Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 7 Bible Online

Łukasza 7 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 7

¹Gdy skończył [wygłaszać] wszystkie te swoje słowa do słuchającego ludu, wszedł do Kafarnaum.

²Sługa[238] zaś pewnego setnika, który był dla niego cenny, chorował i bliski był śmierci.[239]

³Gdy [setnik] usłyszał o Jezusie, posłał do Niego starszych żydowskich, prosząc Go, aby przyszedł i uratował jego sługę.

⁴Oni zaś przybyli do Jezusa i zaczęli Go usilnie prosić, mówiąc: Godzien jest, abyś mu to uczynił,

⁵bo kocha nasz naród i sam zbudował nam synagogę.

⁶Jezus zatem wyruszył z nimi. A gdy już był niedaleko domu, setnik posłał przyjaciół, którzy Mu powiedzieli: Panie, nie trudź się, nie jestem bowiem godzien, abyś wszedł pod mój dach.

⁷Dlatego i siebie nie uważałem za godnego, by przyjść do Ciebie; lecz powiedz słowo, a mój sługa[240] będzie uleczony;

⁸gdyż i ja jestem człowiekiem podległym władzy, mającym pod sobą żołnierzy; i mówię temu: Idź, a idzie, a innemu: Przyjdź, a przychodzi, a mojemu słudze: Zrób to, a robi.

⁹Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się nim, odwrócił się do idącego za Nim tłumu i powiedział: Mówię wam, nawet w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary.

¹⁰A ci, którzy byli posłani, po powrocie do domu zastali sługę zdrowym.

¹¹Zdarzyło się potem, [że][241] wyruszył do miasta zwanego Nain. Szli z Nim Jego uczniowie oraz liczny tłum.

¹²Gdy zaś zbliżał się do bramy miasta, właśnie wynoszono zmarłego, jedynego syna swojej matki, która była wdową, a był z nią znaczny tłum [ludzi] z miasta.

¹³Widząc ją, Pan zlitował się nad nią i powiedział do niej: Przestań płakać.

¹⁴Następnie podszedł, dotknął mar[242] — a ci, którzy je nieśli, stanęli — i powiedział: Młodzieńcze,[243] mówię tobie: Wstań!

¹⁵Wtedy zmarły usiadł i zaczął mówić — i oddał go jego matce.

¹⁶Wszystkich zaś ogarnął strach, zaczęli chwalić Boga i mówić: Wielki prorok powstał wśród nas! Oraz: Bóg nawiedził swój lud!

¹⁷I rozeszło się to słowo o Nim po całej Judei i po całej okolicy.

¹⁸O tym wszystkim donieśli też Janowi jego uczniowie. Wówczas Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów

¹⁹i posłał [ich] do Pana z zapytaniem: Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy czekać na innego?

²⁰Mężczyźni ci przybyli więc do Niego i powiedzieli: Jan Chrzciciel posłał nas do Ciebie z zapytaniem: Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy czekać na innego?

²¹W tej godzinie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i złych duchów, a wielu niewidomych obdarzył widzeniem.

²²I odpowiedział im: Idźcie i powiadomcie Jana o tym, co zobaczyliście i usłyszeliście: Niewidomi znów widzą, kulejący chodzą, trędowaci są oczyszczani, a głusi słyszą, umarli są wzbudzani, ubodzy — ewangelizowani.[244]

²³I szczęśliwy jest ten, kto pozostanie względem Mnie niezrażony.[245]

²⁴Gdy zaś posłańcy Jana odeszli, [Jezus] zaczął mówić o Janie do tłumów: Co wyszliście zobaczyć na pustkowiu? Trzcinę drżącą od wiatru?

²⁵Ale co wyszliście oglądać? Człowieka odzianego w miękkie[246] szaty? Oto ci w pięknych strojach i żyjący w przepychu są w [pałacach] królewskich.

²⁶Ale co wyszliście oglądać? Proroka? Tak! Mówię wam, nawet więcej niż proroka.

²⁷On jest tym, o którym napisano: Oto wysyłam mojego posłańca przed twoim obliczem,[247] który przygotuje Twą drogę przed tobą.

²⁸Mówię wam: Pośród narodzonych z kobiet nie ma większego niż Jan; jednak najmniejszy w Królestwie Bożym jest większy od niego.

²⁹A cały lud, gdy usłyszał — również celnicy — przyznał słuszność Bogu przez poddanie się zanurzeniu w chrzcie Jana;

³⁰faryzeusze jednak oraz znawcy Prawa odrzucili Boży plan względem siebie samych, nie dając się przez niego zanurzyć.[248]

³¹Z kim więc porównam ludzi tego pokolenia i do kogo są podobni?

³²Podobni są do dzieci, które siedzą na rynku i tak do siebie nawzajem wołają: Zagraliśmy wam na fujarce, a nie zatańczyliście, zaśpiewaliśmy treny, a nie zapłakaliście.

³³Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel, nie jedząc chleba i nie pijąc wina, a mówicie: Ma demona.

³⁴Przyszedł Syn Człowieczy, jedząc i pijąc — i mówicie: Oto człowiek: żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników.

³⁵I tak została usprawiedliwiona mądrość przez wszystkie swoje dzieci.[249]

³⁶Upraszał Go zaś któryś z faryzeuszów, aby spożył z nim [posiłek]; wstąpił więc do domu tego faryzeusza i spoczął [przy stole].

³⁷A oto jakaś kobieta była w tym mieście grzesznicą; gdy dowiedziała się, że spoczywa [przy stole] w domu faryzeusza — przyniosła alabastrowy flakonik olejku,

³⁸stanęła z tyłu u Jego stóp i płacząc, zaczęła łzami zlewać Jego stopy i ocierać je włosami swojej głowy, całowała też Jego stopy i namaszczała olejkiem.

³⁹Gdy zobaczył to faryzeusz, który Go zaprosił, powiedział sam w sobie:[250] Jeśliby ten był prorokiem, wiedziałby, kim i jakiego rodzaju jest ta kobieta, która Go dotyka, że jest grzesznicą.

⁴⁰A Jezus w odpowiedzi powiedział do niego: Szymonie, mam ci coś do powiedzenia. A on na to: Powiedz, Nauczycielu!

⁴¹Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden był [mu] winien pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt.[251]

⁴²Ponieważ nie mieli z czego oddać, darował obydwóm. Który z nich będzie więc kochał go bardziej?

⁴³Szymon odpowiedział: Przypuszczam, że ten, któremu więcej darował. A On mu powiedział: Słusznie osądziłeś.

⁴⁴I zwrócony w stronę kobiety, powiedział Szymonowi: Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twojego domu, wody mi na stopy nie dałeś; ona zaś łzami zlała moje stopy i otarła swoimi włosami.

⁴⁵Pocałunku Mi nie dałeś;[252] a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować moich stóp.

⁴⁶Oliwą mojej głowy nie namaściłeś; ona zaś olejkiem namaściła mi stopy.

⁴⁷Dlatego mówię ci: Zostały jej odpuszczone liczne grzechy, tak że mocno [Mnie] pokochała.[253] Komu zaś mało się odpuszcza, słabo kocha.

⁴⁸Do niej zaś powiedział: Odpuszczone są ci twoje grzechy.

⁴⁹Wtedy ci, którzy wraz z Nim spoczywali [przy stole], zaczęli mówić w sobie samych: Kim jest ten, który nawet grzechy odpuszcza?

⁵⁰[On] zaś powiedział do kobiety: Twoja wiara ocaliła cię, idź w pokoju.