Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Łukasza 9 Bible Online

Łukasza 9 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Łukasza 9

¹Gdy zaś zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi demonami i by mogli uzdrawiać choroby —

²i posłał ich, by głosili Królestwo Boże i leczyli chorych.

³I powiedział do nich: Nie bierzcie niczego na drogę: ani laski, ani torby, ani chleba, ani pieniędzy, ani nawet dwóch tunik nie miejcie.

⁴A do któregokolwiek domu wejdziecie, tam pozostawajcie i stamtąd wychodźcie.

⁵A gdziekolwiek nie przyjęliby was, wychodząc z tego miasta, otrząsajcie proch z waszych stóp na świadectwo przeciw nim.

⁶Wychodząc zatem, obchodzili wioski, wszędzie głosili dobrą nowinę i uzdrawiali.

⁷O wszystkim, co się dzieje, usłyszał tetrarcha Herod i zamartwiał się z powodu mówienia przez niektórych, że to Jan powstał z martwych,

⁸przez niektórych zaś, że pojawił się Eliasz, a przez innych, że powstał któryś z dawnych proroków.

⁹Wtedy Herod powiedział: Jana ja ściąłem, kim więc jest Ten, o którym te [wieści] słyszę? I starał się Go zobaczyć.

¹⁰Po powrocie apostołowie opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali. Wtedy wziął ich ze sobą i usunął się na osobność koło miasta zwanego Betsaidą.

¹¹Tłumy jednak dowiedziały się o tym i poszły za Nim. Przyjął je wówczas życzliwie, mówił im o Królestwie Bożym, a tych, którzy mieli potrzebę uzdrowienia, leczył.

¹²Tymczasem dzień zaczął się chylić. Dwunastu podeszło więc i powiedziało do Niego: Rozpuść tłum, aby poszli do okolicznych wiosek, rozproszyli się po zagrodach i znaleźli coś do jedzenia, bo tu jesteśmy na miejscu pustym.[281]

¹³Powiedział wtedy do nich: Wy dajcie im jeść. Oni zaś odpowiedzieli: Nie mamy więcej niż pięć chlebów i dwie ryby, chyba że my pójdziemy i nakupimy jedzenia dla całego tego tłumu.

¹⁴Było tam bowiem około pięciu tysięcy mężczyzn. Wtedy powiedział do swoich uczniów: Rozłóżcie ich grupami mniej więcej po pięćdziesięciu.

¹⁵I zrobili tak, rozmieścili wszystkich.

¹⁶On zaś wziął te pięć chlebów i te dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił je, złamał i podawał uczniom, by je kładli przed ludem.

¹⁷Zjedli zatem i nasycili się wszyscy; i zebrano dwanaście koszów pozostałych im kawałków.

¹⁸I stało się, gdy modlił się samotnie,[282] a byli z Nim uczniowie, że zapytał ich: Za kogo uważają Mnie tłumy?

¹⁹A oni odpowiedzieli: Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, a inni [mówią], że prorok, jeden z tych dawnych, powstał.

²⁰Wówczas zapytał ich: A wy za kogo Mnie uważacie? Wtedy Piotr odpowiedział: Za Chrystusa Bożego.[283]

²¹On zaś przestrzegł ich[284] i polecił, aby nikomu o tym nie mówili,

²²dodając, że Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć, zostać odrzucony przez starszych, arcykapłanów i znawców Prawa; musi też zostać zabity i trzeciego dnia wskrzeszony.

²³Do wszystkich zaś powiedział: Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się wyprze[285] samego siebie, bierze swój krzyż na siebie codziennie i naśladuje Mnie.

²⁴Kto bowiem chciałby ocalić swoją duszę, straci ją, a kto straci swoją duszę ze względu na Mnie, ten ocali ją.

²⁵Bo co za korzyść odniósł człowiek, który zdobył cały świat, a siebie zgubił lub zatracił?

²⁶Kto bowiem zawstydzi się Mnie i moich słów, tego i Syn Człowieczy będzie się wstydził, gdy przyjdzie w chwale swojej, Ojca i świętych aniołów.

²⁷Zapewniam was zaś: Niektórzy z tutaj stojących na pewno nie zakosztują śmierci, dopóki nie zobaczą Królestwa Bożego.

²⁸Około ośmiu dni[286] po tych słowach stało się tak, że wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wszedł na górę,[287] aby się pomodlić.[288]

²⁹A gdy się modlił, wygląd Jego twarzy stał się inny, a Jego szata stała się lśniąco biała.

³⁰I oto dwaj mężczyźni rozmawiali z Nim, a byli to Mojżesz i Eliasz.

³¹Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu,[289] które miało dopełnić się w Jerozolimie.

