Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 20 Bible Online

Dzieje Apostolskie 20 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 20

¹A gdy rozruchy ustały, Paweł posłał po uczniów i po dodaniu im otuchy, pożegnał się i odszedł, aby iść do Macedonii.

²Przeszedł też tamte strony, wieloma mowami dodał im otuchy i przybył do Grecji,[439]

³gdzie zabawił trzy miesiące;[440] a gdy zamierzał odpłynąć do Syrii, ze strony Żydów doszło do spisku przeciwko niemu, stąd powziął postanowienie, żeby wracać przez Macedonię.

⁴Towarzyszył mu[441] zaś Sopatros,[442] [syn] Pyrrusa[443] z Berei, a z Tesaloniczan Arystarchos[444] i Sekundus,[445] również Gajusz[446] z Derbe i Tymoteusz, z Azjatów natomiast Tychikos[447] i Trofimos.[448]

⁵Ci poszli naprzód i czekali na nas[449] w Troadzie.

⁶My zaś odpłynęliśmy z Filippi po Dniach Przaśników[450] i w pięć dni przybyliśmy do nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem dni.[451]

⁷Pierwszego zaś dnia po szabacie,[452] gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz, rozprawiał z nimi i przedłużył mowę aż do północy.

⁸W górnej sali zaś, gdzie się zebraliśmy, było sporo lamp.

⁹Wówczas pewien młodzieniec, imieniem Eutychos, który zmorzony snem siedział na oknie, gdy Paweł długo rozprawiał, pogrążony we śnie spadł z trzeciego piętra na dół i podniesiono go martwego.

¹⁰Paweł zaś zszedł, przypadł do niego, otoczył go ramionami i powiedział: Przestańcie rozpaczać, gdyż jego dusza jest w nim.

¹¹Potem wszedł na górę, złamał chleb, skosztował, rozmawiał dłuższy [czas], aż do brzasku — i tak odszedł.

¹²Chłopca zaś odprowadzili żywego i odczuwano niemałą pociechę.

¹³My zaś udaliśmy się pierwsi na statek i odpłynęliśmy do Assos,[453] skąd mieliśmy zabrać Pawła; tak bowiem zarządził, zamierzając sam iść pieszo.[454]

¹⁴Gdy spotkał się z nami w Assos, zabraliśmy go i przybyliśmy do Mitylene.[455]

¹⁵Po odpłynięciu stamtąd, następnego dnia przybyliśmy naprzeciw Chios,[456] a następnego zawinęliśmy do Samos,[457] a jeszcze na następny dotarliśmy do Miletu.[458]

¹⁶Paweł bowiem uznał za lepsze opłynąć Efez, aby nie przyszło mu spędzić czasu w Azji; śpieszył się bowiem, aby, jeśli to możliwe, w dzień Pięćdziesiątnicy znaleźć się w Jerozolimie.

¹⁷Z Miletu natomiast posłał do Efezu i wezwał prezbiterów zgromadzenia.[459]

¹⁸A gdy stawili się u niego, powiedział im: Wy wiecie, od pierwszego dnia, gdy stanąłem w Azji, jak z wami przez cały czas byłem,

¹⁹służąc Panu z całą pokorą[460] wśród łez i prób, które mnie spotykały z strony spisków żydowskich,

²⁰jak niczego pożytecznego nie uchylałem się wam powiedzieć lub was [o tym] pouczyć publicznie i po domach,

²¹poświadczając Żydom i Grekom dla [ich] opamiętania się przed Bogiem i do wiary w Pana naszego, Jezusa.[461]

²²A oto teraz, związany w duchu,[462] idę ja do Jerozolimy, nieświadom, co mnie w niej spotka,

²³prócz tego, co mi Duch Święty w każdym mieście poświadcza, mówiąc, że czekają mnie więzy i uciski.

²⁴Lecz żadnym rachunkiem nie wystawiam sobie wartości duszy,[463] byle dokonać mojego biegu oraz posługi, którą przyjąłem od Pana Jezusa, aby poświadczyć ewangelię łaski Bożej.

²⁵A oto teraz ja wiem, że już więcej nie będziecie oglądać mojego oblicza — wy wszyscy, między którymi przeszedłem, głosząc Królestwo.

²⁶Dlatego poświadczam wam w dniu dzisiejszym, że jestem czysty od krwi wszystkich,

²⁷gdyż nie uchylałem się od ogłaszania wam całego planu Boga.

²⁸Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zgromadzenie Boga, które sobie nabył przez swą własną krew.

²⁹Ja wiem, że po moim odejściu wejdą do was wilki drapieżne, które nie będą oszczędzać stada;

³⁰także spomiędzy was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy zwodnicze,[464] aby pociągnąć za sobą uczniów.

³¹Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata nocami i dniami nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was.

³²A teraz powierzam was Bogu i Słowu Jego łaski, zdolnemu zbudować i dać dziedzictwo między wszystkimi uświęconymi.

³³Srebra ani złota, ani niczyjej szaty nie pożądałem.

³⁴Sami wiecie, że te ręce służyły potrzebom moim i tych, którzy byli ze mną.

³⁵[Przez to] wszystko pokazałem wam, że w ten sposób się trudząc, trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej szczęśliwe jest dawać niż brać.

³⁶A gdy to powiedział, zgiął wraz z nimi wszystkimi swoje kolana i modlił się.

³⁷I powstał niemały płacz wśród wszystkich, a rzucając się Pawłowi na szyję, całowali go,

³⁸bolejąc szczególnie z powodu słów, które wypowiedział, że już nigdy nie będą oglądać jego oblicza.[465] I odprowadzili go na statek.