Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 16 Bible Online

Dzieje Apostolskie 16 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 16

¹Dotarł też do Derbe i do Listry. A oto był tam pewien uczeń, imieniem Tymoteusz, syn kobiety Żydówki, wierzącej, ojca zaś Greka,[324]

²któremu bracia z Listry i Ikonium wystawili dobre świadectwo.

³Paweł postanowił zabrać go z sobą, dlatego wziął go i obrzezał ze względu na Żydów, którzy przebywali w tych okolicach; wszyscy bowiem byli świadomi, że jego ojciec był Grekiem.

⁴A gdy przechodzili przez miasta, przekazywali im do przestrzegania postanowienia powzięte przez apostołów i starszych w Jerozolimie.

⁵Zgromadzenia zatem rzeczywiście utwierdzały się w wierze i z każdym dniem rosły w liczbę.

⁶I przeszli przez frygijską[325] i galacką[326] krainę, powstrzymani przez Ducha Świętego od głoszenia Słowa w Azji.

⁷A gdy podeszli do Mizji,[327] próbowali udać się do Bitynii,[328] lecz Duch Jezusa nie pozwolił im,

⁸a zatem po przejściu obok Mizji doszli do Troady.[329]

⁹Paweł zaś oglądał w nocy widzenie: jakiś Macedończyk stał i prosił go: Przepraw się do Macedonii i pomóż nam.

¹⁰Zaraz po tym widzeniu staraliśmy się wyruszyć do Macedonii, dochodząc wspólnie do wniosku, że Bóg nas wezwał, abyśmy im głosili ewangelię.

¹¹Odbiliśmy zatem z Troady i skierowaliśmy się na Samotrakę,[330] następnego dnia do Neapolu,[331]

¹²a stamtąd do Filippi,[332] które jest miastem pierwszego okręgu Macedonii,[333] kolonią [rzymską]. W tym mieście zatrzymaliśmy się na kilka dni.

¹³A w dzień szabatu wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie, jak sądziliśmy, było miejsce modlitwy;[334] tam usiedliśmy i rozmawialiśmy z kobietami, które się zeszły.

¹⁴Przysłuchiwała się też temu pewna bogobojna kobieta, imieniem Lidia,[335] sprzedawczyni purpury z miasta Tiatyry,[336] której Pan otworzył serce, aby przyjmowała to, co mówił Paweł.

¹⁵A gdy została ochrzczona, wraz ze swoim domem, poprosiła: Skoro uznaliście, że jestem wierząca[337] w Panu, wstąpcie i zamieszkajcie w moim domu — i wymogła to na nas.

¹⁶I stało się, że gdy szliśmy na modlitwę, spotkała nas pewna młoda służąca,[338] mająca ducha wieszczego,[339] która swoim wróżeniem przynosiła duży zysk swoim panom.

¹⁷Ta, idąc blisko za Pawłem i za nami, krzyczała, mówiąc: Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego! Oni głoszą wam drogę zbawienia!

¹⁸A to czyniła przez wiele dni. Zmęczony zaś Paweł zwrócił się do ducha i powiedział: Rozkazuję ci w imieniu Jezusa Chrystusa, żebyś z niej wyszedł. I w tej godzinie wyszedł.

¹⁹A gdy jej panowie spostrzegli, że nadzieja ich zysku odeszła, schwytali Pawła i Sylasa, zawlekli ich na rynek przed przełożonych,

²⁰wprowadzili ich przed pretorów[340] i powiedzieli: Ci oto ludzie bardzo niepokoją nasze miasto, będąc Żydami,[341]

²¹i głoszą zwyczaje, których nie wolno nam, jako Rzymianom,[342] przyjmować ani zachowywać.

²²Wraz z nimi wystąpił też przeciw nim tłum, a pretorzy zdarli z nich szaty i kazali wychłostać.

²³A gdy im zadali wiele razów, wrzucili ich do więzienia i nakazali stróżowi więziennemu, aby ich bacznie strzegł.

²⁴Ten, po otrzymaniu takiego rozkazu, wtrącił ich do wewnętrznego lochu i ich nogi zakuł w dyby.

²⁵A około północy Paweł i Sylas, modląc się, śpiewali hymny Bogu, więźniowie zaś przysłuchiwali się im.

²⁶Nagle powstało wielkie trzęsienie ziemi, tak że zachwiały się fundamenty więzienia; natychmiast też otworzyły się wszystkie drzwi i rozwiązały się więzy wszystkich.

²⁷A gdy stróż więzienny został zbudzony[343] i zobaczył otwarte drzwi więzienia, dobył miecza i chciał się zabić,[344] sądząc, że więźniowie uciekli.

²⁸Lecz Paweł głośno zawołał: Nie czyń sobie nic złego, bo wszyscy tu jesteśmy.

²⁹Wtedy poprosił o światło, wskoczył do środka i zdjęty przerażeniem, przypadł do Pawła i Sylasa,

³⁰a gdy ich wyprowadził na zewnątrz, zapytał: Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony?

³¹Oni zaś odpowiedzieli: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom.

³²I opowiedzieli mu Słowo Pana — [jemu] oraz wszystkim, którzy byli w jego domu.

³³Wtedy wziął ich w tej godzinie, w nocy, obmył od ran, i zaraz został ochrzczony on sam i wszyscy jego [domownicy].

³⁴Wprowadził ich też do swojego domu, zastawił stół i wraz z całym domem cieszył się, że uwierzył Bogu.

³⁵A gdy nastał dzień, posłali pretorzy siepaczy z poleceniem: Zwolnij tych ludzi.

³⁶Stróż więzienny z kolei oznajmił te słowa Pawłowi: Pretorzy przysłali polecenie, że macie być zwolnieni; teraz zatem wyjdźcie i idźcie w pokoju.

³⁷Paweł jednak powiedział do nich: Wychłostali nas, ludzi będących Rzymianami,[345] publicznie bez sądu, wrzucili nas do więzienia; a teraz potajemnie nas wypędzają? O, nie! Niech tu sami przyjdą i nas wyprowadzą.

³⁸Siepacze donieśli pretorom te słowa. A ci, gdy usłyszeli, że są Rzymianami, przestraszyli się.

³⁹Przybyli więc, przeprosili ich, wyprowadzili i prosili, aby odeszli z miasta.

⁴⁰Po wyjściu więc z więzienia, wstąpili do Lidii, a gdy zobaczyli braci, dodali im otuchy i odeszli.