Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Jana 11 Bible Online

Jana 11 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Jana 11

¹Był zaś pewien chory, Łazarz[165] z Betanii, wioski Marii i Marty, jej siostry.

²Była to ta Maria, która namaściła Pana mirrą[166] i otarła Jego stopy swoimi włosami — jej [to] brat Łazarz chorował.

³Siostry posłały więc do Niego wiadomość: Panie, oto ten, którego kochasz, choruje.

⁴Gdy Jezus to usłyszał, powiedział: Ta choroba nie jest na śmierć, lecz na chwałę Bożą, aby Syn Boży był przez nią uwielbiony.

⁵Jezus zaś kochał Martę, jej siostrę i Łazarza.

⁶Gdy więc usłyszał, że choruje, to jeszcze dwa dni pozostał w miejscu, gdzie przebywał,

⁷a dopiero potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znów do Judei.

⁸Uczniowie powiedzieli: Rabbi! Dopiero co Żydzi[167] próbowali Cię ukamienować, a znów tam idziesz?

⁹Jezus odpowiedział: Czy dzień nie składa się z dwunastu godzin? Jeśli ktoś chodzi za dnia, nie potyka się, gdyż widzi światło tego świata.

¹⁰Jeśli jednak ktoś chodzi w nocy, potyka się, ponieważ nie ma w sobie światła.

¹¹Po tych słowach dodał: Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął; ale idę zbudzić go ze snu.

¹²Uczniowie więc powiedzieli do Niego: Panie! Skoro zasnął, wyzdrowieje.

¹³Jezus jednak miał na myśli jego śmierć; oni natomiast myśleli, że mówi o zwykłym śnie.

¹⁴Wtedy Jezus powiedział im wyraźnie: Łazarz umarł;

¹⁵i cieszę się ze względu na was — abyście uwierzyli — że Mnie tam nie było;[168] lecz chodźmy do niego.

¹⁶Wówczas Tomasz, zwany Bliźniakiem, powiedział do współuczniów: Chodźmy i my, abyśmy z nim pomarli.

¹⁷Po przybyciu Jezus zastał go już od czterech dni leżącego w grobie.[169]

¹⁸A Betania była blisko Jerozolimy, [odległa] o około piętnaście stadiów.[170]

¹⁹Wielu zaś spośród Żydów zeszło się u Marty i Marii, aby je pocieszyć po [stracie] brata.

²⁰Gdy więc Marta usłyszała, że Jezus idzie, wyszła Mu na spotkanie; Maria zaś siedziała w domu.

²¹Marta zatem powiedziała do Jezusa: Panie! Gdybyś tu był, nie umarłby mój brat.

²²Ale i teraz wiem, że o cokolwiek poprosiłbyś Boga — da ci to Bóg.

²³Jezus do niej: Zmartwychwstanie twój brat.

²⁴Marta na to: Wiem, że zmartwychwstanie — przy zmartwychwstaniu, w dniu ostatecznym.

²⁵Jezus powiedział jej: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem; kto wierzy we Mnie, choćby nawet umarł — żyć będzie.

²⁶A każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to?

²⁷Odpowiedziała: Tak, Panie! Ja wierzę,[171] że Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga, który miał przyjść na świat.

²⁸A gdy to powiedziała, odeszła i zawołała swoją siostrę Marię, mówiąc jej dyskretnie: Nauczyciel tu jest i woła cię.

²⁹Ta zaś, gdy tylko to usłyszała, wstała śpiesznie i poszła do Niego.

³⁰Jezus natomiast nie wszedł do wioski, lecz był jeszcze w tym miejscu, gdzie spotkała Go Marta.

³¹Żydzi więc, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, ruszyli za nią, myśląc, że idzie do grobu, aby tam płakać.

³²Maria tymczasem, gdy przyszła tam, gdzie był Jezus, i zobaczyła Go, upadła Mu do stóp, mówiąc Mu: Panie, gdybyś tu był, nie umarłby mój brat.

³³Jezus więc, widząc ją, jak płacze, i jak płaczą Żydzi, którzy z nią przyszli, wzruszył się[172] w duchu i przejął się.[173]

³⁴Następnie zapytał: Gdzie go położyliście? Powiedzieli: Panie, chodź i zobacz.

³⁵Jezus zapłakał.

³⁶Żydzi zaczęli mówić: Patrzcie, jak go kochał.

³⁷Niektórzy zaś z nich powiedzieli: Czy ten, który otworzył niewidomemu oczy, nie mógł sprawić, aby i ten nie umarł?

³⁸Jezus zatem, ponownie wzruszony w sobie, poszedł do grobu. A była [to] grota i kamień leżał na niej.[174]

³⁹Jezus polecił: Usuńcie ten kamień! Wtedy odezwała się Marta, siostra zmarłego: Panie! Już cuchnie, bo to jest czwarty [dzień].

⁴⁰Jezus jej na to: Czy ci nie powiedziałem, że jeśli uwierzysz, zobaczysz chwałę Boga?

⁴¹Usunęli więc kamień. Jezus zaś wzniósł oczy w górę i powiedział: Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś.

⁴²Ja jestem świadom, że zawsze Mnie wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na stojący wokół tłum — aby uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś.

⁴³Po tych słowach zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!

⁴⁴[I] wyszedł umarły, mając nogi i ręce powiązane pasami płótna, a jego twarz była spowita w chustę. Jezus polecił im: Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść.

⁴⁵Wtedy wielu spośród Żydów, którzy przyszli do Marii i widzieli, co [Jezus] uczynił, uwierzyło w Niego.

⁴⁶Niektórzy zaś z nich odeszli do faryzeuszów i powiedzieli im, czego Jezus dokonał.

⁴⁷Arcykapłani zatem i faryzeusze zwołali Sanhedryn[175] i zaczęli mówić: Co mamy zrobić? Człowiek ten bowiem dokonuje wielu znaków.

⁴⁸Jeśli Go tak zostawimy, wszyscy w Niego uwierzą; wówczas wkroczą Rzymianie i zabiorą nam to miejsce i ten naród.

⁴⁹Wtedy jeden z nich, Kajfasz, który tego roku był arcykapłanem, powiedział im: Wy nic nie wiecie

⁵⁰ani nie rozumiecie,[176] że korzystniej jest dla was, aby jeden człowiek umarł za lud, niż aby zginął cały naród.

⁵¹Tego jednak nie mówił sam z siebie, ale będąc arcykapłanem tego roku prorokował, że Jezus ma umrzeć za naród —

⁵²i nie tylko za naród, ale także po to, aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boga.

⁵³Z tym zatem dniem postanowili Go zabić.

⁵⁴Dlatego Jezus nie chodził już wśród Żydów jawnie, ale odszedł stamtąd w okolice blisko pustyni, do miasta zwanego Efraim,[177] i tam przebywał z uczniami.

⁵⁵Zbliżała się zaś Pascha żydowska i wielu z tej okolicy udało się przed Paschą do Jerozolimy, aby się oczyścić.

⁵⁶Szukali więc Jezusa i rozmawiali ze sobą, stojąc w świątyni: Jak wam się zdaje? Że na pewno nie przyjdzie na święto?

⁵⁷Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali rozkazy, aby jeśli ktoś dowie się, gdzie jest, doniósł, po to, by mogli Go schwytać.