Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 4 Bible Online

Dzieje Apostolskie 4 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 4

¹A gdy oni przemawiali do ludu, naszli ich kapłani,[115] dowódca straży świątynnej[116] oraz saduceusze,[117]

²zaniepokojeni, że nauczają lud i ogłaszają zmartwychwstanie umarłych w Jezusie,[118]

³i schwytali ich w ręce[119] i osadzili pod strażą do następnego dnia; był już bowiem wieczór.

⁴Wielu zaś z tych, którzy usłyszeli to Słowo, uwierzyło, a liczba mężczyzn doszła do około pięciu tysięcy.

⁵Następnego zaś dnia zeszli się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i znawcy Prawa[120]

⁶oraz arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.[121]

⁷Postawili ich pośrodku i wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?

⁸Wówczas Piotr, napełniony Duchem Świętym,[122] powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi!

⁹Ponieważ my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa [wyświadczonego] słabemu[123] człowiekowi, dzięki któremu został on zbawiony,[124]

¹⁰to niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadome, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wzbudził z martwych — w Nim ten [człowiek] stanął wobec was zdrowy.

¹¹On to jest tym kamieniem, odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym.[125]

¹²Nie ma też w nikim innym zbawienia; gdyż nie dano ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni.

¹³I gdy tak przyglądali się śmiałości[126] Piotra i Jana, a zrozumieli, że to nieuczeni,[127] zwykli ludzie, dziwili się; zaczęli też uświadamiać sobie, że byli z Jezusem;

¹⁴patrząc zaś na uzdrowionego człowieka, który stał z nimi, nie mieli nic przeciwko.

¹⁵Polecili im więc opuścić Sanhedryn i naradzali się między sobą.

¹⁶Mówili: Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Wiadomo bowiem, że stał się przez nich znak widoczny dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy i nie jesteśmy w stanie temu zaprzeczyć;

¹⁷lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zabrońmy im surowo, aby w tym imieniu już więcej do nikogo z ludzi nie mówili.

¹⁸Wezwali ich zatem i nakazali im, aby nie próbowali nawet mówić ani nauczać w imieniu Jezusa.

¹⁹Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Co jest słuszne w obliczu Boga: słuchać[128] bardziej was czy Boga — osądźcie.[129]

²⁰My bowiem nie jesteśmy w stanie nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.

²¹Oni zaś po dalszych groźbach zwolnili ich, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać — z powodu ludu, wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało;

²²gdyż ponad czterdzieści lat miał człowiek, na którym dokonał się ten znak uleczenia.

²³A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i powiadomili ich o wszystkim, co im powiedzieli arcykapłani i starsi.

²⁴Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie wznieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco,[130] Ty, który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest,

²⁵który ustami naszego ojca Dawida, Twojego sługi, powiedziałeś przez Ducha Świętego: Dlaczego zawrzały [131] narody, a ludy uknuły próżności?

²⁶Powstali królowie ziem i zeszli się razem przełożeni przeciw Panu i przeciw Jego Chrystusowi. [132]

²⁷Zeszli się bowiem naprawdę w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś: Herod[133] i Poncjusz Piłat[134] z poganami i plemionami Izraela,

²⁸aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać.[135]

²⁹A teraz, Panie, wejrzyj na ich groźby i daj Twoim sługom głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą,

³⁰gdy Ty wyciągasz rękę do leczenia i by działy się znaki i cuda przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa.

³¹A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i zostali napełnieni wszyscy Duchem Świętym,[136] i mówili Słowo Boże z ufną odwagą.

³²A u rzeszy tych, którzy uwierzyli, było jedno serce i dusza i ani jeden nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.[137]

³³Przy tym apostołowie z wielką mocą składali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa,[138] a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich.

³⁴Nikt też między nimi nie cierpiał niedostatku, ci bowiem, ilu ich było właścicielami gruntów lub domów, sprzedawali je, przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży[139]

³⁵i kładli je u stóp apostołów; i rozdzielano każdemu zgodnie z tym, jaką miał potrzebę.[140]

³⁶Józef zaś, nazwany przez apostołów Barnabą, co można przetłumaczyć jako Syn Zachęty, Lewita rodem z Cypru,[141]

³⁷po sprzedaniu posiadanej przez siebie roli przyniósł pieniądze i położył u stóp apostołów.