Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 27 Bible Online

Dzieje Apostolskie 27 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 27

¹A gdy postanowiono, że mamy odpłynąć do Italii, przekazano Pawła i kilku innych więźniów setnikowi imieniem Juliusz, z oddziału Czcigodnego.[529]

²Wsiedliśmy więc na statek adramyteński,[530] który miał płynąć do portów Azji, i wyruszyliśmy w drogę, mając ze sobą Arystarchosa, Macedończyka z Tesaloniki.

³Następnego dnia przybyliśmy do Sydonu, gdzie Juliusz potraktował Pawła przyjaźnie i pozwolił [mu] pójść do przyjaciół, by skorzystał z opieki.[531]

⁴Gdy wyruszyliśmy stamtąd, płynęliśmy pod osłoną Cypru, ponieważ wiatry były przeciwne,[532]

⁵a po przepłynięciu otwartego morza na wysokości Cylicji i Pamfilii, przybyliśmy do Miry w Licji.[533]

⁶Tam setnik znalazł statek aleksandryjski, który płynął do Italii,[534] i umieścił nas na nim.

⁷Płynąc powoli znaczną liczbę dni, z trudem dotarliśmy na wysokość Knidos;[535] ponieważ jednak wiatr nie pozwalał nam posuwać się naprzód, popłynęliśmy pod osłoną Krety na wysokość Salmone,

⁸a przemieszczając się z trudem wzdłuż niej, dobiliśmy do pewnego miejsca o nazwie Piękne Przystanie,[536] w pobliżu miasta Lasea.

⁹Ponieważ upłynął znaczny czas i żegluga była już niebezpieczna, bo i okres postu już minął,[537] Paweł przestrzegał ich:

¹⁰Mężowie, wiem [z doświadczenia],[538] że żegluga będzie ze szkodą i wielką stratą nie tylko dla ładunku i statku, ale i dla naszych dusz.

¹¹Setnik jednak bardziej ufał[539] sternikowi i właścicielowi statku niż temu, co było mówione przez Pawła.

¹²A ponieważ przystań była nieodpowiednia dla przetrzymywania statków przez zimę, większość powzięła postanowienie, aby stamtąd odpłynąć i, o ile można, dostać się do Feniksu,[540] aby przezimować w przystani na Krecie, zwróconej na południowy zachód i północny zachód.

¹³Gdy zaś powiał łagodny wiatr z południa, sądząc, że dopną celu, podnieśli kotwicę i płynęli bliżej Krety.

¹⁴Jednak niedługo potem uderzył od jej strony huraganowy wiatr, zwany eurakylon;[541]

¹⁵gdy zaś statek został porwany i nie mógł sprostać wiatrowi, poddaliśmy się wiatrowi i daliśmy się unosić.

¹⁶Pędząc pod osłoną wysepki zwanej Kauda,[542] z trudem zdołaliśmy zabezpieczyć łódź ratunkową,

¹⁷po wciągnięciu której użyto lin do opasania statku, w obawie, aby nie wpaść na Syrtę,[543] opuścili pływającą kotwicę, i tak ich niosło.

¹⁸Ponieważ jednak burza rzucała nami gwałtownie, następnego dnia zaczęto wyrzucać za burtę ładunek.

¹⁹A trzeciego dnia własnymi rękami wyrzucili osprzęt statku.

²⁰Gdy zaś przez wiele dni nie ukazywało się ani słońce, ani gwiazdy, a sztorm niemało napierał, cała pozostała nadzieja na nasze ocalenie zaczęła zanikać.

²¹Kiedy zaś już długo byli bez posiłku,[544] wówczas Paweł stanął pośród nich i powiedział: Mężowie, trzeba było posłuchać mej rady i nie odpływać z Krety, i uniknąć tej szkody i straty.

²²A teraz radzę wam być dobrej myśli; bo straty żadnej duszy spośród was nie będzie — oprócz statku.

²³Gdyż tej nocy stanął przy mnie anioł tego Boga, do którego należę i któremu oddaję cześć,

²⁴i powiedział: Nie bój się, Pawle; przed cesarzem trzeba ci stanąć i oto Bóg darował ci wszystkich, którzy płyną z tobą.

²⁵Dlatego bądźcie dobrej myśli, mężowie; wierzę bowiem Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano.

²⁶Trzeba nam zboczyć na jakąś wyspę.

²⁷A gdy nastała czternasta noc, jak nas nosiło po Adriatyku,[545] około północy żeglarze zaczęli przypuszczać, że zbliża się do nich jakiś ląd.

²⁸Po spuszczeniu sondy stwierdzili dwadzieścia sążni,[546] a po przepłynięciu krótkiej odległości i ponownym spuszczeniu sondy, stwierdzili piętnaście sążni.

²⁹W obawie zatem, abyśmy nie wpadli na skaliste miejsca, z rufy zrzucono cztery kotwice i modlono się o nastanie dnia.

³⁰A gdy żeglarze próbowali uciec ze statku i opuścili na morze łódź ratunkową pod pozorem, że chcą od dziobu statku rozciągnąć kotwicę,

³¹Paweł powiedział setnikowi oraz żołnierzom: Jeśli ci nie pozostaną na statku, wy nie zdołacie się ocalić.

³²Wtedy żołnierze odcięli liny łodzi ratunkowej i pozwolili jej spaść.

³³Kiedy zaś miał nastać dzień, Paweł zachęcał wszystkich, aby wzięli posiłek, mówiąc: Dziś czternasty dzień, jak czekacie[547] i pozostajecie bez posiłku, nic nie przyjmując.

³⁴Dlatego zachęcam was do przyjęcia posiłku, bo to przyczyni się do waszego ocalenia; nikomu bowiem z was nawet włos z głowy nie spadnie.

³⁵Po tych słowach wziął chleb, podziękował Bogu wobec wszystkich, złamał i zaczął jeść.

³⁶Gdy zostali pocieszeni, również oni wszyscy przyjęli posiłek.

³⁷Było nas zaś na statku dusz dwieście siedemdziesiąt sześć.

³⁸Nasyceni posiłkiem, odciążyli statek, wyrzucając zboże do morza.

³⁹Gdy nastał dzień, nie rozpoznawali lądu, dostrzegli jednak jakąś zatokę mającą płaskie wybrzeże, do którego zamierzali, o ile można, przybić statek.

⁴⁰Usunęli zatem kotwice, zostawiając je w morzu, i po równoczesnym zluzowaniu wiązań sterowych i wystawieniu przedniego żagla podmuchowi, trzymali kurs na wybrzeże.

⁴¹Gdy jednak wpadli na mieliznę, osiedli ze statkiem, i o ile dziób był osadzony, rufa była targana przez napór fal.

⁴²Wtedy żołnierze powzięli zamiar pozabijania więźniów, tak by żaden po dopłynięciu do brzegu nie uciekł.

⁴³Jednak setnik, chcąc ocalić Pawła, przeszkodził ich zamiarowi, rozkazał natomiast tym, którzy są w stanie pływać, aby pierwsi skoczyli do morza i wyszli na ląd,

⁴⁴a pozostałym [płynąć] jednym na deskach, innym na czymś ze statku. W ten sposób stało się, że wszyscy ocaleli i przedostali się na ląd.[548]