³²Piotr zaś i ci, którzy z nim byli, zostali zmorzeni snem. Kiedy zaś obudzili się, zobaczyli Jego chwałę oraz tych dwóch mężczyzn, stojących przy Nim.[290]

³³A przy ich rozstawaniu się z Nim Piotr powiedział do Jezusa: Mistrzu, wspaniale jest nam tu być. Zróbmy więc trzy namioty, jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza — nie rozumiał bowiem, co mówi.

³⁴A gdy on to mówił, powstał obłok i zacienił ich — przestraszyli się zaś przy swoim wchodzeniu w obłok.

³⁵A z obłoku rozległ się głos: To jest mój Syn, ten wybrany, Jego słuchajcie!

³⁶Gdy rozbrzmiał ten głos, Jezus znalazł się sam. Oni zaś zamilkli i o tym, co zobaczyli, nic nikomu w tych dniach nie powiedzieli.

³⁷Następnego zaś dnia, kiedy zeszli z góry, spotkał Go liczny tłum.

³⁸I oto jakiś mężczyzna z tłumu zawołał: Nauczycielu, błagam cię, wejrzyj[291] na mojego syna, gdyż to mój jedynak,

³⁹bo oto duch bierze go [we władanie] i [chłopiec] natychmiast krzyczy, [a duch] targa nim, z pianą [na ustach], i z trudem od niego, poranionego, odchodzi.

⁴⁰Błagałem też Twoich uczniów, aby go wypędzili, lecz nie byli w stanie.

⁴¹Jezus zaś odezwał się i powiedział: O, rodzie bez wiary i spaczony, jak długo mam z wami być i was znosić? Przyprowadź tu swego syna.

⁴²A gdy on podchodził, demon rzucił nim i wywołał drgawki. Jezus jednak skarcił ducha nieczystego, uleczył chłopca i oddał go jego ojcu.

⁴³Wszyscy zaś byli zdumieni potęgą Boga. Gdy zaś wszyscy dziwili się wszystkiemu, co czynił, powiedział do swoich uczniów:

⁴⁴Włóżcie wy sobie w swoje uszy te słowa: Syn Człowieczy bowiem ma być wydany w ręce ludzi.

⁴⁵Oni zaś nie rozumieli tej wypowiedzi; była ona przed nimi zakryta, tak by jej nie pojęli, a bali się pytać Go o [znaczenie] tej wypowiedzi.

⁴⁶Naszła ich natomiast myśl,[292] kto z nich mógłby być większy.[293]

⁴⁷Jezus zaś, świadom myśli ich serca, wziął dziecko, postawił je przy sobie

⁴⁸i powiedział do nich: Kto by przyjął to dziecko w moje imię, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy pośród was wszystkich, ten jest wielki.

⁴⁹Wtedy odezwał się Jan: Mistrzu, widzieliśmy kogoś, kto w Twoje imię wygania demony, i próbowaliśmy go powstrzymać, ponieważ nie chodzi z nami.

⁵⁰Lecz Jezus mu odpowiedział: Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami.

⁵¹Gdy dopełniały się dni Jego zabrania w górę,[294] On sam skierował swą twarz,[295] by udać się do Jerozolimy.

⁵²Wyprawił więc przed sobą posłańców.[296] Ci wyruszyli i przyszli do pewnej wioski Samarytan, aby przygotować mu [miejsce].

⁵³Lecz nie przyjęli Go, gdyż Jego twarz była skierowana[297] na Jerozolimę.

⁵⁴Gdy zobaczyli to uczniowie[298] Jakub i Jan, powiedzieli: Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli, aby ogień spadł z nieba i pochłonął ich?[299]

⁵⁵Lecz On obrócił się i skarcił ich:[300] Nie wiecie — powiedział — jakiego ducha jesteście.

⁵⁶Syn Człowieczy nie przyszedł dusz ludzi niszczyć, ale [je] ratować. Po czym poszli do innej wsi.

⁵⁷Gdy tak podążali drogą, ktoś do Niego powiedział: Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz.

⁵⁸A Jezus mu odpowiedział: Lisy mają nory, a ptaki niebieskie gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma, gdzie by skłonił głowę.

⁵⁹Powiedział zaś do drugiego: Chodź za Mną! A on na to: Panie, pozwól mi najpierw odejść i pogrzebać mojego ojca.

⁶⁰A [On] odpowiedział mu: Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, ty zaś odejdź i głoś Królestwo Boże.

⁶¹Odezwał się jeszcze inny: Pójdę za Tobą, Panie, najpierw jednak pozwól mi pożegnać się z tymi, którzy są w moim domu.

⁶²Jezus zaś powiedział do niego: Nikt, kto przyłożył rękę do pługa, a ogląda się wstecz, nie jest zdatny do Królestwa Bożego.