Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 26 Bible Online

Dzieje Apostolskie 26 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 26

¹Agryppa zaś zwrócił się do Pawła: Pozwala ci się mówić o sobie. Wówczas Paweł wyciągnął rękę i zaczął się bronić:

²Uważam się za szczęśliwego, królu Agryppo, że mogę dziś wobec ciebie bronić się w związku ze wszystkim, o co jestem oskarżany przez Żydów,

³szczególnie że jesteś znawcą wszystkich zwyczajów, jak też spornych zagadnień Żydów. Dlatego proszę, wysłuchaj mnie cierpliwie.

⁴A zatem moją drogę życia, która od młodości, od początku toczyła się pośród mojego narodu, a też w Jerozolimie, znają wszyscy Żydzi;

⁵od dawna wiedzą — gdyby chcieli poświadczyć — że żyłem według najsurowszego stronnictwa naszej religii jako faryzeusz.

⁶A teraz stoję sądzony z powodu nadziei związanej z daną przez Boga naszym ojcom obietnicy,

⁷której spełnienia spodziewa się dostąpić naszych dwanaście pokoleń, gdy nocą i dniem z wytrwałością odprawia służbę,[524] i z powodu której to nadziei jestem oskarżany przez Żydów, królu.

⁸Dlaczego uważane jest przez was za niewiarygodne, że Bóg wzbudza umarłych?

⁹Ja sam też uważałem, że należy gwałtownie wystąpić przeciw imieniu Jezusa z Nazaretu,

¹⁰co też zrobiłem w Jerozolimie, gdzie wielu spośród świętych ja w więzieniach zamknąłem, gdy od arcykapłanów otrzymałem władzę,[525] a przy skazywaniu ich na śmierć — rzucałem kamyk przeciw.[526]

¹¹Często karząc ich po wszystkich synagogach, zmuszałem do bluźnierstwa, szalejąc aż nadto, prześladowałem ich nawet w obcych miastach.

¹²W związku z tym właśnie, udając się do Damaszku z pełnomocnictwem i poleceniem arcykapłanów,

¹³w środku dnia, na drodze, zobaczyłem, królu, światło z nieba, przewyższające jasność słońca, które zewsząd oświeciło mnie oraz tych, którzy szli ze mną.

¹⁴A gdy wszyscy upadliśmy na ziemię, usłyszałem głos, który mówił do mnie w dialekcie hebrajskim: Saulu, Saulu, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci przeciw ościeniowi wierzgać.[527]

¹⁵A ja zapytałem: Kto jesteś, Panie? A Pan odpowiedział: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.

¹⁶Ale powstań i stań na swoich nogach, na to bowiem ci się ukazałem, by z góry wybrać cię na podwładnego i świadka tego, w czym Mnie zobaczyłeś, i tego, w czym ci się ukażę.

¹⁷Wyrwę cię od tego ludu i od narodów, do których Ja cię posyłam,

¹⁸aby otworzyć ich oczy, odwrócić od ciemności do światła i od władzy szatana do Boga, aby otrzymali oni odpuszczenie grzechów oraz dział wśród uświęconych przez wiarę we Mnie.

¹⁹Dlatego też, królu Agryppo, nie byłem nieposłuszny temu widzeniu z nieba,

²⁰ale najpierw tym w Damaszku, następnie w Jerozolimie, potem na całym obszarze Judei i wśród narodów głosiłem, aby się opamiętali, zwrócili do Boga i spełniali uczynki godne opamiętania.

²¹Z tych powodów Żydzi schwytali mnie, gdy byłem w świątyni, i usiłowali zamordować.

²²Ponieważ jednak doznałem pomocy od Boga aż do dnia dzisiejszego, ostałem się i świadczę zarówno małemu, jak i wielkiemu, nie mówiąc nic oprócz tego, co powiedzieli prorocy, że ma się stać, oraz Mojżesz,

²³że Chrystus będzie cierpiał, że jako pierwszy ze zmartwychwstania umarłych ma głosić światło zarówno ludowi, jak i narodom.

²⁴A gdy on to mówił w swojej obronie, Festus zawołał donośnym głosem: Szalejesz, Pawle! Wielka uczoność przywodzi cię do szaleństwa.

²⁵Paweł na to: Nie szaleję, najdostojniejszy Festusie, lecz wypowiadam słowa prawdy i rozsądku.

²⁶Wie bowiem o tych sprawach król, do którego też z ufną odwagą mówię, gdyż jestem przekonany, że nic z tych rzeczy nie umknęło jego uwadze, bo też nie dokonało się to w jakimś zakątku.

²⁷Czy wierzysz, królu Agryppo, prorokom? Wiem, że wierzysz.

²⁸A na to Agryppa do Pawła: Wkrótce mnie przekonasz, by zrobić chrześcijanina.[528]

²⁹A Paweł: Chciałbym, by Bóg sprawił, aby — zaraz czy później — nie tylko ty, ale i wszyscy, którzy mnie dziś słuchają, stali się tacy, jak ja jestem, oprócz tych więzów.

³⁰Wtedy powstał król, namiestnik, Berenike oraz ci, którzy z nimi siedzieli,

³¹a gdy się oddalili, rozmawiali między sobą: Człowiek ten nie robi nic, co by zasługiwało na śmierć lub więzienie.

³²Agryppa zaś powiedział do Festusa: Człowiek ten mógłby być zwolniony, gdyby nie odwołał się do cesarza.