Read Kitab Sutji, 1981 II SAMUEL 17 Bible Online

II SAMUEL 17 - Kitab Sutji, 1981 bible

II SAMUEL 17

¹Akhitofel munjuk marang Pangeran Absalom: “Kawula mugi kalilana milih tiyang kalih welas ewu, kawula nunten badhe bidhal mbujeng Sang Prabu Dawud ing dalu punika ugi.

²Kawula badhe nempuh panjenenganipun mumpung sayah saha kendho semangatipun lajeng kawula damel kaget; sadaya ingkang ndherek Sang Prabu badhe sami keplajeng, saha kawula badhe saged nyedani panjenenganipun piyambak.

³Sarana makaten kawula badhe mangsulaken sadaya tiyang katur ing panjenengan dalem kados dene temanten estri mangsuli dhateng semahipun. Dados ingkang panjenengan dalem angkah nyawanipun tiyang satunggal, murih sadaya tiyang manggiha wilujeng.”

⁴Rembug mangkono iku disarujuki dening Pangeran Absalom lan para tuwa-tuwane Israel.

⁵Nanging Pangeran Absalom banjur ngandika: “Husai wong Arki iku uga timbalana, supaya aku padha krungu, kang dadi rembuge.”

⁶Bareng Husai wus sowan ing ngarsane Pangeran Absalom, nuli dipangandikani mangkene: “Mangkene rembuge Akhitofel; apa rembug iki kita anut? Dene manawa ora, mara sira matura.”

⁷Husai banjur munjuk marang Pangeran Absalom: “Rembag ingkang dipun aturaken Akhitofel sapisan punika boten prayogi.”

⁸Unjuke Husai maneh: “Panjenengan dalem boten kekilapan, bilih ingkang rama saha para balanipun punika sami prawira, saha bilih sadayanipun sami sakit manahipun, kados bruwang ingkang kecalan anakipun wonten ing ara-ara. Punapa malih ingkang rama punika prajurit sajatos, balanipun boten dipun parengaken tilem.

⁹Mesthinipun sapunika umpetan wonten ing guwa utawi salah satunggalipun panggenan. Manawi ing campuhipun perang kapisan wonten tiyang sawatawis ingkang tiwas lan tiyang mireng prakawis punika, temtu sami cariyos: Bala kang melu Absalom wis padha kalah.

¹⁰Sanadyan tiyang ingkang gagah prakosa saha ingkang manahipun kados singa, temtu lajeng badhe nglokro babar pisan, amargi sadaya bala Israel ngertos, bilih ingkang rama punika satunggaling prawira lan para bala ingkang ndherek panjenenganipun punika sami gagah prakosa.

¹¹Pramila kula ngaturi pirembag, supados sakathahing tiyang wiwit saking Dhan dumugi ing Bersyeba sami kakerigna, kados pasir ing pinggir seganten kathahipun lan panjenengan piyambak ugi kedah nyarirani perang.

¹²Manawi kita sami nempuh dhateng panjenenganipun wonten ing salah satunggaling papan palerebanipun, kita lajeng sami ngebyuk kados ebun ingkang dhawah ing bumi, temah boten wonten ingkang saged lolos, inggih panjenenganipun inggih ingkang sami ndherekaken.

¹³Lan saupami panjenenganipun mundur mlebet dhateng salah satunggaling kitha, sadaya bala Israel badhe ningseti kitha punika lan saged kita larak dumugi ing lepen, temah boten wonten krikil satunggal kemawon ingkang taksih pinanggih wonten ing ngriku malih.”

¹⁴Pangeran Absalom banjur ngandika lan sakehe wong Israel padha ngucap: “Pirembuge Husai, wong Arki iku, luwih becik tinimbang karo rembuge Akhitofel.” Amarga wus dadi karsane Sang Yehuwah, manawa pirembuge Akhitofel kang becik iku, diwurungake, supaya nekakake bilai marang Pangeran Absalom.

