Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 20 Bible Online

Łukasza 20 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 20

¹I stało się jednego dnia, gdy nauczał lud w świątyni i ogłaszał dobrą nowinę, że stanęli przy Nim arcykapłani i znawcy Prawa wraz ze starszymi

²i zwrócili się do Niego, mówiąc: Powiedz nam, jakim prawem to czynisz, albo: Kim jest ten, który dał Ci tę władzę?

³Wtedy odpowiedział im tymi słowy: Zapytam was i Ja o pewną sprawę, odpowiedzcie mi:

⁴Chrzest Jana — z nieba był, czy od ludzi?

⁵Oni zaś zastanawiali się i mówili między sobą: Jeśli powiemy: Z nieba, zapyta: Dlaczego mu nie uwierzyliście?

⁶Jeśli zaś powiemy: Od ludzi, cały lud nas ukamienuje, jest bowiem przekonany, że Jan był prorokiem.

⁷Odpowiedzieli zatem, że nie wiedzą, skąd.

⁸Wtedy Jezus im powiedział: To i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię.

⁹Zaczął zaś opowiadać ludowi taką przypowieść: Pewien człowiek zasadził winnicę, wydzierżawił ją rolnikom i odjechał na dłuższy czas.

¹⁰W sezonie posłał do rolników sługę, aby dali mu z plonu winnicy. Rolnicy jednak pobili go i odesłali z niczym.

¹¹Ponownie więc posłał innego sługę. Oni jednak i tego pobili,[456] znieważyli i odesłali z niczym.

¹²Posłał zatem trzeciego. Oni zaś tego również poranili i wyrzucili.

¹³Wtedy powiedział pan winnicy: Co mam zrobić? Wyślę mojego ukochanego syna; może tego uszanują.

¹⁴Lecz gdy rolnicy go zobaczyli, zaczęli naradzać się między sobą: To jest dziedzic, zabijmy go, aby dziedzictwo stało się nasze.

¹⁵Wyrzucili go więc z winnicy i zabili. Co więc uczyni im pan winnicy?

¹⁶Przyjdzie i wygubi tych rolników, a winnicę da innym. Gdy to usłyszeli, powiedzieli: W żadnym razie!

¹⁷On jednak wpatrzył się w nich i powiedział: Co więc znaczy to, co napisano: Kamień, który budujący uznali za nieprzydatny, ten właśnie stał się głowicą węgła? [457]

¹⁸Każdy, kto potknie się o ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.

¹⁹W tej godzinie znawcy Prawa i arcykapłani chcieli Go schwytać,[458] bali się jednak ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciw nim skierował tę przypowieść.

²⁰Dla uważnego śledzenia Go wysłali zatem szpiegów, którzy udawali, że są sprawiedliwi, aby schwytać Go na jakimś słowie, tak by wydać Go zwierzchności i władzy namiestnika.

²¹Zadali mu więc takie pytanie: Nauczycielu, wiemy, że właściwie mówisz i nauczasz, i nie masz względu na osobę,[459] lecz nauczasz drogi Bożej zgodnie z prawdą.

²²Czy wolno nam płacić podatek cesarzowi, czy nie?

²³On jednak przejrzał ich podstęp i powiedział do nich:

²⁴Pokażcie mi denara. Czyją nosi podobiznę i napis? Odpowiedzieli: Cesarza.

²⁵Wtedy im powiedział: Dlatego oddajcie to, co cesarskie, cesarzowi, a to, co Boże — Bogu.

²⁶I nie zdołali schwytać Go wobec ludu na [żadnym] słowie, a zdumieni Jego odpowiedzią, zamilkli.

²⁷Podeszli też do Niego jacyś saduceusze, którzy utrzymują, że nie ma zmartwychwstania, i zadali Mu pytanie:

²⁸Nauczycielu, Mojżesz napisał nam, że jeśliby czyjś brat miał żonę i umarł, a byłby on bezdzietny, jego brat winien pojąć tę żonę, by wzbudzić potomstwo[460] swemu bratu.

²⁹Było więc siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i umarł bezdzietnie.

³⁰Także drugi[461]

³¹i trzeci ją pojął, i w podobny sposób siedmiu nie pozostawiło dzieci — i umarło.

³²Potem zmarła i kobieta.

³³Którego z nich zatem żoną będzie ta kobieta przy zmartwychwstaniu? Siedmiu bowiem miało ją za żonę.

³⁴Wtedy Jezus im powiedział: Synowie tego wieku żenią się i wychodzą za mąż,

³⁵ci zaś, którzy zostali uznani za godnych dostąpienia tamtego wieku i powstania z martwych, ani nie żenią się, ani nie wychodzą za mąż.

³⁶Nie mogą już bowiem umrzeć, gdyż są równi aniołom, a jako synowie zmartwychwstania, są synami Boga.

³⁷To natomiast, że umarli są wzbudzani, zaznaczył i Mojżesz przy krzaku, gdy nazwał Pana Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.

³⁸Nie jest On zaś Bogiem umarłych, ale żywych, gdyż dla Niego wszyscy żyją.

³⁹Na te słowa odezwali się niektórzy ze znawców Prawa: Nauczycielu, wspaniale powiedziałeś.

⁴⁰Już bowiem o nic nie śmieli Go pytać.

⁴¹Powiedział zaś do nich: Dlaczego mówi się, że Chrystus jest synem Dawida?

⁴²Sam Dawid mówi bowiem w Zwoju Psalmów: Pan powiedział mojemu Panu: Usiądź po mojej prawicy,

⁴³aż położę Twoich wrogów jako podnóżek dla Twoich stóp!

⁴⁴Dawid zatem nazywa Go Panem, więc jak może On być jego synem?

⁴⁵Gdy cały lud słuchał, powiedział do swoich uczniów:

⁴⁶Strzeżcie się znawców Prawa, którzy chcą chodzić w długich szatach, lubią pozdrowienia na placach, pierwsze krzesła w synagogach i przednie miejsca na ucztach,

⁴⁷którzy pożerają domy wdów i dla pozoru długo się modlą — ci otrzymają wyższy wyrok.