Read Hazaragi متی 6 Bible Online

متی 6 - Hazaragi bible

متی 6

¹اِحتیاط کُنِید که نیکی خُو ره دَ پیشِ رُوی مردُم انجام نَدِید تا اُونا شُمو ره بِنگره؛ اگه امی رقم کُنِید، شُمو دَ پیشِ آتِه خُو که دَ آسمو اَسته، کُدَم اَجری نَدرِید۔

²پس هر وختِیکه خَیرات مِیدی، پیشِ رُوی خُو سُرنَی زَده اِعلان نَکُو،، رقمی که ریاکارا دَ عِبادت خانه ها و سرک ها مُونه تا مردُم اُونا ره تعرِیف-و-تَوصِیف کُنه۔ ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اُونا اَجر خُو ره گِرِفته۔

³مگم تُو هر وختِیکه خَیرات مِیدی، از چِیزی که دِستِ راست تُو مُونه، نَه ایل که دِستِ چَپ تُو خبر شُنه

⁴تا خَیرات تُو تاشه بُمَنه؛ و آتِه تُو که چِیزای تاشه ره مِینگره، اَجر تُو ره مِیدیه۔

⁵و هر وختِیکه دُعا مُونی، رقمِ ریاکارا نَبَش، چُون اُونا خوش دَره که دَ عِبادت خانه ها و گوشه-و-کِنارِ سرک ها ایسته شُده دُعا کُنه تا مردُم اُونا ره بِنگره۔ ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اُونا اَجر خُو ره گِرِفته۔

⁶ولے تُو، وختِیکه دُعا مُونی دَ داخِلِ اُطاق خُو رفته درگه ره کیپ کُو و دَ پیشِ آتِه که دِیده نَمُوشه دُعا کُو۔ اوخته آتِه تُو که چِیزای تاشه ره ام مِینگره، اَجر تُو ره مِیدیه۔

⁷و دَ غَیتِ دُعا کدو رقمِ مِلّت های غَیرِیهُود حَرفای بےمعنیٰ ره یکسره گُفته نَرَوِید، چُون اُونا فِکر مُونه که از یکسره گُفتو دُعای ازوا قبُول مُوشه۔

⁸پس رقمِ ازوا نَبَشِید، چُون آتِه شُمو مِیدَنه که شُمو دَ چِیزخیل ضرُورَت دَرِید، پیش ازی که از شی دَرخاست کُنِید۔

⁹پس شُمو اینی رقم دُعا کُنِید: ’اَی آتِه مو که دَ آسمو اَستی، نام تُو مُقَدَّس باد؛

¹⁰پادشاهی تُو بییه؛ اِرادِه تُو امُو رقمِ که دَ آسمو اِجرا مُوشه، دَ زِمی ام اِجرا شُنه؛

¹¹نانِ روزانِه مو ره اِمروز دَز مو بِدی؛

¹²قَرض های مو ره بُبَخش، امُو رقمِ که مو ام قَرضدارای خُو ره مُوبَخشی؛

¹³مو ره دَ آزمایش قرار نَدی، بَلکِه مو ره از شرِیر خلاصی بِدی، [چراکه پادشاهی، قُدرت و جلال تا اَبَداُلاباد از تُو اَسته، آمین۔‘]

¹⁴چُون اگه شُمو خطاهای مردُم ره بُبَخشِید، آتِه آسمانی شُمو، ام شُمو ره مُوبَخشه۔

¹⁵لیکِن اگه شُمو مردُم ره نَبَخشِید، آتِه آسمانی شُمو ام خطاهای شُمو ره نَمُوبَخشه۔

¹⁶وختِیکه روزه مِیگِیرِید، رقمِ ریاکارا تُرشرُوی نَبشِید، چُون اُونا رنگ-و-رُوی خُو ره تغِیر مِیدیه تا دَ مردُم نِشو بِدیه که روزه دَره۔ ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اُونا اَجر خُو ره گِرِفته۔

¹⁷مگم تُو وختِیکه روزه مِیگِیری، سر خُو ره چَرب کُو و رُوی خُو ره بُشُوی

¹⁸تا دَ نظرِ مردُم روزه‌دار معلُوم نَشُنی، بَلکِه دَ نظرِ آتِه خُو که دِیده نَمُوشه روزه‌دار معلُوم شُنی؛ و آتِه تُو که چِیزای تاشه ره ام مِینگره، اَجر تُو ره مِیدیه۔

