gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu.

⁴¹A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił i łamał chleby, po czym dawał swoim uczniom, aby kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich.

⁴²I jedli wszyscy, i nasycili się.

⁴³I zebrali dwanaście pełnych koszów kawałków, a także [to, co pozostało] z ryb.

⁴⁴Tych zaś, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.

⁴⁵I zaraz wymógł na swoich uczniach, aby wsiedli do łodzi i pierwsi popłynęli na drugą stronę w kierunku Betsaidy,[101] aż On rozpuści tłum.

⁴⁶Po rozstaniu się z nimi odszedł na górę, aby się pomodlić.

⁴⁷A gdy nastał wieczór, łódź była na środku morza, On sam zaś na lądzie.

⁴⁸Wówczas zobaczył ich, jak męczyli się przy wiosłowaniu, wiatr bowiem był im przeciwny, i około czwartej straży nocnej[102] przyszedł do nich, idąc po morzu, i chciał ich wyminąć.

⁴⁹Oni jednak, gdy Go zobaczyli idącego po morzu, pomyśleli, że to zjawa, i krzyknęli;

⁵⁰wszyscy bowiem zobaczyli Go i przestraszyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich tymi słowy: Odwagi, to Ja jestem, nie bójcie się![103]

⁵¹I wszedł do nich do łodzi, a wiatr ustał; oni zaś zaczęli się w sobie bardzo, niezwykle, dziwić.

⁵²Nie rozumieli bowiem [tego, co zaszło] z chlebami, gdyż ich serce było zatwardziałe.[104]

⁵³A gdy przeprawili się na drugą stronę, przypłynęli do ziemi Genezaret i [tam] zacumowali.

⁵⁴Zaraz gdy wyszedł z łodzi, rozpoznano Go.

⁵⁵Obiegli zatem cały ten kraj i tam, gdzie, jak słyszeli, przebywa, zaczęli znosić na posłaniach tych, którzy mieli się źle.

⁵⁶Gdziekolwiek więc wchodził do wsi albo do miast, albo do osad, na placach układali słabych i prosili Go, aby mogli dotknąć choćby skraju Jego szaty; ci zaś, którzy Go dotknęli, byli uratowani.