Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 2 Bible Online

Dzieje Apostolskie 2 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 2

¹A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy,[40] byli wszyscy razem na jednym miejscu.[41]

²I nagle stał się z nieba szum, jakby uderzenie potężnego wiatru, i napełnił cały dom, w którym siedzieli.

³I ukazały im się rozdzielające się języki jakby ognia[42] — i usiadł na każdym jednym z nich.

⁴I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak Duch dawał im się wypowiadać. [43]

⁵A przebywali w Jerozolimie Żydzi, bogobojni mężczyźni ze wszystkich narodów pod niebem.

⁶Gdy więc powstał ten głos, zgromadził się tłum i wpadł w zdumienie, gdyż słyszeli, każdy jeden, jak mówili ich własnym dialektem.[44]

⁷Zaskoczeni zaś i zdumieni mówili: Czy oto ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami?

⁸Jak to więc jest, że my słyszymy, każdy nasz własny dialekt, w którym zostaliśmy urodzeni?

⁹Partowie i Medowie, i Elamici,[45] i mieszkańcy Mezopotamii, Judei i Kapadocji,[46] Pontu[47] i Azji,[48]

¹⁰Frygii[49] i Pamfilii,[50] Egiptu i tych części Libii, które leżą koło Cyreny,[51] i przybysze z Rzymu,

¹¹zarówno Żydzi, jak i prozelici,[52] Kreteńczycy oraz Arabowie — słyszymy ich, jak w naszych językach mówią o wielkich dziełach Boga.

¹²Wszyscy więc, zaskoczeni i bardzo zmieszani, mówili jeden do drugiego: Co to ma być?

¹³Inni zaś drwili i utrzymywali: Młodym winem są upici.

¹⁴Wówczas powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i wyraźnie do nich przemówił: Mężowie judzcy i wy wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie! Niech to będzie wam wiadome i z uwagą wysłuchajcie moich słów.[53]

¹⁵Ci ludzie bowiem nie są pijani, jak podtrzymujecie, gdyż jest trzecia godzina dnia,[54]

¹⁶ale to jest to, co było powiedziane przez proroka Joela:[55]

¹⁷I stanie się w dniach ostatecznych[56] — mówi Bóg — że wyleję z mego Ducha [57] na wszelkie ciało [58] i prorokować będą wasi synowie i wasze córki, i wasi młodzieńcy oglądać będą widzenia, i wasi starcy śnić będą sny;

¹⁸i nawet na moich niewolników i niewolnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować.[59]

¹⁹I sprawię cuda na niebie — w górze, oraz znaki na ziemi — na dole, krew i ogień, i kłęby dymu.

²⁰Słońce przemieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pana wielki i wspaniały.

²¹I wówczas każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony.

²²Mężowie Izraelici! Posłuchajcie tych słów: Jezusa z Nazaretu, męża wskazanego wam przez Boga w dziełach mocy, cudach i znakach, których Bóg dokonał przez Niego pośród was, jak sami wiecie,

²³Tego, wydanego z woli[60] i [według] uprzedniej wiedzy Boga, rękami nieprawych przybiwszy [do krzyża], zamordowaliście —

²⁴Jego Bóg wzbudził, rozwiązując bóle[61] śmierci,[62] gdyż było niemożliwe, aby był On przez nią trzymany.

²⁵Dawid bowiem mówi o Nim: Miałem Pana zawsze przed moim obliczem, gdyż jest po mojej prawicy, aby mną nie zachwiano.

²⁶Dlatego moje serce doznało radości i rozweselił się mój język, przy tym zaś moje ciało mieszkać będzie w nadziei,

²⁷bo nie zostawisz mojej duszy w Hadesie [63] i nie dopuścisz, aby Twój Święty zobaczył zepsucie.

²⁸Oznajmiłeś mi drogi życia, napełnisz mnie radością przed swoim obliczem.[64]

²⁹Mężowie bracia, wolno [mi] wam śmiało powiedzieć o patriarsze[65] Dawidzie, że umarł i został pochowany, a jego grób jest u nas aż do tego dnia.

³⁰Jednak jako prorok, świadom, że Bóg potwierdził mu przysięgą, iż [jeden] z owocu jego lędźwi zasiądzie na jego tronie,

³¹wcześniej to widząc, powiedział o zmartwychwstaniu Chrystusa, że ani nie pozostanie [On] w Hadesie, ani Jego ciało nie zobaczy[66] rozkładu.

³²Tego to Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami.

³³A gdy został wyniesiony na prawicę Boga i otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego, rozlał Go, co wy zarówno widzicie, jak i słyszycie.

³⁴Bo nie Dawid wstąpił na niebiosa, sam natomiast mówi: Pan powiedział mojemu Panu: Usiądź po mojej prawicy,

³⁵aż położę Twoich nieprzyjaciół podnóżkiem Twoich stóp.

³⁶Z pewnością więc niech wie cały dom Izraela, że i Panem,[67] i Chrystusem[68] uczynił Go Bóg, tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście.

³⁷Gdy to usłyszeli, byli przeszyci do głębi serca i zwrócili się do Piotra oraz pozostałych apostołów: Co mamy robić, mężowie bracia?

³⁸A Piotr do nich: Opamiętajcie się[69] — mówi — i niech każdy z was da się ochrzcić[70] w imię Jezusa[71] Chrystusa dla odpuszczenia[72] waszych grzechów,[73] a otrzymacie dar — Ducha Świętego.[74]

³⁹Dla was bowiem jest ta obietnica i dla waszych dzieci,[75] i dla wszystkich, którzy są z dala,[76] ilu ich Pan, Bóg nasz, powoła.

⁴⁰Innymi też liczniejszymi słowami poświadczał i doradzał[77] im, mówiąc: Dajcie się zbawić[78] od tego spaczonego[79] pokolenia.

⁴¹Ci więc, którzy przyjęli jego słowo, zostali ochrzczeni i dodanych[80] zostało tego dnia około trzech tysięcy dusz.[81]

⁴²Trwali[82] zaś w nauce apostołów,[83] we wspólnocie,[84] w łamaniu chleba[85] i w modlitwach.[86]

⁴³A każdą duszę ogarniała bojaźń,[87] gdyż za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków.

⁴⁴Wszyscy zaś wierzący byli razem i mieli wszystko wspólne,

⁴⁵i sprzedawali posiadłości oraz mienie i rozdzielali je wszystkim, zgodnie z tym, jaką ktoś miał potrzebę.[88]

⁴⁶Codziennie też jednomyślnie trwali w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z [wielką] radością i w prostocie serca,

⁴⁷wielbiąc Boga i mając łaskę u całego ludu. Pan natomiast codziennie przydawał im tych, którzy dostępowali zbawienia.