¹⁹مال-و-دَولت دَ زِمی بَلدِه خُو جَم نَکُنِید، دَ جایی که کویه و زَنگ اُو ره از بَین مُوبَره و دُوزا دَر اَمَده دُوزی مُوکُنه؛

²⁰بَلکِه مال-و-دَولت دَ عالمِ باله بَلدِه خُو جَم کُنِید، دَ جایی که کویه و زَنگ اُو ره از بَین نَمُوبَره و دُوزا دَر نَمییه و دُوزی نَمُوکُنه۔

²¹چُون هر جای که مال-و-دَولت تُو اَسته، دِل تُو ام اَمُونجی یَه۔

²²چِیم چِراغِ جان اَسته۔ پس اگه چِیم تُو بِینا بَشه، تمامِ وجُود تُو روشو اَسته۔

²³لیکِن اگه چِیم تُو جور نَبَشه، تمامِ وجُود تُو پُر از ترِیکی اَسته۔ پس اگه امُو روشَنی که دَ وجُود تُو اَسته ترِیک بَشه، چِی یگ ترِیکی بُزُرگ اَسته!

²⁴هیچ کس نَمِیتنه که دُو بادار ره خِدمت کُنه، چُون یا از اوّلنه بَد مُوبَره و دوّمنه ره دوست مِیدَشته بَشه، و یا دَ یگ شی وفادار مُومَنه و دِیگِه شی ره خار-و-حَقِیر حِساب مُونه۔ شُمو نَمِیتنِید که ام بَندِه خُدا بَشِید و ام بَندِه مال-و-دَولت۔

²⁵امزی خاطر دَز شُمو مُوگُم: دَ بارِه زِندگی خُو تَشوِیش نَکُنِید که چِی بُخورِید یا چِی وُچی کُنِید و نَه دَ بارِه جِسم خُو که چِی بُپوشِید۔ آیا زِندگی از خوراک کده و جِسم از کالا کده مُهِمتَر نِییه؟

²⁶مُرغَکوی آسمو ره توخ کُنِید: اُونا نَه کِشت مُونه، نَه دِرَو و نَه ام دَ دَیخانه ها ذَخِیره مُوکُنه، ولے آتِه آسمانی شُمو روزی ازوا ره مِیدیه۔ آیا اَرزِشِ ازشُمو ازوا کده کَلوتَر نِییه؟

²⁷کُدَمِ از شُمو مِیتنِید که قد غم-و-غُصه خوردو یگ ساعتِ عُمر خُو ره دِراز کُنِید؟

²⁸و شُمو چرا بَلدِه کالا غم-و-غُصه مُوخورِید؟ گُلای سوسَنِ دَشت ره بِنگرِید که چِی رقم کَٹه مُوشه: اُونا نَه زَحمت مِیکَشه و نَه مِیریشه۔

²⁹ولے ما دَز شُمو مُوگیُم که حتّیٰ سُلَیمان ام قد تمامِ شان-و-شَوکت خُو رقمِ یگی اَمزوا کالا نَپوشِید۔

³⁰پس اگه خُدا علفِ دَشت ره که اِمروز اَسته و صباح دَ تَندُور اَندخته مُوشه اِی رقم مُوپوشَنه، آیا شُمو ره غَدر کَلو خُوبتَر نَمُوپوشَنه، اَی کم ایمانا؟

³¹پس غم-و-غُصه نَخُورِید که بُگِید، ’چِی بُخوری؟‘ یا ’چِی وُچی کُنی؟‘ و یا ’چِی بُپوشی؟‘

³²چُون مردُمای غَیرِ یھُود بَلدِه دَ دِست اَوُردونِ پگِ امزی چِیزا کوشِش مُونه، مگم آتِه آسمانی شُمو مُوفامه که شُمو دَ پگِ امزی چِیزا ضرُورَت دَرِید۔

³³بَلکِه اوّل دَ طلبِ پادشاهی خُدا و عدالتِ ازُو بَشِید؛ اوخته تمامِ امزی چِیزا ام دَز شُمو دَده مُوشه۔

³⁴پس غم-و-غُصِه صباح ره نَخورِید، چراکه صباح غم-و-غُصِه خود خُو ره دَره؛ مُشکِلاتِ اِمروز بَلدِه اِمروز بس اَسته۔