Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 6 Bible Online

Łukasza 6 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 6

¹Zdarzyło się w pewien szabat, że przechodził przez zboża i Jego uczniowie zaczęli zrywać i jeść kłosy wyłuskane rękami.

²Niektórzy zaś z faryzeuszów zapytali: Dlaczego robicie to, czego nie wolno robić w szabat?[222]

³A Jezus im odpowiedział: Czy nie czytaliście o tym, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on sam i ci, którzy z nim byli,

⁴jak wszedł do domu Bożego, wziął chleby oblicza,[223] których nie wolno jeść nikomu, jak tylko kapłanom, i jadł oraz dał tym, którzy z nim byli?

⁵I powiedział im: Panem szabatu jest Syn Człowieczy.[224]

⁶W inny zaś szabat zdarzyło się, że wszedł do synagogi i nauczał. A był tam pewien człowiek, którego prawa ręka była uschła.

⁷Znawcy Prawa i faryzeusze śledzili Go zaś, czy w szabat uzdrowi, aby znaleźć [powód i] oskarżyć Go.

⁸On zaś, świadom ich rozważań, powiedział mężczyźnie mającemu uschłą rękę: Podnieś się i stań pośrodku. Podniósł się więc i stanął.

⁹Wtedy Jezus powiedział do nich: Pytam was, czy wolno w szabat dobrze czynić, czy źle czynić? Duszę zbawić, czy zniszczyć?[225]

¹⁰I rozejrzawszy się wokół po nich wszystkich, powiedział mu: Wyciągnij swoją rękę. I on to uczynił, a jego ręka odzyskała dawną sprawność.[226]

¹¹Oni zaś wpadli w szał i zaczęli rozmawiać między sobą, co by tu zrobić z Jezusem.

¹²Zdarzyło się zaś, że w tych dniach wyszedł na górę, aby się modlić, i spędził noc na modlitwie do Boga.

¹³A gdy nastał dzień, przywołał swoich uczniów i wybrał sobie dwunastu spośród nich, których też nazwał apostołami:

¹⁴Szymona, którego nazwał Piotrem, i Andrzeja, jego brata, Jakuba i Jana, i Filipa, i Bartłomieja,

¹⁵i Mateusza, i Tomasza, Jakuba, [syna] Halfeusza, i Szymona zwanego Gorliwcem,[227]

¹⁶i Judasza, [syna] Jakuba, i Judasza Iskariotę,[228] który został zdrajcą.

¹⁷I zszedł z nimi w dół, i zatrzymał się na miejscu równinnym, [On] i liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i Jerozolimy, i z wybrzeża Tyru i Sydonu.

¹⁸Ci przybyli, aby Go posłuchać i doznać uleczenia ze swych chorób; byli też uzdrawiani dręczeni[229] przez duchy nieczyste.

¹⁹A cały tłum próbował Go dotknąć, ponieważ wychodziła z Niego moc i leczyła wszystkich.

²⁰On natomiast podniósł swoje oczy na swoich uczniów i zaczął mówić: Szczęśliwi [jesteście], ubodzy,[230] gdyż wasze jest Królestwo Boże.

²¹Szczęśliwi, którzy teraz głodujecie, ponieważ będziecie nasyceni. Szczęśliwi, którzy teraz płaczecie, ponieważ będziecie radośni.

²²Szczęśliwi jesteście, gdy was ludzie znienawidzą i gdy was odłączą, i znieważą, i odrzucą wasze imię jako złe z powodu Syna Człowieczego.

²³Cieszcie się w tym dniu i podskakujcie [z radości] — bo oto wielka jest wasza zapłata w niebie; tak bowiem czynili prorokom ich ojcowie.

²⁴Ale biada wam, bogatym, gdyż odbieracie swoją pociechę.

²⁵Biada wam, teraz nasyconym, ponieważ będziecie głodować. Biada teraz beztroskim,[231] gdyż będziecie smucić się i płakać.

²⁶Biada, gdy wszyscy ludzie będą o was mówić dobrze; tak bowiem fałszywym prorokom czynili ich ojcowie.

²⁷Ale mówię wam, słuchającym: Kochajcie swoich wrogów, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą,[232]

²⁸błogosławcie tym, którzy was przeklinają, módlcie się za tych, którzy wam szkodzą.

²⁹Temu, kto cię uderzy w policzek, nadstaw i drugi, a temu, kto ci odbiera płaszcz, nie broń i tuniki.

³⁰Każdemu, kto cię prosi, dawaj, a od tego, kto bierze, co twoje, nie żądaj zwrotu.

³¹A jak chcecie, aby wam ludzie czynili, im czyńcie podobnie.

³²Jeśli kochacie tych, którzy was kochają, jaka w tym jest wasza łaska?[233] Przecież grzesznicy kochają tych, którzy ich kochają.

³³Albo jeśli czynicie dobrze tym, którzy wam czynią dobrze, jaka w tym jest wasza łaska? Grzesznicy czynią to samo.

³⁴I jeśli pożyczacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jaka w tym jest wasza łaska? Przecież grzesznicy też pożyczają grzesznikom, aby odebrać tyle samo.

³⁵Ale kochajcie waszych wrogów, czyńcie dobrze i pożyczajcie, nie oczekując nic w zamian, a wielka będzie wasza zapłata i będziecie synami Najwyższego, gdyż On jest życzliwy dla niewdzięcznych i niegodziwych.

³⁶Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest także wasz Ojciec.

³⁷Przestańcie też osądzać, a na pewno nie zostaniecie osądzeni, i przestańcie potępiać,[234] a nie zostaniecie potępieni — odpuszczajcie,[235] a będzie wam odpuszczone.

³⁸Dawajcie, a będzie wam dane — miarę dobrą, upchaną, utrzęsioną i przesypującą się włożą w wasze zanadrze; bo jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą.

³⁹Powiedział im też przypowieść: Czy niewidomy jest w stanie prowadzić niewidomego? Czy obaj nie wpadną do dołu?

⁴⁰Nie ma ucznia nad mistrza, każdy zaś dobrze przygotowany będzie jak jego mistrz.

⁴¹Jak to jest, że widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz?

⁴²Jak możesz mówić swojemu bratu: Bracie, pozwól, że wyjmę drzazgę z twojego oka, gdy sam w swoim oku nie dostrzegasz belki? Obłudniku, wyjmij najpierw belkę ze swojego oka, a wtedy przejrzysz, aby wyjąć drzazgę z oka twojego brata.

⁴³Nie ma bowiem drzewa dorodnego, które wydawałoby marny owoc, ani drzewa marnego, które wydawałoby owoc dorodny.

⁴⁴Bo każde drzewo poznaje się po jego owocu; nie zbierają przecież fig z cierni ani winogron nie zrywają z ostu.[236]

⁴⁵Człowiek dobry z dobrego skarbca serca wydobywa to, co dobre, a niegodziwy — z niegodziwego wydobywa to, co niegodziwe; gdyż z obfitości serca mówią jego usta.

⁴⁶Dlaczego zwracacie się do Mnie: Panie, Panie, a nie czynicie tego, co mówię?

⁴⁷Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha moich słów i stosuje je.

⁴⁸Podobny jest do człowieka budującego dom, który wkopał się i zagłębił, i posadowił fundament na skale. Kiedy przyszła powódź i strumień uderzył w ten dom, nie zdołał nim wstrząsnąć, ponieważ zbudowano go dobrze.

⁴⁹Kto natomiast słyszy, ale nie stosuje, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi, bez fundamentu; uderzył w niego strumień i [ten] zaraz runął, a upadek tego domu był wielki.[237]