¹⁵Husai banjur kandha marang Imam Zadhok lan Imam Abyatar: “Makaten-makaten pirembagipun Akhitofel dhateng Pangeran Absalom lan dhateng para sesepuhipun bangsa Israel, nanging rembag kula makaten-makaten.

¹⁶Pramila, panjenengan enggal-enggal ngaturana uninga dhateng Sang Prabu Dawud, makaten: “Mangke dalu, panjenengan dalem sampun ngantos nyare wonten ing papan-papan pasabrangan ingkang dhateng pasamunan, nanging enggal karsaa nyabrang murih Sang Prabu saha sadaya tiyang ingkang ndherekaken sampun ngantos kauntal sadaya.”

¹⁷Anadene Yonatan lan Ahimaas ngenteni ana ing En-Rogel lan saben-saben ana abdi wadon kang teka aweh warta, iku banjur padha diaturake marang Sang Prabu Dawud, mulane mangkono, amarga aja nganti konangan, yen mlebu kutha.

¹⁸Nanging nalika iku ana jejaka kang weruh, banjur ngaturi pirsa marang Pangeran Absalom. Dadine wong loro iku age-age lunga, lan bareng tekan ing omahe sawijining wong ing Bahurim, kang duwe sumur ana ing platarane, banjur padha nyemplung ing sumur kono.

¹⁹Wong wadon iku banjur njupuk lurub, dijereng ing cangkeming sumur mau lan disebari las-lasan gandum, temah ora katon apa-apa.

²⁰Para abdine Pangeran Absalom teka ing omahe wong wadon iku, banjur takon: “Ahimaas lan Yonatan ana ing ngendi?” Wangsulane wong wadon iku marang wong-wong iku: “Tiyangipun sampun sami nyabrang ing lepen punika.” Sarehne anggone nggoleki ora ketemu, tumuli padha bali mulih menyang Yerusalem.

²¹Bareng wong-wong iku wus padha lunga, wong loro mau mentas saka ing sumur, banjur ngaturi uninga marang Sang Prabu Dawud sarta munjuk: “Panjenengan dalem kawula aturi tata-tata saha lajeng enggal nyabrang ing lepen punika, margi makaten-makaten pirembagipun Akhitofel tumrap ing panjenengan dalem.”

²²Sang Prabu dalah sapandhereke nuli padha tata-tata lan nyabrang ing bengawan Yarden. Nalika wayah byar esuk ora ana wong siji-sijia kang kari kang ora nyabrang ing bengawan Yarden.

²³Bareng Akhitofel weruh, yen rembage ora diglape, banjur ngabah-abahi kuldine lan mangkat mulih menyang omahe, ing kuthane, nata kabutuhaning omahe, wasana banjur mati gantung. Mangkono patine Akhitofel, nuli dipetak ing kubure bapakne.

²⁴Sang Prabu Dawud rawuh ing Mahanaim, nalika Pangeran Absalom nyabrangi kali Yarden, kadherekake sakehe wong Israel.

²⁵Pangeran Absalom njunjung Amasa dadi senapati, nggenteni Sang Yoab. Amasa iku anake wong kang jeneng Yitra, wong Israel, kang ngrabeni Abigal anake Nahas, sadulure wadon Zeruya, ibune Yoab.

²⁶Wong Israel lan Pangeran Absalom padha pacak baris ana ing tanah Gilead.

²⁷Bareng Sang Prabu Dawud rawuh ing Mahanaim, Sobi bin Nahas saka ing Raba, kuthane bani Amon, Makhir bin Amiel saka ing Lodebar, lan Barzilai, wong Gilead saka ing Rogelim, padha ngeteri kasur pasarean,

²⁸bokor, wadhah-wadhah grabah, uga gandum, sair, glepung, emping gandum, kacang babi, kacang tholo lan kacang ruji,

²⁹madu, kaniling powan, wedhus-wedhus, lan keju sapi, kagem dhahar Sang Prabu Dawud lan sapandhereke, amarga pangucape: “Wong iku ana ing pasamunan mesthi padha sayah lan luwe.”