Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Dzieje Apostolskie 7 Bible Online

Dzieje Apostolskie 7 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Dzieje Apostolskie 7

¹Arcykapłan natomiast zapytał: Czy tak się te rzeczy mają?

²On zaś odpowiedział: Mężowie bracia i ojcowie, posłuchajcie! Bóg chwały ukazał się naszemu ojcu Abrahamowi, gdy był w Mezopotamii, przed jego zamieszkaniem w Charanie,

³i powiedział do niego: Wyjdź z twojej ziemi i z twojej rodziny i udaj się do ziemi, którą ci wskażę.

⁴Wtedy wyszedł z ziemi Chaldejczyków i zamieszkał w Charanie. Stamtąd, po śmierci swojego ojca,[169] [Bóg] przesiedlił go do tej ziemi, w której wy teraz mieszkacie;

⁵i nie dał mu w niej dziedzictwa nawet na krok stopy,[170] a obiecał dać mu ją w posiadanie oraz jego nasieniu po nim,[171] chociaż nie miał jeszcze dziecka.

⁶Bóg zaś powiedział w ten sposób, że jego nasienie będzie mieszkać jako obcy przybysz w obcej ziemi, gdzie je ujarzmią i będą krzywdzić przez czterysta lat;

⁷a naród, któremu będą służyć,Ja osądzę — powiedział Bóg — a potem wyjdą i będą mi służyć na tym miejscu.

⁸Dał mu też przymierze obrzezania; i tak zrodził Izaaka i obrzezał go dnia ósmego, Izaak natomiast Jakuba, a Jakub dwunastu patriarchów.

⁹Patriarchowie zaś, zazdroszcząc Józefowi, oddali go do Egiptu. Bóg jednak był z nim

¹⁰i wyrwał go ze wszystkich jego ucisków, dał mu łaskę i mądrość przed faraonem, królem Egiptu — i ustanowił go zarządcą Egiptu oraz całego swego domu.

¹¹Potem nastał głód w Egipcie i Kanaanie — i wielki ucisk; i nasi ojcowie nie znajdowali żywności.

¹²A gdy Jakub usłyszał, że w Egipcie jest zboże, posłał tam naszych ojców po raz pierwszy;

¹³za drugim zaś razem Józef dał się poznać swoim braciom i ród Józefa stał się dla faraona jawny.

¹⁴Józef zaś posłał i wezwał do siebie swego ojca Jakuba wraz z całą rodziną liczącą siedemdziesiąt pięć dusz.

¹⁵Wówczas Jakub zstąpił do Egiptu, gdzie zakończył [życie] zarówno on, jak i nasi ojcowie;

¹⁶i przeniesiono ich do Sychem,[172] i złożono w grobowcu, który za cenę srebra nabył Abraham od synów Hemora w Sychem.[173]

¹⁷A gdy zbliżał się czas obietnicy, którą Bóg ogłosił Abrahamowi, rozrósł się lud i rozmnożył w Egipcie,

¹⁸aż nastał w Egipcie inny król,[174] który nie znał Józefa.

¹⁹Ten postąpił podstępnie z naszym rodem i krzywdził naszych ojców, zmuszając ich do porzucania niemowląt, tak aby nie zostawały przy życiu.

²⁰W tym czasie urodzony został Mojżesz i był miły Bogu; był on przez trzy miesiące karmiony w domu ojca,

²¹a gdy został porzucony, wzięła go córka faraona i wychowała go sobie za syna.

²²I wdrożono Mojżesza we wszelką mądrość Egipcjan, był zaś dzielny w swoich słowach i czynach.

²³A gdy ukończył czterdzieści lat, wstąpiło mu na serce, by odwiedzić swoich braci, synów Izraela.

²⁴Wtedy zobaczył kogoś krzywdzonego, ujął się za nim i wymierzył sprawiedliwość męczonemu, zadając cios Egipcjaninowi.

²⁵Sądził zaś, że jego bracia skojarzą, że Bóg przez jego rękę daje im zbawienie — oni jednak nie skojarzyli.

²⁶Następnego dnia zjawił się, gdy z sobą walczyli, i chcąc ich nakłonić do zgody, powiedział: Ludzie, jesteście braćmi, dlaczego krzywdzicie się wzajemnie?

²⁷Lecz ten, który krzywdził bliźniego, odepchnął go i powiedział: Kto cię ustanowił przełożonym i sędzią nad nami?

²⁸Czy ty chcesz mnie zabić, tak jak wczoraj zabiłeś Egipcjanina?

²⁹Z powodu tego słowa Mojżesz uciekł i stał się przychodniem w ziemi madiańskiej,[175] gdzie zrodził dwóch synów.

³⁰A gdy wypełniło się czterdzieści lat, ukazał mu się na pustyni góry Synaj, w płomieniu płonącego krzaka, anioł.

