Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 5 Bible Online

Łukasza 5 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 5

¹Zdarzyło się, gdy tłum napierał na Niego i słuchał Słowa Bożego,[212] a On stał nad jeziorem Genezaret,

²że zobaczył dwie łodzie, stojące na brzegu jeziora; rybacy zaś wyszli z nich i myli[213] sieci.

³Wszedł zatem do jednej z tych łodzi, należącej do Szymona, i poprosił go, aby odbił nieco od brzegu, a kiedy usiadł, zaczął z łodzi nauczać tłumy.

⁴A gdy przestał mówić, powiedział do Szymona: Wypłyń na głębię i zarzućcie swoje sieci na połów.

⁵Szymon odpowiedział: Mistrzu, całą noc trudziliśmy się i nic nie złowiliśmy; ale na Twoje słowo[214] zarzucę sieci.

⁶I gdy to uczynili, zagarnęli wielkie mnóstwo ryb, tak że ich sieci zaczęły się rwać.

⁷Skinęli zatem na wspólników w drugiej łodzi, aby przyszli im pomóc.[215] Przypłynęli więc i napełnili obie łodzie, tak że one [niemal] tonęły.

⁸Gdy Szymon Piotr to zobaczył, przypadł do kolan Jezusa i powiedział: Odejdź ode mnie, bo jestem grzesznym człowiekiem, Panie.

⁹Jego bowiem oraz wszystkich, którzy z nim byli, ogarnęło zdumienie[216] z powodu połowu ryb, które złowili.

¹⁰Podobnie było z Jakubem i Janem, synami Zebedeusza, którzy byli wspólnikami[217] Szymona. Wtedy Jezus powiedział do Szymona: Przestań się bać,[218] od teraz będziesz łowił ludzi.

¹¹I wyciągnęli łodzie na ląd, opuścili wszystko i poszli za Nim.

¹²A gdy przebywał w jednym z miast, oto człowiek pełen trądu, kiedy zobaczył Jezusa, padł na twarz i poprosił: Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić.

¹³I wyciągnął rękę, dotknął go i powiedział: Chcę, bądź oczyszczony. I zaraz trąd zszedł z niego.

¹⁴On zaś polecił mu nikomu nic nie mówić, ale iść, pokazać się kapłanowi i złożyć za swoje oczyszczenie ofiarę, jak nakazał Mojżesz, na świadectwo dla nich.

¹⁵Zaczęło więc tym bardziej rozchodzić się słowo o Nim, tak że wielkie tłumy schodziły się, aby Go słuchać i doznać uzdrowienia ze swoich słabości.

¹⁶On sam zaś usuwał się na pustkowia i tam się modlił.

¹⁷Jednego z tych dni — gdy On nauczał, a siedzieli [tam] faryzeusze i nauczyciele Prawa, którzy przybyli ze wszystkich wiosek Galilei i Judei oraz z Jerozolimy — była też moc Pana, po to, by On leczył.

¹⁸I oto jacyś mężczyźni niosący na posłaniu człowieka, który był sparaliżowany, próbowali go wnieść i położyć przed Nim.

¹⁹Lecz gdy nie znaleźli [sposobu], jak mogliby go wnieść — z powodu tłumu — weszli na dach i przez dachówki spuścili go wraz z posłaniem do środka, przed Jezusa.

²⁰A [On], gdy zobaczył ich wiarę, powiedział: Człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy.

²¹Wtedy znawcy Prawa i faryzeusze zaczęli zastanawiać się i mówić: Kim jest Ten, który wypowiada bluźnierstwa? Kto jest w stanie odpuszczać grzechy, jeśli nie sam Bóg?

²²Jezus zaś rozpoznał ich myśli i odpowiedział im: Co rozważacie w swoich sercach?[219]

²³Co jest łatwiejsze, powiedzieć: Odpuszczone są ci twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź?

²⁴Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczać grzechy — powiedział sparaliżowanemu: Mówię ci: Wstań, weź swoje posłanie i idź do swego domu!

²⁵I natychmiast wstał wobec nich, podniósł to, na czym leżał, i chwaląc Boga, odszedł do swojego domu.

²⁶Wtedy wszystkich ogarnęło uniesienie, zaczęli chwalić Boga i napełnieni lękiem mówili: Dziś zobaczyliśmy cuda![220]

²⁷Potem wyszedł i zobaczył celnika imieniem Lewi, siedzącego przy stole celnym — i powiedział do niego: Chodź za Mną.

²⁸I zostawił wszystko, wstał i ruszył za Nim.

²⁹I wyprawił Mu Lewi wielkie przyjęcie w swoim domu, i spoczywał z nimi [przy stole] wielki tłum celników i innych.

³⁰I szemrali faryzeusze oraz ich znawcy Prawa i mówili do Jego uczniów: Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami?

³¹A Jezus odpowiedział im: Nie potrzebują zdrowi lekarza, lecz ci, którzy mają się źle.

³²Nie przyszedłem wzywać sprawiedliwych, lecz grzeszników do opamiętania.

³³Oni zaś powiedzieli do Niego: Uczniowie Jana często poszczą i wznoszą modlitwy — i podobnie faryzeuszów, Twoi zaś jedzą i piją!

³⁴Jezus zaś powiedział do nich: Czy jesteście w stanie sprawić, by goście weselni[221] pościli, póki jest z nimi pan młody?

³⁵Nadchodzą jednak dni — i gdy pan młody zostanie im zabrany, wtedy, w tych dniach, będą pościć.

³⁶Opowiedział im też przypowieść: Nikt nie odrywa kawałka nowej szaty, aby połatać szatę starą; inaczej i nowa porwana, i do starej łata z nowego nie pasuje.

³⁷Nikt też nie wlewa młodego wina w stare bukłaki; inaczej młode wino rozsadza bukłaki — samo wycieka, a i bukłaki się niszczą.

³⁸Ale młode wino leje się w nowe bukłaki.

³⁹Nikt też, kto napił się starego, nie chce młodego; mówi bowiem: Stare jest lepsze.