Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 22 Bible Online

Łukasza 22 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 22

¹Zbliżało się zaś Święto Przaśników zwane Paschą.[468]

²Arcykapłani i znawcy Prawa szukali, jak by się z Nim rozprawić — bali się bowiem ludu.

³W Judasza zaś, zwanego Iskariotem, jednego z liczby dwunastu, wstąpił szatan.[469]

⁴Odszedł więc i uzgodnił z arcykapłanami i dowódcami [straży], w jaki sposób Go im wyda.

⁵I ucieszyli się, a też ustalili, że dadzą mu pieniądze.

⁶I zgodził się, i szukał dogodnej chwili, by wydać Go im z dala od tłumu.

⁷Tymczasem nadszedł Dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę.

⁸Wysłał więc Piotra i Jana, mówiąc: Idźcie i przygotujcie nam Paschę, abyśmy ją spożyli.

⁹A oni zapytali Go: Gdzie chcesz, abyśmy ją przygotowali?

¹⁰On zaś odpowiedział im: Oto po waszym wejściu do miasta wyjdzie wam naprzeciw człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim do domu, do którego wejdzie,

¹¹i powiedzcie gospodarzowi domu:[470] Nauczyciel pyta cię: Gdzie jest izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?

¹²On wam wskaże duży, gotowy pokój na piętrze — tam przygotujcie.

¹³Odeszli zatem i zastali tak, jak im powiedział — i przygotowali Paschę.

¹⁴A gdy nastała godzina, zajął miejsce [przy stole], a z Nim apostołowie.

¹⁵I powiedział do nich: Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał;

¹⁶mówię wam bowiem, że z pewnością nie będę jej spożywał, aż zostanie ona spełniona w Królestwie Bożym.

¹⁷Następnie wziął kielich,[471] podziękował i powiedział: Weźcie go i rozdzielcie między siebie;

¹⁸gdyż mówię wam, że już odtąd na pewno nie wypiję z owocu winorośli, aż nastanie Królestwo Boże.

¹⁹Wziął też chleb, podziękował, złamał i dał im, mówiąc: To jest moje ciało, za was wydawane; to czyńcie na moją pamiątkę.

²⁰Podobnie [wziął] kielich, kiedy już spożyli, i powiedział: Ten kielich to nowe przymierze w mojej krwi za was przelewanej.[472]

²¹Lecz oto ręka tego, który Mnie wydaje, jest ze Mną przy stole.

²²Co prawda Syn Człowieczy odchodzi, zgodnie z tym, co zostało postanowione, ale biada temu człowiekowi, przez którego jest wydawany.

²³A oni zaczęli wypytywać się nawzajem, który z nich miałby to uczynić.

²⁴Doszło przy tym do napięcia między nimi o to, którego z nich można by uznać za ważniejszego.

²⁵On zaś powiedział im: Królowie narodów [twardo] panują nad nimi, a ich władcy nazywani są dobroczyńcami.[473]

²⁶Wy jednak nie tak [postępujcie], ale ważniejszy wśród was niech będzie jak młodszy, a przełożony jak usługujący.

²⁷Kto bowiem jest ważniejszy? Ten, który spoczywa [przy stole], czy ten, który usługuje? Czy nie ten, który spoczywa [przy stole]? Ja jednak jestem pośród was jak usługujący.

²⁸Wy zaś jesteście tymi, którzy wytrwali przy Mnie w moich próbach.

²⁹I Ja powierzam[474] wam Królestwo, jak i Mnie powierzył je Ojciec,

³⁰abyście jedli i pili przy moim stole w moim Królestwie i zasiedli na tronach, aby sądzić dwanaście plemion Izraela.

³¹Szymonie, Szymonie, oto szatan wymógł,[475] aby was przesiać jak pszenicę,

³²Ja zaś błagałem za tobą, aby nie ustała twoja wiara. A ty, gdy się nawrócisz, utwierdzaj swoich braci.

³³Wtedy on powiedział Mu: Panie, jestem gotów iść z Tobą nawet do więzienia i na śmierć.

³⁴A On odpowiedział: Piotrze, mówię ci, zanim zapieje dziś kogut, trzy razy zaprzeczysz, że Mnie znasz.

³⁵I zapytał ich: Gdy was posłałem bez sakiewki, bez torby, bez sandałów, czy czegoś wam zabrakło? Odpowiedzieli: Niczego.

³⁶Wtedy powiedział do nich: Teraz jednak, kto ma sakiewkę, niech ją weźmie, podobnie torbę, a kto nie ma miecza, niech sprzeda swój płaszcz i nabędzie.

