Read Hazaragi امثال 14 Bible Online

امثال 14 - Hazaragi bible

امثال 14

¹خاتُونِ ھُوشیار خانِه خُو ره آباد مُونه، مگم خاتُونِ جاھِل اُو ره قد دِستای خود خُو خراب مُونه۔

²کسِیکه دَ راستی قَدَم باله مُونه، اُو از خُداوند تَرس مُوخوره، لیکِن کسِیکه دَ راهِ کَج موره، اُو دَ خُداوند بےاِحتِرامی مُونه۔

³تورِه که از دانِ آدمِ جاھِل بُر مُوشه، بَلدِه پُشت ازُو یگ چوب جور مُوشه، مگم تورای آدمِ دانا، اُو ره حِفاظَت مُونه۔

⁴اگه گاو دَ گاوخانه نَبَشه، آوخور صاف مُومَنه، مگم از زورِ گاو اَسته، که حاصِل کَلو مُوشه۔

⁵شاھِدِ راستگوی دروغ نَمُوگه، مگم شاھِدِ دروغگویی، تورِه دروغ مُوگه۔

⁶آدمِ لَوڈه دَ جُستُجوی حِکمَت اَسته، مگم پَیدا نَمِیتنه، دَ حالِیکه بَلدِه آدمِ دانا پَیدا کدونِ حِکمَت آسو یَه۔

⁷از آدمِ بےعقل دُوری کُو، چُون از لب ھای ازُو عِلم و دانِش پَیدا نَمُوشه۔

⁸حِکمَتِ آدمِ ھُوشیار اینی اَسته که راهِ خُو ره دَرک مُوکُنه، مگم جھالَتِ مردُمِ بےعقل اُونا ره بازی دَده گُمراه مُونه۔

⁹آدمای جاھِل دَ سرِ قُربانی رِیشخَندی مُونه، مگم مردُمِ راستکار رِضامَندی خُدا ره حاصِل مُونه۔

¹⁰تَلخی اِنسان تَنھا دَ دِلِ خود شی روش اَسته و خوشی اِنسان اَم تَنھا دَ خود شی معلُومه۔

¹¹خانِه بَدکارا چَپه مُوشه، لیکِن خَیمِه آدمای راستکار آباد مُومَنه۔

¹²یگو راه اَسته که دَ نظرِ اِنسان راست معلُوم مُوشه، مگم عاقبَتِ ازُو راه، مرگ اَسته۔

¹³حتّیٰ دَ غَیتِ خَندِیدو اِمکان دَره که دِلِ اِنسان غَمگِین بَشه، مگم وختِیکه خَنده خلاص مُوشه، غَم دَ جای خُو باقی مُومَنه۔

¹⁴آدمِ که گُمراه مُوشه نَتِیجِه گُمراھی خُو ره مِینگره، ولے آدمِ خُوب اَجرِ خُوبی خُو ره مِینگره۔

¹⁵آدمِ نادو ھر توره ره باوَر مُوکُنه، لیکِن آدمِ ھُوشیار قَدَم ھای خُو ره سَنجِیده باله مُونه۔

¹⁶آدمِ دانا اِحتیاط مُونه و از بَدی دُوری مُونه، مگم آدمِ بےعقل از رُوی غُرُور خُو، بےپَروایی مُوکُنه۔

¹⁷آدمِ تُند خُوی کارای جاھِلانه مُونه، و از آدمِ دَسِیسهگَر مردُم نَفرَت دَره۔

¹⁸جھالَت نصِیبِ مردُمِ نادو اَسته، لیکِن عِلم و معرِفَت مِثلِ تاج دَ آدمای ھُوشیار۔

¹⁹بَدکارا عاقبَت دَ آدمای نیک اِحتِرام مُونه، و شرِیرا آخِر رفته دَ دَمِ درگه ھای آدمای نیک و صادِق سر خَم مُونه۔

²⁰از آدمِ مُفلِس حتّیٰ ھمسایِه شی اَم نَفرَت دَره، مگم پُولدارا دوستای کَلو دَره۔

²¹کسِیکه ھمسایِه خُو ره حَقِیر حِساب کُنه، گُناهکار اَسته، لیکِن نیک دَ بَختِ کسِیکه دَ غرِیبا رَحم دَشته بَشه۔

²²آیا کساِیکه نَقشه ھای بَد دَ دِل خُو مِیکشه، گُمراه نَمُوشه؟ لیکِن کساِیکه نِیَّتِ خُوب دَشته بَشه، مردُم دَزوا مُحَبَّت و اِعتِماد مُونه۔

²³از ھر زَحمَت فایده مِینگری، مگم تورای بےفایده باعِثِ ناداری مُوشه۔

²⁴دارایی آدمای دانا، تاجِ سر شی اَسته، مگم نِشانی آدمای بےعقل، جھالَت شی۔

²⁵شاھِدِ راستگوی جانِ مردُم ره نِجات مِیدیه، مگم شاھِدِ دروغگویی دَ مردُم خیانَت مُونه۔

²⁶تَرس از خُداوند بَلدِه یگ آدم تَکیهگاهِ محکم اَسته، و بَلدِه اَولادای شی اَم یگ پناهگاه۔

²⁷تَرس از خُداوند چشمِه حَیات اَسته که اِنسان ره از چنگِ مرگ دُور نِگاه مُونه۔

²⁸بُزُرگی پادشاه از کَلو بُودونِ مردُم اَسته، مگم بِدُونِ رعیَت یگ پادشاه نابُود مُوشه۔

²⁹کسِیکه زُود قار نَشُنه آدمِ ھُوشیار اَسته، مگم آدمِ تُند خُوی جھالَت خُو ره نِشو مِیدیه۔

³⁰دِلِ آرام دَ زِندَگی جان مُوبَخشه مگم کِینِه دِل، باعِثِ شارِیدَگی اِستُغونا مُوشه۔

³¹کسِیکه دَ غرِیب ظُلم مُوکُنه دَ حقِیقَت دَ پَیدا کُنِندِه ازُو تَوهِین مُونه، و کسِیکه دَ آدمِ مُفلِس مِھربانی کُنه خُدا ره اِحتِرام مُونه۔

³²بَدکار از خاطرِ بَدی خُو سرنِگون مُوشه، لیکِن آدمِ نیک حتّیٰ که بُمُره یگ پَناهگاه بَلدِه خُو دَره۔

³³آدمای فامِیده حِکمَت ره دَ دِل خُو نِگاه مُونه، حتّیٰ آدمای اَبله اَم اِی ره مُوفامه۔

³⁴نیکی و صداقت یگ مِلَّت ره سربِلند مُونه، و لیکِن گُناهِ یگ قَوم باعِثِ رَسوایی شی مُوشه۔

³⁵پادشاه از خادِمِ ھُوشیار خوش شی مییه، ولے کسی که کارای شرماوَر مُونه، دَ قار و غَضَب شی گِرِفتار مُوشه۔