Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 15 Bible Online

Dzieje Apostolskie 15 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 15

¹A pewni [ludzie], którzy przybyli z Judei, zaczęli nauczać braci: Jeśli nie zostaliście obrzezani zgodnie ze zwyczajem Mojżesza, nie zdołacie dostąpić zbawienia.

²Gdy zaś powstał zatarg i spór niemały między Pawłem i Barnabą a nimi, postanowiono, że Paweł i Barnaba oraz kilku innych spośród nich uda się w sprawie tego sporu do apostołów i prezbiterów do Jerozolimy.[308]

³Ci zatem, wyprawieni przez zgromadzenie, szli przez Fenicję i Samarię, szczegółowo opowiadając o nawróceniu pogan i sprawiając tym wielką radość wszystkim braciom.

⁴A gdy przybyli do Jerozolimy, zostali przyjęci przez zgromadzenie oraz przez apostołów i prezbiterów, i opowiedzieli o wszystkim, czego tylko Bóg przez nich dokonał.

⁵Wówczas wystąpili niektórzy ze stronnictwa faryzeuszów, którzy uwierzyli, i powiedzieli: Trzeba ich obrzezać i nakazać, aby przestrzegali Prawa Mojżesza.

⁶Zeszli się więc apostołowie i prezbiterzy, aby rozpatrzyć tę sprawę.

⁷A gdy ją już długo rozpatrywano, powstał Piotr i powiedział do nich: Mężowie bracia, wy wiecie, że od dawnych dni Bóg wybrał pośród was, aby przez moje usta poganie usłyszeli Słowo ewangelii i uwierzyli.

⁸Bóg też, który zna serca, złożył im świadectwo przez to, że dał im Ducha Świętego, tak jak i nam,

⁹i nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, gdy w wierze oczyścił ich serca.

¹⁰Teraz więc, dlaczego wystawiacie na próbę Boga, wkładając na kark uczniów jarzmo, którego ani nasi ojcowie, ani my nie mogliśmy unieść?

¹¹Wierzymy przecież, że jesteśmy zbawieni przez łaskę Pana Jezusa — tak samo jak i oni.

¹²Wówczas umilkł cały tłum i zaczął słuchać, jak Barnaba i Paweł opisywali, ilu znaków i cudów Bóg dokonał przez nich między narodami.

¹³A gdy i oni umilkli, odezwał się Jakub: Mężowie bracia, posłuchajcie mnie!

¹⁴Symeon[309] przedstawił, jak to Bóg najpierw zatroszczył się o to, aby wziąć spomiędzy narodów lud dla swojego imienia.

¹⁵A z tym zgadzają się słowa proroków, jak napisano:

¹⁶Potem powrócę i odbuduję przybytek Dawida — ten upadły, odbuduję jego zniszczenia i wzniosę go,

¹⁷aby w ten sposób pozostali ludzie odnaleźli Pana i wszystkie narody, nad którymi zostało wezwane moje imię — mówi Pan, który to czyni

¹⁸znane od wieków.[310]

¹⁹Dlatego ja uważam, że nie należy czynić trudności tym spośród narodów, którzy nawracają się do Boga,

²⁰lecz powiadomić ich listem, aby się wstrzymywali od rzeczy splamionych przez bóstwa, od nierządu, od tego, co uduszone, oraz od krwi.

²¹Mojżesz bowiem od dawnych pokoleń ma po miastach tych, którzy go głoszą w synagogach, gdy czyta się go w każdy szabat.

²²Wtedy apostołowie i prezbiterzy wraz z całym zgromadzeniem postanowili posłać do Antiochii wraz z Pawłem i Barnabą wybranych spośród siebie mężów: Judę,[311] zwanego Barsabbasem,[312] i Sylasa,[313] przewodzących wśród braci,

²³przekazując przez nich[314] na piśmie: Apostołowie i prezbiterzy, Bracia, Do braci pochodzących z narodów w Antiochii, w Syrii i w Cylicji — Pozdrowienie,

²⁴Ponieważ usłyszeliśmy, że niektórzy po wyjściu spośród nas zaniepokoili was słowami i wzbudzili niepokój w waszych duszach, bez naszego upoważnienia,

²⁵uznaliśmy za słuszne, doszedłszy do jednomyślności, posłać do was wybranych ludzi wraz z naszymi ukochanymi Barnabą i Pawłem,

²⁶ludźmi, którzy oddali swoje dusze dla imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

²⁷Posłaliśmy zatem Judę i Sylasa, którzy wam ustnie powiedzą to samo.

²⁸Uznaliśmy bowiem za słuszne, Duch Święty i my, by nie nakładać na was żadnego innego ciężaru oprócz tych rzeczy koniecznych:

²⁹wstrzymywać się od tego, co ofiarowane bóstwom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu — od tego się wstrzymując, dobrze uczynicie. Bywajcie zdrowi.

³⁰A gdy wysłańcy zeszli do Antiochii, zgromadzili tłum i przekazali list.

³¹Po przeczytaniu zaś ucieszyli się z powodu tej zachęty.

³²Juda zaś i Sylas, którzy sami byli prorokami,[315] długą mową zachęcili braci i umocnili.

³³A po spędzeniu [tam pewnego] czasu zostali z pokojem odesłani przez braci do tych, którzy ich wysłali.

³⁴Sylas jednak postanowił pozostać.[316]

³⁵Paweł natomiast i Barnaba pozostawali w Antiochii,[317] nauczając i głosząc — wraz z wieloma innymi — Słowo Pana.

³⁶A po upływie jakiegoś czasu[318] Paweł powiedział do Barnaby: Powróćmy już i odwiedźmy braci we wszystkich tych miastach, w których głosiliśmy Słowo Pana, [aby zobaczyć], jak się mają.[319]

³⁷Barnaba jednak chciał zabrać z sobą również Jana, zwanego Markiem.

³⁸Paweł natomiast obstawał przy tym, że słuszne jest nie zabierać z sobą tego, który odstąpił od nich w Pamfilii i nie poszedł wraz z nimi do dzieła.

³⁹Doszło przy tym do ostrego nieporozumienia, tak że rozstali się ze sobą:[320] Barnaba wziął Marka i odpłynął na Cypr,

⁴⁰Paweł natomiast, powierzony przez braci łasce Pana, obrał sobie Sylasa[321] i odszedł.

⁴¹Przechodzili zaś Syrię i Cylicję,[322] umacniając zgromadzenia.[323]