Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 8 Bible Online

Łukasza 8 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 8

¹Następnie wędrował przez miasta i wioski, głosząc i opowiadając dobrą nowinę o Królestwie Bożym — a z Nim Dwunastu

²i pewne kobiety, które zostały uzdrowione od złych duchów i od słabości — Maria zwana Magdaleną, z której niegdyś wyszło siedem demonów,

³i Joanna, żona Chuzasa, zarządcy Heroda, i Zuzanna oraz wiele innych, które usługiwały im ze swojego mienia.

⁴Gdy gromadził się liczny tłum i gdy z miasta po mieście[254] przybywali do Niego,[255] powiedział, odwołując się do przypowieści:

⁵Wyszedł siewca, by rozsiać swoje ziarno. Gdy siał, jedno padło przy drodze i zostało zdeptane, a ptaki niebieskie zjadły je.

⁶Druga [garść][256] padła na skałę, a gdy wzeszła, uschła, gdyż nie miała wilgoci.

⁷Inna padła między ciernie, a ciernie razem z nią wyrosły i zadusiły je.

⁸Jeszcze inna padła na dobrą ziemię i gdy wzrosła, wydała plon stokrotny. To mówiąc, wołał: Kto ma uszy, aby słuchać, niech słucha.

⁹Jego uczniowie zaś zapytali Go, czego mogłaby dotyczyć ta przypowieść.

¹⁰On zaś powiedział: Wam dane jest poznać tajemnice[257] Królestwa Bożego, pozostałym zaś — w przypowieściach, aby[258] patrząc, nie widzieli, a słuchając, nie rozumieli.[259]

¹¹Taka jest ta przypowieść: Ziarnem jest Słowo Boga.

¹²Tymi przy drodze są ci, którzy wysłuchali, ale potem przychodzi diabeł i wybiera Słowo z ich serca, aby nie uwierzyli i nie zostali uratowani.[260]

¹³Tymi zaś na skale [są] ci, którzy gdy usłyszą, z radością przyjmują Słowo, lecz nie mają oni korzenia, do czasu wierzą, a w porze próby odstępują.

¹⁴Ta zaś [garść], która padła między ciernie, to ci, którzy usłyszeli, ale idąc przygnieceni[261] troskami i bogactwem, i przyjemnościami życia, są tłamszeni — i nie dojrzewają.[262]

¹⁵Ta zaś [garść] w dobrej ziemi, to ci, którzy szlachetnym i dobrym sercem[263] wysłuchali Słowa, zachowują i owocują dzięki wytrwałości.

¹⁶Nikt zaś nie zapala lampy i nie nakrywa jej naczyniem ani nie stawia pod łóżkiem, lecz stawia ją na świeczniku,[264] aby ci, którzy wchodzą, widzieli światło.

¹⁷Nie ma bowiem nic ukrytego, co nie stanie się widoczne, ani nic tajnego, co nie miałoby zostać poznane i wyjść na jaw.

¹⁸Uważajcie zatem, jak słuchacie; ktokolwiek bowiem ma, temu będzie dane, a ktokolwiek nie ma, temu zostanie odebrane nawet to, co sądzi, że ma.

¹⁹Zjawiła się zaś u Niego matka wraz z Jego braćmi, ale z powodu tłumu nie mogli się z Nim spotkać.

²⁰Został więc powiadomiony: Twoja matka i Twoi bracia stoją na zewnątrz i chcą się z Tobą zobaczyć.

²¹Wtedy On im odpowiedział: Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają Słowa Bożego i stosują je.

²²W czasie jednego z tych dni zdarzyło się, że wsiadł On do łodzi,[265] a uczniowie z Nim, i powiedział do nich: Przeprawmy się na drugą stronę jeziora. I odbili od brzegu.

²³A gdy płynęli, zasnął. Wtedy spadł na jezioro[266] podmuch wiatru, tak że zaczęło ich zalewać i byli w niebezpieczeństwie.[267]

²⁴Podeszli więc i obudzili Go, mówiąc: Mistrzu, Mistrzu, giniemy! A On, zbudzony, skarcił wiatr oraz fale wody i uspokoiły się — i nastała cisza.

²⁵Wówczas powiedział do nich: Gdzie wiara wasza? [Oni] zaś, przestraszeni, zdziwili się i mówili jedni do drugich: Kim On zatem jest, że nawet wiatrom rozkazuje i wodzie — i są Mu posłuszne?

²⁶Tak dopłynęli do kraju Gerazeńczyków, który leży naprzeciw Galilei.

²⁷Gdy wyszedł na ląd, spotkał Go pewien człowiek z miasta; miał on demona i od dłuższego czasu nie nosił szaty i nie mieszkał w domu, tylko w grobowcach.