³⁷Gdyż mówię wam: Musi dokonać się na Mnie to, co zostało napisane: I do przestępców był zaliczony; bo spełnia się to, co o Mnie napisano.

³⁸Oni zaś powiedzieli: Panie, oto są tutaj dwa miecze. On na to: Wystarczy.

³⁹Potem wyszedł i według zwyczaju udał się na Górę Oliwną; poszli za Nim też Jego uczniowie.

⁴⁰Po przybyciu na miejsce powiedział do nich: Módlcie się, aby nie ulec próbie.[476]

⁴¹A sam oddalił się od nich, jakby na rzut kamieniem, upadł na kolana i modlił się,

⁴²mówiąc: Ojcze, jeśli chcesz, oddal ode Mnie ten kielich; jednak nie moja wola, ale Twoja niech się stanie.[477]

⁴³Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i dodawał Mu sił.

⁴⁴[On] zaś pogrążony w boju tym usilniej się modlił, a Jego pot był jak krople krwi, spadające na ziemię.[478]

⁴⁵Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, zastał ich śpiących ze smutku.

⁴⁶I powiedział im: Dlaczego śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli próbie.[479]

⁴⁷Gdy On jeszcze mówił, oto [nadciągnął] tłum oraz jeden z Dwunastu zwany Judaszem; idąc przed nimi, zbliżył się [on] do Jezusa, aby Go pocałować.

⁴⁸Jezus zaś powiedział mu: Judaszu, pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego?

⁴⁹Gdy ci, którzy byli przy Nim, zobaczyli, na co się zanosi, zapytali: Panie, czy mamy bić mieczem?

⁵⁰A jeden z nich uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho.

⁵¹Jezus zaś odpowiedział: Dopuśćcie do tego! Po czym dotknął ucha — i uleczył go.

⁵²Do obecnych zaś przy Nim arcykapłanów, dowódców świątynnych i starszych Jezus powiedział: Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę?

⁵³Gdy codziennie przebywałem z wami w świątyni, nie wyciągnęliście po Mnie rąk; lecz jest to wasza godzina oraz władza ciemności.

⁵⁴Schwytali Go zatem, poprowadzili i wprowadzili do domu arcykapłana. Piotr zaś szedł za nimi z daleka.

⁵⁵A kiedy na środku dziedzińca rozniecili ognisko i rozsiedli się wokoło, Piotr usiadł wśród nich.

⁵⁶Gdy tak siedział przy świetle, zobaczyła go pewna służąca. Przyjrzała mu się i powiedziała: Ten także był z Nim.

⁵⁷On zaś wyparł się, mówiąc: Nie znam Go, kobieto.

⁵⁸Po chwili zobaczył go ktoś inny i powiedział: I ty jesteś spośród nich. A Piotr na to: Człowieku, nie jestem!

⁵⁹Po upływie około jednej godziny ktoś inny zaczął się upierać: Naprawdę, ten też był z Nim, przecież jest Galilejczykiem.

⁶⁰Piotr zaś powiedział: Człowieku, nie wiem, o czym mówisz. I natychmiast, gdy on jeszcze mówił, zapiał kogut.

⁶¹A Pan obrócił się i utkwił w Piotrze swój wzrok. Wtedy Piotrowi przypomniały się słowa Pana, kiedy mówił do niego: Zanim dziś kogut zapieje, trzy razy wyprzesz się Mnie.

⁶²I wyszedł na zewnątrz — i gorzko zapłakał.

⁶³A ludzie, którzy Go trzymali, naigrawali się z Niego i bili.

⁶⁴Zasłonili Mu też [oczy][480] i pytali: Prorokuj! Kto Cię uderzył?

⁶⁵Obrzucali Go przy tym wieloma innymi obelgami.

⁶⁶A z nastaniem dnia zeszła się starszyzna ludu, arcykapłani i znawcy Prawa, i zaprowadzili Go do swojego Sanhedrynu.

⁶⁷Tam mówili: Jeżeli jesteś Chrystusem, powiedz nam. On na to: Choćbym wam powiedział, i tak nie uwierzycie,

⁶⁸i choćbym zapytał, i tak nie odpowiecie.

⁶⁹Od teraz zaś Syn Człowieczy będzie siedział po prawicy mocy Bożej.

⁷⁰Wszyscy zatem zapytali: Czy więc Ty jesteś Synem Boga? A On im odpowiedział: Wy mówicie,[481] że Ja jestem.

⁷¹Wtedy oni powiedzieli: Czy potrzebne nam jeszcze świadectwo? Przecież sami usłyszeliśmy z Jego ust.