Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 18 Bible Online

Łukasza 18 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 18

¹Opowiedział im też przypowieść o tym, że trzeba zawsze modlić się i nie ustawać.

²Powiedział tak: Był w jednym mieście pewien sędzia, który nie bał się Boga i nie liczył się z człowiekiem.

³Była też w tym mieście pewna wdowa. Ta nachodziła go i mówiła: Obroń mnie przed moim przeciwnikiem.

⁴I przez pewien czas nie chciał. Potem jednak powiedział sobie: Chociaż nie boję się Boga i nie liczę się z człowiekiem,

⁵jednak, ponieważ ta wdowa sprawia mi kłopot, obronię ją, aby wciąż nie przychodziła i nie uprzykrzała mi się.[428]

⁶I powiedział Pan: Słuchajcie, co mówi ten niesprawiedliwy sędzia![429]

⁷A czy Bóg nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy wołają do Niego dniem i nocą, chociaż[430] zwleka w ich sprawie?

⁸Mówię wam: Szybko weźmie ich w obronę. Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?

⁹Powiedział też do niektórych, którzy pokładali ufność w sobie samych, że są sprawiedliwi, a pozostałymi gardzili, taką przypowieść:

¹⁰Dwóch ludzi wstąpiło do świątyni, aby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik.

¹¹Faryzeusz stanął i tak się o sobie modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak pozostali ludzie: zdziercy, oszuści, cudzołożnicy albo jak i ten celnik.

¹²Poszczę dwa razy w tygodniu,[431] oddaję dziesiątą część wszystkiego, co zyskuję.

¹³Celnik zaś stanął daleko i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w swą pierś i mówił: Boże, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem.

¹⁴Mówię wam: Raczej ten poszedł do swojego domu usprawiedliwiony niż tamten; bo każdy, kto się wywyższa, będzie upokorzony, a kto okazuje pokorę, będzie wywyższony.

¹⁵Przynosili Mu też niemowlęta, aby ich dotknął. Uczniowie, widząc to, ganili ich.

¹⁶Jezus jednak przywołał je i powiedział: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i przestańcie im zabraniać, takich bowiem jest Królestwo Boże.

¹⁷Zapewniam was, kto nie przyjmie Królestwa Bożego jak dziecko, na pewno nie wejdzie do niego.

¹⁸I zapytał Go pewien dostojnik: Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?

¹⁹A Jezus mu odpowiedział: Dlaczego nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden — Bóg.

²⁰Znasz przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie składaj fałszywych świadectw, szanuj swojego ojca i matkę.

²¹A on na to: Tego wszystkiego przestrzegałem od młodości.[432]

²²Gdy Jezus to usłyszał, powiedział mu: Jeszcze jednego ci brak. Sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb na niebiosach, następnie zaś idź za Mną.

²³Ten jednak, gdy usłyszał te słowa, [bardzo] się zasmucił, był bowiem wyjątkowo bogaty.

²⁴Gdy Jezus zobaczył go tak bardzo zasmuconego, powiedział: Jakże trudno tym, którzy mają majątki, wejść do Królestwa Bożego.

²⁵Łatwiej jest bowiem wielbłądowi przejść przez ucho igły, niż bogatemu wejść do Królestwa Bożego.

²⁶A ci, którzy to usłyszeli, zapytali: Kto więc może być zbawiony?

²⁷On zaś rzekł: To, co niemożliwe u ludzi, możliwe jest u Boga.

²⁸Na to odezwał się Piotr: Oto my opuściliśmy to, co nasze, i poszliśmy za Tobą.

²⁹On zaś odpowiedział im: Zapewniam was, nie ma takiego, kto by opuścił dom lub żonę, lub braci, lub rodziców, lub dzieci ze względu na Królestwo Boże

³⁰i kto nie otrzymałby w zamian dużo więcej w tym czasie, a w nadchodzącym wieku życia wiecznego.

³¹Następnie wziął z sobą Dwunastu i powiedział do nich: Oto idziemy[433] do Jerozolimy, gdzie dopełni się wszystko, co zostało napisane o Synu Człowieczym przez proroków.[434]

³²Gdyż będzie wydany narodom[435] i wyśmiany, zelżony i opluty,

³³a po ubiczowaniu[436] zabiją Go, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie.

³⁴Oni jednak nic z tego nie kojarzyli, rzecz[437] ta była przed nimi zakryta i nie rozumieli tych wypowiedzi.

³⁵Gdy zaś zbliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał.[438]

³⁶Kiedy usłyszał, że przechodzi tłum, zaczął rozpytywać, co się dzieje.

³⁷Oznajmili mu więc, że przechodzi Jezus z Nazaretu.

³⁸Wtedy zawołał: Jezusie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną!

³⁹Ci, którzy szli na przedzie, upominali go, by zamilkł. On jednak tym bardziej krzyczał: Synu Dawida, zmiłuj się nade mną!

⁴⁰Jezus zaś stanął i polecił przyprowadzić go do siebie. A gdy zbliżył się, zapytał go:

⁴¹Co chcesz, abym ci uczynił? A on odpowiedział: Panie, abym odzyskał wzrok.[439]

⁴²Wtedy Jezus powiedział do niego: Odzyskaj! Twoja wiara cię ocaliła.

⁴³I natychmiast odzyskał wzrok, i szedł za Nim, chwaląc Boga. A cały lud, gdy to zobaczył, oddał cześć Bogu.