Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 15 Bible Online

Łukasza 15 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 15

¹Garnęli się zaś do Niego wszyscy celnicy i inni grzesznicy, aby Go słuchać.

²Faryzeusze natomiast oraz znawcy Prawa szemrali i mówili: Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi.

³Opowiedział im więc taką przypowieść:

⁴Który człowiek spośród was, mając sto owiec, gdy zgubi jedną z nich, nie pozostawia na pustkowiu dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie?

⁵A gdy znajdzie, wkłada ją na swoje ramiona, cieszy się,

⁶po przyjściu zaś do domu zwołuje przyjaciół oraz sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, gdyż znalazłem moją zgubioną owcę!

⁷Mówię wam: Tak będzie radość w niebie z jednego opamiętującego się grzesznika większa, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie mają potrzeby opamiętania.

⁸Albo która kobieta, mając dziesięć drachm,[386] gdy zgubi jedną drachmę, nie zapala lampy, nie wymiata domu i nie szuka pracowicie, aż znajdzie?

⁹Kiedy zaś znajdzie, zwołuje przyjaciółki oraz sąsiadki i mówi: Cieszcie się ze mną, gdyż znalazłam drachmę, którą zgubiłam.

¹⁰Tak samo — mówię wam — powstaje radość u aniołów Bożych z powodu jednego opamiętującego się grzesznika.

¹¹Powiedział też: Pewien człowiek miał dwóch synów.

¹²Młodszy z nich powiedział ojcu: Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada. On więc podzielił między nich dorobek życia.[387]

¹³A po niewielu dniach młodszy syn zebrał wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie.[388]

¹⁴A gdy wszystko wydał, nastał w tym kraju srogi głód i jemu też zaczęło brakować.

¹⁵Poszedł więc i przyłączył się do jednego z obywateli tego kraju, a [ten] wysłał go do swoich gospodarstw[389] paść świnie.

¹⁶I pragnął nasycić się strąkami,[390] które jadły świnie, lecz nikt mu nie dawał.

¹⁷Przyszedł więc do siebie i stwierdził: Iluż to najemników mojego ojca ma chleba pod dostatkiem, a ja tu ginę z głodu.

¹⁸Wstanę i pójdę do mojego ojca i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu oraz względem ciebie,

¹⁹nie jestem już godny być nazwany twoim synem; uczyń mnie jak jednego z twoich najemników.

²⁰Wstał więc i poszedł do swojego ojca. Gdy był jeszcze daleko, jego ojciec zobaczył go, zlitował się, wybiegł, rzucił mu się na szyję i ucałował go.

²¹Syn zaś powiedział mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu oraz względem ciebie, już nie jestem godny być nazywany twoim synem.[391]

²²Ojciec zaś powiedział do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą[392] szatę i ubierzcie go; włóżcie pierścień na jego rękę i sandały na nogi.

²³Przyprowadźcie też tuczne cielę, złóżcie je w ofierze,[393] zjedzmy i pocieszmy się,

²⁴dlatego, że ten mój syn był martwy, ale ożył, był zgubiony, lecz odnalazł się. I zaczęli się bawić.

²⁵Jego starszy syn był zaś na polu. Gdy wracał i zbliżył się do domu, usłyszał muzykę i tańce.

²⁶Przywołał więc jednego z pachołków i wypytywał, co to miałoby znaczyć.

²⁷Ten zaś powiedział: Przybył twój brat, a twój ojciec złożył w ofierze tuczne cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego.

²⁸Rozgniewał się więc i nie chciał wejść. Wówczas jego ojciec wyszedł i zaczął go zachęcać.

²⁹On jednak odpowiedział swojemu ojcu: Oto tyle lat służę ci i nigdy nie przestąpiłem twojego rozkazu, a nigdy nie dałeś mi koźlątka, abym zabawił się z moimi przyjaciółmi.

³⁰Gdy zaś przyszedł ten twój syn, który z dziwkami pożarł dorobek twego życia, złożyłeś w ofierze za niego tuczne cielę!

³¹Wtedy on powiedział mu: Synu,[394] ty zawsze jesteś ze mną i wszystko moje jest twoje.

³²Trzeba było jednak poradować się i pocieszyć, dlatego że ten twój brat był martwy, ale ożył, był zgubiony, ale odnalazł się.