Read Kitab Sutji, 1981 AYUB 34 Bible Online

AYUB 34 - Kitab Sutji, 1981 bible

AYUB 34

¹Elihu banjur calathu:

²“He para wong wicaksana pituturku padha rungokna. He wong kang kadunungan akal-budi, padha nilingna kuping marang aku,

³awit kuping iku ngleler tetembungan, kayadene cethak ngrasakake pangan.

⁴Prayogane kita nemtokake dhewe apa kang adil, netepake bebarengan apa kang becik.

⁵Awit Ayub calathu: Aku bener, nanging Gusti Allah mundhut wewenangku;

⁶sanadyan aku bener iya kaanggep goroh, sanadyan tanpa kaluputan, tatuku ora bisa mari.

⁷Ngendi ana wong kaya Ayub, kang anggone seneng ngala-ala marang Allah kaya wong kasatan kang nuli ngombe banyu,

⁸kang sekuthon karo para wong ala lan srawungan karo wong duraka?

⁹Amarga ana pangucape: Ora maedahi apa-apa tumrap manungsa, manawa ndadekake kaparenging Allah.

¹⁰Mulane he para wong kang kadunungan akal-budi, padha rungokna pituturku: nglengkara yen Gusti Allah nindakake piala, utawa yen Kang Mahakwasa tumindak culika,

¹¹nanging manungsa mesthi tampa piwales tumrap panggawene, sarta damel supaya saben wong nemahi kang timbang karo tumindake.

¹²Sanyatane Gusti Allah iku ora tumindak luput, Kang Mahakwasa ora mbengkokake kaadilan.

¹³Sapa kang mitayakake bumi marang Panjenengane? Sapa kang nitahake jagad iki kabeh?

¹⁴Saupama nggalih marang manungsa, sarta banjur mundhut wangsul roh lan napas kang wus diparingake,

¹⁵wus mesthi kabeh kang urip bebarengan padha pecat nyawane, tuwin manungsa bali dadi lebu.

¹⁶Mulane manawa kowe duwe pangreten, kandhaku iki rungokna, tilingna calathuku.

¹⁷Wong kang sengit marang kaadilan apa bisa nyekel pangwasa, lan apa kowe gelem ngluputake Panjenengane kanga adil lan kang prakosa;

¹⁸kang ngandika marang raja: He, wong dursila, tuwin marang para luhur: He, wong duraka;

¹⁹Panjenengane kang ora ngeloni para penggedhe, sarta ora mbedakake wong luhur karo wong cilik, amarga iku kabeh padha pakaryaning astane?

²⁰Ing sakedhap netra iku padha mati, ing wayah tengah wengi wong padha digawe geger lan banjur tumpes; wong kang santosa padha kasirnakake ora dening tanganing wong.

²¹Amarga paningale mirsani lakuning manungsa, tuwin nguningani tumapaking sikile kabeh.

²²Ora ana pepeteng utawa palimengan, kang dadi pandhelikaning wong ala.

²³Awit Panjenengane ora nemtokake wektune wong anggone bakal sowan ing ngarsaning pangadilane,

²⁴wong prakosa padha diremuk tanpa kapriksa, lan wong liyane padha kaangkat minangka gegentine.

²⁵Dadi tetela yen Gusti Allah iku mirsa sabarang tindak-tanduke, sarta ing wayah bengi padha digolingake temah padha lebur,

²⁶padha digebagi marga saka durakane ana ing ngedhengan,

²⁷awit padha ninggal Panjenengane lan ora ana kang mreduli marang karsane,

²⁸njalari panjeriting wong miskin sumengka marang ing ngarsane, sarta Panjenengane iku karsa midhangetake panjeriting wong sangsara.

²⁹Manawa Panjenengane kendel, sapa kang bakal nibakake paukuman? Manawa ngumpetake pasuryane, sapa kang bakal sumurup Panjenengane, sanajana bangsa utawa sawiji-wijining wong? --,

³⁰iku supaya wong duraka aja dadi ratu, kang mesthi banjur dadi kala-jirete wong akeh.

³¹Nanging manawa ana panunggalane kang munjuk marang Gusti Allah: Kawula sampun ngegungaken badan kawula, nanging salajengipun boten badhe nglampahi piawon malih.

³²kawula mugi kaparingana piwulang bab ingkang kawula dereng mangretos; manawi kawula sampun tumindak culika, kawula boten badhe tumindak makaten malih.

³³Manut pangrasamu apa Gusti Allah kudu ndhawahake piwales? Awit kowe nglairake panacad. Dadine iya kowe kang kudu mutus, dudu aku; mara kandhakna apa kang koksumurupi!

³⁴Wong kang padha kadunungan akal-budi lan wong kang wicaksana kang ngrungokake gunemku iku bakal calathu marang aku:

³⁵Ayub iki enggone calathu tanpa kawruh lan tembung-tembunge ora isi pangreten.

³⁶Ah, Ayub iku muga-muga katutugna anggone kacoba, awit anggone mangsuli kaya wong dursila,

³⁷sarta muwuhi dosane kalawan panerak, ana ing tengahku kabeh ngepelake tangane lan akeh anggone mabeni marang Allah.” [10†]