Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Hebrajczyków 6 Bible Online

Hebrajczyków 6 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Hebrajczyków 6

¹Dlatego pominąwszy podstawę nauki o Chrystusie,[81] przejdźmy do doskonałości, nie kładąc znów fundamentu o odwróceniu się od martwych uczynków i wierze w Boga,

²pouczeniu o chrztach,[82] o nakładaniu rąk, o zmartwychwstaniu[83] umarłych i o sądzie wiecznym.[84]

³To właśnie uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.[85]

⁴Niemożliwe jest bowiem raz[86] oświeconych, tych, którzy też posmakowali niebieskiego daru, i którym dano stać się uczestnikami Ducha Świętego,

⁵i którzy posmakowali dobroci słowa Bożego[87] oraz [przejawów] mocy przyszłego wieku[88] —

⁶i którzy odpadli, ponownie odnowić ku opamiętaniu, jako tych, którzy krzyżują sobie[89] Syna Bożego i publicznie znieważają.

⁷Ziemia bowiem, która często pije spadający na nią deszcz i wydaje użyteczny plon tym, przez których jest też uprawiana, uczestniczy w błogosławieństwie [pochodzącym] od Boga;

⁸ta natomiast, która rodzi ciernie i osty, jest bezużyteczna i bliska przekleństwa, a jej kresem — spalenie.[90]

⁹Ale chociaż tak mówimy, jesteśmy co do was, kochani, przekonani o [rzeczach] lepszych i niosących zbawienie.

¹⁰Bóg bowiem nie jest niesprawiedliwy, aby zapomnieć o waszym dziele i o miłości dla Jego imienia, której dowiedliście jako ci, którzy usługiwali i usługują świętym.[91]

¹¹Pragniemy zaś, aby każdy z was — ze względu na całkowitą pewność nadziei — aż do końca przejawiał tę samą gorliwość,[92]

¹²abyście nie stali się ociężali, lecz byli naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.

¹³Gdy bowiem Bóg składał Abrahamowi obietnicę[93] i nie miał nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie,

¹⁴mówiąc: Zaręczam, że ci pobłogosławię i rozmnożę cię obficie; [94]

¹⁵a ponieważ [Abraham] był cierpliwy,[95] doczekał się [spełnienia] obietnicy.[96]

¹⁶Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego i przysięga przypieczętowuje koniec każdego ich sporu;[97]

¹⁷stąd Bóg, chcąc mocniej przekonać dziedziców obietnicy o niewzruszoności swego postanowienia, poręczył je przysięgą,

¹⁸abyśmy dzięki dwom niezmiennym posunięciom,[98] co do których niemożliwe jest, aby Bóg zawiódł, my, którzy ocaleliśmy, mieli mocną zachętę,[99] by uchwycić się przedłożonej nam nadziei.[100]

¹⁹Trzymamy się jej jako kotwicy duszy, pewnej i niewzruszonej, sięgającej aż poza zasłonę,

²⁰gdzie jako przewodnik wszedł za nas Jezus, stając się na wieki Arcykapłanem według porządku Melchizedeka.[101]