Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Rzymian 7 Bible Online

Rzymian 7 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Rzymian 7

¹Czyż nie wiecie, bracia — a przecież mówię do znających Prawo — że Prawo panuje nad człowiekiem, dopóki on żyje?[114]

²Zamężna kobieta bowiem jest z żyjącym mężem związana Prawem, jeśli zaś mąż umrze, uwolniona jest od Prawa [wiążącego ją] z mężem.

³Jeśli zatem za życia męża przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołożnicą, ale jeśli mąż umrze, wolna jest od Prawa i nie jest cudzołożnicą, jeśli przystanie do innego mężczyzny.

⁴Tak więc i wy, moi bracia, zostaliście uśmierceni dla Prawa[115] przez ciało Chrystusa,[116] by przystać do innego, do wzbudzonego z martwych — po to, byśmy wydawali owoc dla Boga.

⁵Gdy bowiem byliśmy w ciele, namiętności grzechów, przez Prawo, działały w naszych członkach, aby rodzić owoce śmierci.

⁶Teraz jednak zostaliśmy uwolnieni od Prawa, gdy umarliśmy dla tego, przez co byliśmy związani, po to, by służyć w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery.[117]

⁷Cóż więc powiemy? Że Prawo to grzech?[118] W żadnym razie! Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie Prawo; [119] bo też o pożądaniu nie wiedziałbym, gdyby Prawo nie mówiło: Nie będziesz pożądał.

⁸Tymczasem grzech, skorzystawszy dzięki przykazaniu z możliwości, wywołał we mnie wszelkie pożądanie — bo bez Prawa grzech jest martwy.

⁹Otóż ja[120] żyłem niegdyś bez Prawa, lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył,

¹⁰a ja umarłem i okazało się, że to przykazanie, które miało [prowadzić] mnie do życia, [doprowadziło] do śmierci.

¹¹Grzech bowiem, skorzystawszy dzięki przykazaniu z możliwości, zwiódł mnie i przez nie zabił.

¹²Tak więc Prawo jest święte i przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre.

¹³Czy zatem to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? W żadnym razie! To właśnie grzech, aby okazać się grzechem, przez to, co dobre, spowodował moją śmierć, aby przez przykazanie grzech okazał się tym bardziej grzeszny.

¹⁴Wiemy bowiem,[121] że Prawo jest duchowe,[122] ja[123] zaś jestem cielesny, zaprzedany pod grzech.

¹⁵Nie rozumiem tego, co wykonuję — robię nie to, czego chcę, lecz czynię to, czego nienawidzę.

¹⁶Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, przyznaję, że Prawo jest wspaniałe.

¹⁷Teraz jednak wykonuję to już nie ja, lecz mieszkający we mnie grzech.

¹⁸Wiem zatem, że nie mieszka we mnie, to jest w moim ciele,[124] dobro; chcenie bowiem jest we mnie obecne, lecz wykonania tego, co szlachetne, brak.[125]

¹⁹Nie czynię bowiem tego, czego chcę — dobrego; lecz robię to, czego nie chcę — zło.

²⁰Jeśli jednak czynię to, czego ja[126] nie chcę, już nie wykonuję tego ja, lecz mieszkający we mnie grzech.[127]

²¹Odkrywam zatem prawo,[128] że gdy chcę czynić to, co szlachetne, narzuca mi się[129] zło.

²²Bo według człowieka wewnętrznego rozkoszuję się[130] Prawem Bożym,

²³w swoich członkach zaś widzę inne prawo, walczące przeciw Prawu mojego rozumu i biorące mnie w niewolę prawa grzechu obecnego w moich członkach.[131]

²⁴Nędzny ja człowiek! Kto mnie wybawi[132] z tego ciała śmierci?[133]

²⁵Bogu zaś niech będą dzięki — przez[134] Jezusa Chrystusa,[135] naszego Pana! Tak więc ja sam służę rozumem Prawu Bożemu, ciałem natomiast — prawu grzechu.