³¹Gdy Mojżesz to zobaczył, zdziwił go ten widok; a kiedy podchodził, by przypatrzyć się dokładnie, rozległ się głos Pana:

³²Ja jestem Bóg twoich ojców, Bóg Abrahama i Izaaka, i Jakuba. A Mojżesz, ogarnięty strachem, nie śmiał się [nawet] przyglądać.

³³Pan zaś powiedział mu: Zdejmij obuwie ze swoich nóg, bo miejsce, na którym stanąłeś, jest ziemią świętą.

³⁴Napatrzyłem się na krzywdę mojego ludu, który jest w Egipcie, i usłyszałem jego wzdychanie, i zstąpiłem, aby ich wybawić; i teraz idź! Posyłam cię do Egiptu.

³⁵Tego Mojżesza, którego się zaparli, mówiąc: Kto cię ustanowił przełożonym i sędzią? — tego Bóg posłał jako wodza i odkupiciela[176] z pomocą[177] anioła, który mu się ukazał w krzaku.

³⁶On to wyprowadził ich po tym, jak dokonał cudów i znaków w ziemi egipskiej — i na Morzu Czerwonym, i na pustyni przez czterdzieści lat.

³⁷To jest ten Mojżesz, który powiedział synom Izraela: Proroka jak ja wzbudzi wam Bóg spośród waszych braci.

³⁸On jest tym, który był w zgromadzeniu na pustyni z aniołem, który mówił do niego na górze Synaj, i z naszymi ojcami, tym, który otrzymał słowa żywe, aby wam[178] je dać.

³⁹Jemu nasi ojcowie nie chcieli stać się posłuszni, ale odepchnęli go i zwrócili się w swoich sercach w stronę Egiptu,

⁴⁰mówiąc do Aarona: Uczyń nam bogów, którzy pójdą przed nami, bo nie wiemy, co się stało z tym Mojżeszem, który nas wyprowadził z ziemi egipskiej.

⁴¹I uczynili sobie w tamtych dniach cielca, i wznieśli ofiarę bożkowi, i cieszyli się dziełami swoich rąk.

⁴²Bóg zaś odwrócił się i przekazał ich na służbę zastępom nieba, jak napisano w zwoju proroków: Czy ofiary rzeźne i z pokarmów [179] składaliście Mnie przez czterdzieści lat na pustyni, domu Izraela?

⁴³I nosiliście namiot Molocha [180] oraz gwiazdę waszego bożka Refana, [181] posążki,[182] które zrobiliście, aby się im kłaniać — i przesiedlę was poza Babilon.

⁴⁴Nasi ojcowie mieli na pustyni namiot świadectwa, tak jak go sobie urządził Ten, który powiedział Mojżeszowi, aby go wykonał według wzoru, który zobaczył;

⁴⁵który też z kolei nasi ojcowie wprowadzili z Jozuem do posiadłości narodów — których Bóg wygnał sprzed oblicza naszych ojców — aż do dni Dawida.

⁴⁶On to znalazł łaskę w oczach Boga i prosił o znalezienie namiotu Bożego dla domu[183] Jakuba.

⁴⁷Salomon zaś zbudował Mu dom.[184]

⁴⁸Ale Najwyższy nie mieszka w [domach] zbudowanych rękami, jak mówi prorok:

⁴⁹Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem moich stóp; jaki dom mi zbudujecie — mówi Pan — albo jakie jest miejsce mojego odpoczynku?

⁵⁰Czy nie moja ręka uczyniła to wszystko?

⁵¹Ludzie twardego karku, nieobrzezanych serc i uszu, wy zawsze opieracie się Duchowi Świętemu, jak wasi ojcowie, tak i wy!

⁵²Którego z proroków nie prześladowali wasi ojcowie? Pozabijali też tych, którzy zapowiedzieli przyjście Sprawiedliwego, którego wy teraz staliście się zdrajcami i mordercami,

⁵³wy, którzy za pośrednictwem aniołów otrzymaliście Prawo, lecz nie dotrzymaliście go.

⁵⁴Słuchając tego, wybuchli w swych sercach jak przecięci i zaczęli zgrzytać na niego zębami.

⁵⁵[On tymczasem], pełen Ducha Świętego, ze wzrokiem utkwionym w niebo, zobaczył chwałę Boga oraz Jezusa stojącego po prawicy Boga

⁵⁶i powiedział: Oto widzę otwarte niebiosa i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga.

⁵⁷Oni zaś podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i zgodnie rzucili się na niego,

⁵⁸a wyrzuciwszy go poza miasto, kamienowali. Świadkowie zaś złożyli swoje szaty u stóp młodzieńca imieniem Saul[185]

⁵⁹i kamienowali Szczepana, wzywającego [imienia Pana] i mówiącego: Panie Jezu, przyjmij mego ducha.

⁶⁰A gdy padł na kolana, zawołał donośnym głosem: Panie, nie policz im tego grzechu. I kiedy to powiedział, zasnął.[186]