²⁸Gdy zobaczył Jezusa, z wrzaskiem upadł przed Nim i donośnym głosem zawołał: Co mnie i Tobie,[268] Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Błagam Cię, czy mógłbyś mnie nie dręczyć?!

²⁹Polecił bowiem duchowi nieczystemu, by wyszedł z tego człowieka, gdyż wiele razy chwytał go, a wiązany łańcuchami i trzymany w pętach, rwał [on] więzy, gnany przez demona na pustkowie.

³⁰Jezus zaś zapytał go: Jak ci na imię? A on odpowiedział: Legion, gdyż weszło w niego wiele demonów.

³¹I zaczęły Go prosić, aby im nie nakazywał odejść do Abysu.[269]

³²A pasło się tam na górze znaczne stado świń. I poprosiły Go, aby pozwolił im w nie wejść. I pozwolił im.

³³Gdy więc demony wyszły z tego człowieka i weszły w świnie, stado ruszyło w dół urwiska do jeziora i utonęło.

³⁴Pasterze na widok tego, co się stało, uciekli i donieśli o tym w mieście i po zagrodach.

³⁵Wyszli więc zobaczyć, co się stało; przyszli do Jezusa i zastali człowieka, z którego wyszły demony, ubranego i przy zdrowych zmysłach, siedzącego u stóp Jezusa — i przestraszyli się.

³⁶Ci zaś, którzy to widzieli, opowiedzieli im, jak ten opętany[270] został uratowany.

³⁷I poprosił go cały okoliczny tłum Gerazeńczyków, aby od nich odszedł, ogarniał ich bowiem wielki strach. On zaś wsiadł do łodzi i zawrócił.

³⁸A mężczyzna, z którego wyszły demony, prosił Go, aby mógł z Nim być. Odprawił go jednak, mówiąc:

³⁹Wracaj do swojego domu i opowiadaj [dokładnie], jak wiele uczynił dla ciebie Bóg.[271] Odszedł więc i po całym mieście rozgłaszał, jak wiele uczynił mu Jezus.

⁴⁰Gdy Jezus powrócił, tłum przyjął Go [radośnie]. Wszyscy bowiem na Niego czekali.

⁴¹Wtedy przyszedł mężczyzna, któremu na imię było Jairos,[272] a był on przełożonym synagogi. Ten padł do stóp Jezusowi i zaczął Go prosić, aby przyszedł do jego domu.

⁴²Miał on bowiem córkę, jedynaczkę,[273] w wieku około dwunastu lat, a ta umierała. A gdy On szedł, tłumy zewsząd Go ściskały.

⁴³Wtedy pewna kobieta z upływem krwi od dwunastu lat, która na lekarzy wydała całe swoje mienie[274] i żaden nie zdołał jej uzdrowić,

⁴⁴podeszła z tyłu i dotknęła skraju Jego szaty[275] — i natychmiast ustał jej upływ krwi.

⁴⁵A Jezus zapytał: Kto Mnie dotknął? Gdy wszyscy zaprzeczali, Piotr powiedział: Mistrzu, tłumy zewsząd Cię otaczają i ściskają.

⁴⁶Jezus jednak powiedział: Ktoś Mnie dotknął, sam poczułem bowiem, że wyszła ze Mnie moc.

⁴⁷Gdy kobieta spostrzegła, że nie uszła uwagi, podeszła z drżeniem, przypadła do Niego i wobec całego tłumu oznajmiła, z jakiej przyczyny Go dotknęła i jak natychmiast została uleczona.

⁴⁸On zaś powiedział do niej: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju.

⁴⁹Gdy On jeszcze mówił, przyszedł ktoś od przełożonego synagogi z wiadomością: Twoja córka umarła, nie trudź już Nauczyciela.

⁵⁰Jezus to usłyszał i odezwał się do niego: Przestań się bać, tylko uwierz, a będzie ocalona.

⁵¹Po przyjściu do domu nikomu nie pozwolił wejść z sobą, tylko Piotrowi, Janowi, Jakubowi, ojcu dziecka i matce.

⁵²A wszyscy płakali i bili się po niej [w pierś].[276] On zaś powiedział: Przestańcie płakać, nie umarła bowiem, ale śpi.

⁵³Wtedy zaczęli Go wyśmiewać,[277] wiedząc, że umarła.

⁵⁴On natomiast ujął ją za rękę i głośno powiedział: Dziewczynko, wstań![278]

⁵⁵Wówczas powrócił jej duch,[279] natychmiast wstała — i zalecił, by dano jej jeść.

⁵⁶A jej rodziców ogarnęło zdumienie;[280] On zaś polecił im, aby nikomu nie mówili o tym, co się stało.