Read Gobaith i Gymru Job 3 Bible Online

Job 3 - Gobaith i Gymru bible

Job 3

¹Job oedd y cyntaf i siarad, a melltithiodd y diwrnod y cafodd ei eni.

²Dyma ddwedodd e:

³“O na fyddai'r diwrnod y ces i fy ngeni yn cael ei ddileu o hanes! — y noson honno y dwedodd rhywun, ‘Mae bachgen wedi ei eni!’

⁴O na fyddai'r diwrnod hwnnw yn dywyllwch, fel petai'r Duw sydd uchod heb erioed ei alw i fod, a golau dydd heb wawrio arno!

⁵O na fyddai tywyllwch dudew yn ei guddio; a chwmwl yn gorwedd drosto, a'r düwch yn ei ddychryn i ffwrdd!

⁶O na fyddai tywyllwch dudew wedi cipio'r noson honno, fel na fyddai'n cael ei chyfrif yn un o ddyddiau'r flwyddyn, ac na fyddai i'w gweld ar galendr y misoedd!

⁷O na fyddai'r noson honno wedi bod yn ddiffrwyth, [4] heb sŵn neb yn dathlu'n llawen ynddi!

⁸O na fyddai'r rhai sy'n dewino wedi melltithio'r diwrnod hwnnw — y rhai sy'n gallu deffro'r ddraig yn y môr! [5]

⁹O na fyddai'r sêr wedi diffodd y noson honno, a'r bore wedi disgwyl yn ofer am y golau, a heb weld pelydrau'r wawr —

¹⁰am ei bod heb gloi drysau croth fy mam, a'm rhwystro rhag gweld trybini.

¹¹Pam wnes i ddim cael fy ngeni'n farw, neu ddarfod wrth ddod allan o'r groth?

¹²Pam oedd gliniau yn disgwyl amdana i, a bronnau i mi ddechrau eu sugno?

¹³Heb hynny byddwn yn gorwedd yn dawel, yn cysgu'n drwm a gorffwys yn y bedd,

¹⁴gyda brenhinoedd a'u cynghorwyr, y rhai fu'n codi palasau sydd bellach yn adfeilion;

¹⁵gydag arweinwyr oedd â digon o aur, ac wedi llenwi eu tai ag arian.

¹⁶Pam na ches i fy nghuddio fel erthyl marw, neu fabi wnaeth ddim gweld y golau?

¹⁷Yn y bedd mae holl brysurdeb pobl ddrwg wedi peidio, a'r gweithwyr oedd dan orthrwm yn cael gorffwys.

¹⁸Mae caethion yn cael ymlacio'n llwyr, heb lais y meistri gwaith yn gweiddi.

¹⁹Mae pobl fawr a chyffredin yno fel ei gilydd, a'r caethwas yn rhydd rhag ei feistr.

²⁰Pam mae Duw'n rhoi golau i'r un sy'n dioddef, a bywyd i'r rhai sy'n chwerw eu hysbryd?

²¹Maen nhw'n ysu am gael marw, ond yn methu — yn chwilio am hynny yn fwy na thrysor cudd.

²²Maen nhw'n hapus, ac yn dathlu'n llawen pan maen nhw'n cyrraedd y bedd.

²³Pam rhoi bywyd i berson heb bwrpas, a'i gau i mewn rhag dianc o'i drybini?

²⁴Yn lle bwyta dw i'n gwneud dim ond ochneidio; dw i'n griddfan ac yn beichio crïo.

²⁵Mae'r hyn oeddwn yn ei ofni wedi digwydd; yr hyn oedd yn peri arswyd wedi dod yn wir.

²⁶Does gen i ddim llonydd, dim heddwch, dim gorffwys — dim ond trafferthion.”