Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 5 Bible Online

Dzieje Apostolskie 5 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 5

¹Pewien zaś człowiek, imieniem Ananiasz, wraz z Safirą, swoją żoną, sprzedał posiadłość

²i zatrzymał [część] zapłaty, za wiedzą też żony, a pewną cześć przyniósł i położył u stóp apostołów.

³Wówczas Piotr powiedział: Ananiaszu, dlaczego szatan[142] napełnił[143] twoje serce,[144] [tak] że okłamałeś Ducha Świętego[145] i zachowałeś sobie [część] z zapłaty za rolę?

⁴Czy gdy należała do ciebie, nie była twoją, a po sprzedaniu, czy [należność] nie pozostawała w twojej mocy? Co sprawiło, że dopuściłeś w sercu do tego czynu? Nie skłamałeś ludziom, lecz Bogu.[146]

⁵Ananiasz zaś, słysząc te słowa, upadł i wydał ostatnie tchnienie.[147] I wielki strach ogarnął wszystkich, którzy tego słuchali.[148]

⁶Młodsi tymczasem powstali, owinęli go, wynieśli i pogrzebali.

⁷A po upływie około trzech godzin nadeszła i jego żona, nieświadoma tego, co się stało.

⁸Piotr zaś odezwał się do niej: Powiedz mi, czy za tyle oddaliście rolę? Ona na to: Tak, za tyle.

⁹A Piotr do niej: Co się stało, że umówiliście się, aby wystawić na próbę Ducha Pańskiego? Oto nogi tych, którzy pogrzebali twojego męża, są u drzwi — i ciebie wyniosą.

¹⁰I natychmiast upadła u jego nóg, i oddała ostatnie tchnienie. A gdy weszli młodsi, znaleźli ją martwą, wynieśli [ją zatem] i pogrzebali obok jej męża.

¹¹I wielki strach ogarnął całe zgromadzenie[149] oraz wszystkich, którzy tego słuchali.

¹²A przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów. I wszyscy jednomyślnie[150] byli w krużganku Salomona,[151]

¹³z postronnych natomiast nikt nie ośmielał się do nich dołączać, ale lud miał ich w wielkim poważaniu.

¹⁴Przybywało też coraz więcej wierzących Panu, mnóstwo mężczyzn, jak i kobiet,

¹⁵tak że też na ulice wynosili słabych i kładli na noszach i posłaniach, aby przynajmniej cień przechodzącego Piotra[152] zasłonił niektórych z nich.

¹⁶Schodził się również tłum z okolicznych miast Jerozolimy, niosąc z sobą słabych i dręczonych przez duchy nieczyste, i wszyscy oni doznawali uzdrowienia.

¹⁷Wówczas powstał arcykapłan oraz wszyscy, którzy z nim byli, będący stronnictwem saduceuszów, napełnieni zazdrością,

¹⁸schwytali w ręce apostołów i osadzili ich w publicznym więzieniu.

¹⁹Jednak anioł Pana[153] otworzył w nocy drzwi więzienia, wyprowadził ich i powiedział:

²⁰Idźcie, stańcie i ogłaszajcie ludowi w świątyni wszystkie słowa tego życia.

²¹Posłuchali więc tego i z nastaniem poranka weszli do świątyni, gdzie zaczęli nauczać. A gdy przybył arcykapłan i ci, którzy z nim byli, zwołali Sanhedryn i całą starszyznę synów Izraela i posłali do więzienia, żeby ich sprowadzono.

²²Podwładni jednak, gdy tam przybyli, nie znaleźli ich w więzieniu; zawrócili więc i oznajmili:

²³Więzienie znaleźliśmy zamknięte z całą starannością, również strażników stojących przy bramach, lecz po otwarciu nikogo wewnątrz nie znaleźliśmy.

²⁴A gdy dowódca straży świątynnej oraz arcykapłani usłyszeli te słowa, byli zakłopotani co do nich, co też się stało.

²⁵Wtem przybył ktoś i doniósł im: Oto ludzie, których osadziliście w więzieniu, są w świątyni; stanęli tam i nauczają lud.

²⁶Wówczas dowódca straży poszedł wraz z podwładnymi i sprowadził ich bez użycia siły; obawiali się bowiem ludu, aby ich nie ukamienowali.

²⁷Po przyprowadzeniu zaś stawili ich przed Sanhedrynem. I zapytał ich arcykapłan:

²⁸Nakazem zakazaliśmy wam nauczać w tym imieniu, a oto napełniliście Jerozolimę waszą nauką i chcecie na nas ściągnąć krew tego człowieka.[154]

²⁹Piotr zaś z apostołami odpowiedział: Trzeba być posłusznym Bogu bardziej niż ludziom.

³⁰Bóg naszych ojców wzbudził Jezusa, którego wy zgładziliście, wieszając na drzewie,

³¹Tego Bóg wywyższył swoją prawicą jako Założyciela[155] i Zbawcę, aby dać Izraelowi opamiętanie i odpuszczenie grzechów.

³²A my jesteśmy świadkami tych spraw, a także Duch Święty, którego Bóg dał tym, którzy są Mu posłuszni.[156]

³³A gdy to usłyszeli, wybuchli jak przecięci[157] i zamierzali ich zabić.

³⁴Powstał jednak w Sanhedrynie pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel,[158] nauczyciel Prawa poważany przez cały lud, polecił wyprowadzić na chwilę apostołów

³⁵i powiedział do nich: Mężowie Izraelici, zastanówcie się dobrze odnośnie do tych ludzi, co zamierzacie zrobić.

³⁶Bo przed tymi dniami powstał Teudas,[159] podawał się za kogoś; przyłączyła się do niego liczba około czterystu mężczyzn; a gdy został usunięty, wszyscy, ilu ich za nim poszło, zostali rozproszeni i znikli.

³⁷Po nim powstał Juda Galilejczyk w czasie spisu[160] i pociągnął lud za sobą; ten zginął, a wszyscy, którzy go posłuchali, poszli w rozsypkę.

³⁸I teraz mówię wam: Odstąpcie od tych ludzi i zostawcie ich; bo jeśli od ludzi jest ten plan lub to dzieło, to zostanie zniszczone;

³⁹jeśli jednak jest z Boga, nie zdołacie ich zniszczyć — i obyście się przy tym nie okazali ludźmi walczącymi z Bogiem. I posłuchali go,

⁴⁰po czym przywołali apostołów, wychłostali ich, zabronili im mówić w imieniu Jezusa i zwolnili ich.

⁴¹Oni natomiast odchodzili sprzed oblicza Sanhedrynu, ciesząc się, że zostali uznani za godnych niegodnego potraktowania — dla [Jego] imienia.

⁴²Każdego też dnia w świątyni i po domach nie przestawali nauczać i głosić dobrej nowiny o Chrystusie Jezusie.