Read Kitab Sutji, 1981 AYUB 5 Bible Online

AYUB 5 - Kitab Sutji, 1981 bible

AYUB 5

¹Kowe nguwuh-uwuh, apa ana wong kang sumaur? Panunggalane para suci sapa kang kena kokungseni?

²Awit sanyatane wong bodho iku pinatenan dening kanepsone dhewe, sarta wong kang tanpa nalar iku kasirnakake dening kamerening atine dhewe.

³Aku dhewe wus tau weruh wong bodho kang metu oyode, nanging enggal-enggal dakipat-ipati omahe.

⁴Anake padha ora kapitulungan, padha kaidak-idak ana ing saketheng, ora ana kang mitulungi.

⁵Undhuh-undhuhane dipangan nganti entek dening wong keluwen, malah direbut saka ing satengahe eri, sarta wong kang ngelak padha melik marang barang-darbeke.

⁶Awit cilaka iku pinangkane ora saka ing lebu, lan ora saka ing bumi tuwuhe kasusahan;

⁷nanging manungsa iku anggone lair ginadhang marang kasusahan, kaya pletiking geni kang mumbul.

⁸Nanging yen aku mesthi ngupaya Gusti Allah, sarta mitayakake prakaraku marang Pangeran,

⁹kang nindakake pakaryan-pakaryan kang agung, kang ora kena kinayangapa, tuwin kaelokan tanpa wilangan;

¹⁰kang paring udan marang bumi lan banyu marang pategalan;

¹¹Wong asor kasengkakake marang kaluhuran, tuwin wong prihatin pinaringan pitulungan kang santosa.

¹²Rancangane wong culika kagagalake, satemah pambudidayane tangane ora oleh gawe.

¹³Para wong wasis dicepeng sajroning kaculikane dhewe, lan kekarepane wong julig ora bakal ketutugan.

¹⁴Ing wayah awan padha kesaput ing pepeteng, lan samangsa tengange gagap-gagap kaya ing wayah bengi.

¹⁵Nanging wong papa iku padha diluwari saka ing cangkeme kang nggegirisi, tuwin saka ing tangane wong kang santosa.

¹⁶Marga saka mangkono wong cilik duwe pangarep-arep, sarta cangkeme kadursilan kabungkem.

¹⁷Sanyatane rahayu wong kang winelehake dening Allah; mulane aja nampik pamerdine Kang Mahakuwasa.

¹⁸Awit Gusti Allah kang natoni, nanging kang mblebed uga; iya natoni, nanging astane nyarasake.

¹⁹Sajroning karubedan nem warna kowe mesthi dipitulungi, bareng tekane kang kapitu ora nganti ginepok ing cilaka.

²⁰Sajroning pailan kowe diluwari saka ing pati, lan sajroning perang saka ing pamisesane pedhang.

²¹Kowe mesthi kaaling-alingan supaya ora kena ing pamecuting ilat, sarta kowe ora usah wedi marang tekane karusakan.

²²Karusakan lan pailan bakal kokesemi, tuwin kewan alasan ora bakal kokwedeni.

²³Awit kowe mesthi bakal nganakake prajanjian karo watu-watu ing ara-ara, sarta kewan-kewan ing ara-ara bakal padha rukun karo kowe.

²⁴Kowe mesthi bakal ngalami tentrem ana ing tarubmu lan manawa kowe niti-priksa omahmu, mesthi ora ana apa-apa kang ilang.

²⁵Karo maneh bakal ngalami turunmu dadi akeh tuwin wijimu kaya suket ing bumi.

²⁶Anggonmu mudhun marang ing kluwat manawa kowe wus tuwa banget, kaya tumpukan gandum kang kasimpen marga wus wancine.

²⁷Lah ta iku kabeh wus padha daksatitekake, pancen mangkono kaanane; bab iku rasakna lan titenana!” [4†] [5†]