Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Filipian 2 Bible Online

Filipian 2 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Filipian 2

¹Jeśli więc w Chrystusie jest jakaś zachęta, jeśli jakiś bodziec miłości,[22] jeśli jakaś wspólnota Ducha, jeśli jakieś współczucie i zmiłowanie,[23]

²dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie jednomyślni, odczuwający tę samą miłość, zgodni, jednego zdania[24] —

³[nie czyniący] nic z samolubstwa[25] ani dla [zaspokojenia] próżnej chwały,[26] ale w pokorze[27] uważający jedni drugich za wyższych od siebie,

⁴nie doglądający każdy swego, ale też każdy tego, co innych.

⁵Bądźcie względem siebie tacy jak Chrystus Jezus.

⁶On, będąc w tej postaci, co Bóg, nie poczytywał sobie za zdobycz bycia równym Bogu,

⁷ale wyparł się[28] siebie, przyjmując postać sługi, stając się podobny ludziom;[29] a gdy znalazł się w takim stanie jak człowiek,[30]

⁸uniżył samego siebie, stając się posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci na krzyżu.

⁹Dlatego też Bóg wielce Go wywyższył i obdarzył[31] imieniem, które jest ponad wszelkie imię,[32]

¹⁰aby na imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano [bytów] niebieskich, ziemskich i podziemnych

¹¹i [aby] wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem, na chwałę Boga Ojca.

¹²Dlatego, moi ukochani, tak jak zawsze byliście posłuszni — nie tylko w mojej obecności, lecz jeszcze bardziej teraz, pod moją nieobecność — z bojaźnią i drżeniem pełnijcie[33] swoje zbawienie,

¹³gdyż to Bóg jest Tym, który sprawia w was chcenie i wykonanie ze względu na dobrą wolę.[34]

¹⁴Czyńcie wszystko bez szemrania i powątpiewania,

¹⁵abyście stali się nienaganni i szczerzy — byli dziećmi Boga bez skazy pośród wykolejonego i wynaturzonego pokolenia, w którym świecicie jak światła na świecie,

¹⁶zachowując Słowo życia na moją chlubę, na dzień Chrystusa, [na dowód], że nie na próżno biegłem i nie na próżno się trudziłem.

¹⁷Ale nawet jeśli mam być wylany na ofiarę[35] i w posłudze waszej wiary, raduję się i współraduję się z wami wszystkimi —

¹⁸tak samo i wy radujcie się i wpółradujcie się ze mną.

¹⁹Mam zaś nadzieję w Panu Jezusie, że wkrótce poślę do was Tymoteusza, abym i ja podbudował się, wiedząc, co się z wami dzieje.

²⁰Nie mam bowiem nikogo podobnie myślącego,[36] kto by tak szczerze troszczył się o to, co się z wami dzieje.[37]

²¹Wszyscy bowiem szukają tego, co własne, a nie tego, co Jezusa Chrystusa.

²²A jakiej próby to [człowiek], o tym wiecie, bo jak syn[38] ojcu służył ze mną dla ewangelii.

²³Jego to więc mam nadzieję posłać zaraz, gdy się dowiem, co ze mną będzie;

²⁴jestem zaś przekonany w Panu, że i sam wkrótce do was przyjdę.

²⁵Uznałem zaś za potrzebne posłać do was Epafrodytosa, mojego brata, współpracownika i współbojownika, a waszego wysłannika[39] i sługę,[40] [któremu powierzyliście usłużenie] mi w potrzebie.

²⁶Tęsknił on bowiem do was wszystkich i martwił się, bo usłyszeliście, że zachorował.

²⁷A rzeczywiście zachorował — tak, że bliski był śmierci. Ale Bóg zmiłował się nad nim; a nie tylko nad nim, lecz również nade mną, abym nie miał smutku za smutkiem.

²⁸Pilnie więc go posyłam,[41] abyście widząc go, znów się uradowali, a ja bym był spokojniejszy.

²⁹Przyjmijcie go zatem w Panu z wszelką radością i miejcie takich [ludzi] w poszanowaniu,

³⁰gdyż ze względu na dzieło Chrystusa bliski był śmierci, narażając swoją duszę, aby wypełnić wasz niedostatek w posłudze względem mnie.