Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 19 Bible Online

Dzieje Apostolskie 19 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 19

¹Stało się zaś, gdy Apollos przebywał w Koryncie, że Paweł przeszedł obszary wyżynne[409] i przyszedł do Efezu.[410] Tam spotkał jakichś uczniów[411]

²i zapytał ich: Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy uwierzyliście? A oni do niego: Nawet nie słyszeliśmy, że jest Duch Święty.

³Zapytał więc: W czym więc zostaliście zanurzeni? Odpowiedzieli: W chrzcie Jana.

⁴Wtedy Paweł powiedział: Jan zanurzał w chrzcie opamiętania,[412] mówiąc ludowi, żeby uwierzyli w Tego, który idzie za nim, to jest w Jezusa.

⁵A gdy to usłyszeli, zostali ochrzczeni w imię Pana Jezusa.

⁶A gdy Paweł włożył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty, mówili też językami i prorokowali.[413]

⁷Było zaś wszystkich tych mężczyzn około dwunastu.

⁸Po wejściu zaś do synagogi przez trzy miesiące z ufną odwagą głosił, rozprawiał i przekonywał o Królestwie Bożym.

⁹Gdy jednak niektórzy upierali się [przy swoim], odmawiali wiary[414] i wobec tłumów znieważali drogę [Pana], odłączył się od nich, oddzielił uczniów i codziennie rozprawiał w szkole[415] Tyrannosa.[416]

¹⁰A to działo się przez dwa lata, tak że wszyscy mieszkańcy Azji, zarówno Żydzi, jak i Grecy, usłyszeli Słowo Pana.[417]

¹¹Bóg też przez ręce Pawła dokonywał niezwykłych dzieł mocy,

¹²tak że nawet chustki lub przepaski, które dotknęły jego skóry, noszono na słabych i ustępowały od nich choroby, a złe duchy wychodziły.[418]

¹³Także niektórzy z wędrownych egzorcystów[419] żydowskich[420] próbowali wzywać imienia Pana Jezusa nad tymi, którzy mieli złe duchy, mówiąc: Zaklinam was na Jezusa, którego głosi Paweł.

¹⁴A było siedmiu synów niejakiego Skewasa, arcykapłana żydowskiego, którzy to czynili.

¹⁵Wtedy zły duch odpowiedział im: Jezusa znam i wiem, kim jest Paweł, lecz wy kim jesteście?

¹⁶I rzucił się na nich człowiek, w którym był zły duch, pokonał obu[421] i pobił ich tak, że nadzy i poranieni uciekli z tego domu.

¹⁷Stało się to zaś znane wszystkim Żydom jak i Grekom, którzy mieszkali w Efezie, padł strach na nich wszystkich i wywyższano imię Pana Jezusa.

¹⁸Wielu też z tych, którzy uwierzyli, przychodziło, wyznawało i ujawniało swoje poczynania.

¹⁹Znaczna też liczba spośród tych, którzy trudnili się czarnoksięstwem, poznosiła księgi i paliła je wobec wszystkich; gdy podliczono ich wartość, odkryto, że wynosiła ona pięćdziesiąt tysięcy srebrnych monet.[422]

²⁰Tak, zgodnie z potęgą Pana, Słowo rozprzestrzeniało się i umacniało.[423]

²¹Po wypełnieniu się tych rzeczy Paweł postanowił w Duchu przejść przez Macedonię i Achaję i udać się do Jerozolimy.[424] Mówił: Potem, gdy się tam znajdę, trzeba mi i Rzym zobaczyć.[425]

²²Wysłał zaś do Macedonii dwóch spośród posługujących mu, Tymoteusza i Erastosa,[426] sam natomiast przez jakiś czas pozostał w Azji.[427]

²³Mniej więcej w tym czasie doszło do niemałego zamieszania z powodu drogi [Pana].[428]

²⁴Gdyż pewien złotnik, imieniem Demetriusz, wytwarzając srebrne przybytki Artemidy,[429] przynosił rzemieślnikom niemały zysk,

²⁵zebrał ich oraz przy tym samym pracujących[430] i powiedział: Mężowie, wiecie, że z tej pracy jest nasz dobrobyt,

²⁶a widzicie i słyszycie, że nie tylko w Efezie, lecz prawie w całej Azji ten Paweł przekonał i odwiódł znaczny tłum, głosząc, że nie są bogami ci, którzy za sprawą rąk powstali.

²⁷Zagraża nam zaś nie tylko to, że nasze rzemiosło pójdzie w niesławę, ale i świątynia wielkiej bogini Artemidy zacznie być brana za nic i dojdzie do tego, że ze swej wielkości zostanie odarta ta, którą czci cała Azja oraz cały zamieszkały świat.[431]

²⁸Gdy to usłyszeli i stali się pełni gniewu, zaczęli krzyczeć: Wielka jest Artemida Efezjan.

²⁹I całe miasto napełniło się wrzawą, ruszyli jednomyślnie do teatru,[432] porywając z sobą Gajusza i Arystarchosa, Macedończyków, towarzyszy podróży Pawła.

³⁰Gdy zaś Paweł chciał wyjść do ludu, uczniowie nie pozwolili mu;

³¹również niektórzy z azjarchów,[433] będący mu przyjaciółmi, posłali do niego i prosili, żeby nie narażał się pójściem do teatru.

³²Różni zatem różne rzeczy krzyczeli, bo zgromadzenie[434] było w nieładzie, a większość nie wiedziała, dla jakiej przyczyny się zeszli.

³³Z tłumu zaś zgodnie wskazano na Aleksandra, wypchniętego naprzód przez Żydów; Aleksander zaś dał znak ręką i chciał się bronić przed ludem.

³⁴Lecz gdy rozpoznali, że jest Żydem, jeden głos rozległ się [z ust] wszystkich. Krzyczano prawie dwie godziny: Wielka jest Artemida Efezjan!

³⁵Gdy zaś pisarz[435] uspokoił tłum, powiedział: Mężowie, Efezjanie, kto z ludzi nie zna miasta Efezjan, jako stróża świątyni[436] wielkiej Artemidy oraz posągu, który spadł od Zeusa?[437]

³⁶Ponieważ jest to niezaprzeczalne, trzeba wam się uspokoić i nic pochopnie nie czynić.

³⁷Przyprowadziliście bowiem tych mężczyzn, którzy nie są ani świętokradcami, ani bluźniercami naszej bogini.

³⁸Jeśli więc Demetriusz i rzemieślnicy, którzy są z nim, mają przeciw komuś sprawę, to odbywają się sądy, są też prokonsulowie, niech jedni drugich pozywają.

³⁹Jeśli zaś czegoś więcej żądacie, zostanie to załatwione na prawomocnym zgromadzeniu.

⁴⁰Narażamy się bowiem na oskarżenie nas o dzisiejsze rozruchy, gdyż nie ma żadnej przyczyny, dla której moglibyśmy zdać sprawę z powodu tego zbiegowiska.[438] Po tych słowach rozwiązał zgromadzenie.