Read Kurmanji Încîl Destpêk 31 Bible Online

Destpêk 31 - Kurmanji Încîl bible

Destpêk 31

¹Aqûb bihîst ku kurên Lavan dibêjin: «Aqûb hemû malê bavê me bir. Tevahiya dewlemendiya xwe, ji malê bavê me civand.»

²Aqûb di rûyê Lavan de ferq kir ku êdî wekî berê pê re tevnagere.

³Xudan ji Aqûb re got: «Vegere welatê bav û kalên xwe, ba mirovên xwe. Ezê bi te re bim.»

⁴Li ser vê yekê Aqûb şand pey Lêa û Rahêlê ku bên wê zeviya kerî lê ye.

⁵Wî ji wan re got: «Ez dibînim ku bavê we ji bo min ne wekî berê ye, lê Xwedayê bavê min bi min re ye.

⁶Hûn dizanin ku ez bi hemû hêza xwe ji bo bavê we xebitîm.

⁷Lê bavê we ez xapandim û deynê min ê ku li wî bû deh caran guhert. Lê Xwedê nehişt ku xesarê bide min.

⁸Heger wî bigota: ‹Wê yên belek ji te re bin›, wê hemû pez belek biza. Lê heger wî bigota: ‹Wê yên bi xet ji te re bin›, wê hemû pez bi xet biza.

⁹Xwedê keriyên bavê we jê standin û dan min.

¹⁰«Carekê dema ku pez fahl bû min xewnek dît. Min dît nêriyên ku fahl dibin xetxetî, belek û bi deq bûn.

¹¹Milyaketê Xwedê di xewnê de ji min re got: ‹Aqûb!› Min got: ‹Keremke!›

¹²Wî got: ‹Bala xwe bidê, ew nêriyên ku fahl dibin hemû xetxetî, belek û bi deq in. Çimkî min her tiştê ku Lavan bi te kir dît.

¹³Ez Xwedayê Bêt-Êlê me, ew cihê ku te lê kêlikek bi rûnkirinê kifş kir û ji min re soz da û got: Niha rabe ji vî warî derkeve û vegere welatê ku tu lê çêbûyî.›»

¹⁴Rahêl û Lêayê gotin: «Ma êdî di mala bavê me de par û mîrasa me heye?

¹⁵Ma di çavê wî de em ne xerîb in? Çimkî wî ne tenê em firotin, lê heq û berdêla me jî xwar.

¹⁶Bi rastî hemû hebûna ku Xwedê ji bavê me stand, ya me û ya zarokên me ye. Niha her tiştê ku Xwedê ji te re gotiye, bike.»

¹⁷Aqûb rabû, jin û zarokên xwe li deveyan siwar kirin,

¹⁸hemû heywanên xwe û hemû malê ku li Paddan-Aramê qezenc kiribû hildan û berê xwe da welatê Kenanê ba Îshaqê bavê xwe.

¹⁹Di wan rojan de Lavan çûbû miyên xwe hevring bike û Rahêlê pûtên malê yên bavê xwe dizîn.

²⁰Aqûb jî Lavanê Aramî xapand û jê re negot ku wê here.

²¹Wî her tiştê xwe hilda û reviya. Ew di Firatê re derbas bû û berê xwe da aliyê herêma çiyayî ya Gîladê.

²²Di roja sisiyan de ji Lavan re hat gotin ku Aqûb reviyaye.

²³Lavan mirovên xwe hildan, heft rojan da pey Aqûb û li herêma çiyayî ya Gîladê gihîşt wî.

²⁴Lê Xwedê bi şev hat xewna Lavanê Aramî û jê re got: «Hay ji xwe hebe! Ji Aqûb re ne tiştekî baş û ne jî tiştekî xerab nebêje.»

²⁵Dema Lavan gihîşt Aqûb, wî konê xwe li çiyê danîbû. Lavan jî bi zilamên xwe re li çiyayên Gîladê kon vedabû.

²⁶Lavan ji Aqûb re got: «Ev çi ye ku te kir? Te ez xapandim, keçên min hildan û wekî dîlên şer birin.

²⁷Tu çima bi dizî reviyayî û te ez xapandim? Te çima ji min re negot? Minê tu bi şahî, bi stranan, bi def û bi çeng bişanda.

²⁸Te nehişt ku ez keçên xwe û neviyên xwe ramûsim û bişînim. Te tiştekî ehmeqî kir.

²⁹Qeweta min heye ku ez xerabiyê bi we bikim, lê şeva din Xwedayê bavê te ji min re got: ‹Hay ji xwe hebe! Tiştekî bi Aqûb neke, ne bi başî, ne jî bi xerabî.›

³⁰Ji ber ku te pir bêriya mala bavê xwe kiriye tu çûyî, lê te çima îlahên min dizîn?»

³¹Aqûb ji Lavan re got: «Ez tirsiyam, çimkî min got tê bi zorê keçên xwe ji min bistînî.

³²Lê tu îlahên xwe bi kê re bibînî, wê nema bijîn. Li pêş van zilaman bigere û heger di nav tiştên me de, tiştekî te hebe, hilde.» Aqûb nizanibû ku Rahêlê ew dizîne.

³³Li ser vê yekê Lavan ket konê Aqûb, konê Lêayê û konê herdu cariyan, lê wî tiştek nedît. Ji konê Lêayê derket û ket konê Rahêlê.

³⁴Rahêlê pûtên malê hildabûn, xistibûn nav kurtanê deveyê û li ser rûniştibû. Lavan li hemû derên kon geriya, lê pût nedîtin.

³⁵Rahêlê ji bavê xwe re got: «Ezbenî nexeyide ku ez ji ber te ranabim. Çimkî ez bi nexweşiya jinan ketime.» Lavan geriya, lê wî tu pût nedîtin.

³⁶Aqûb hêrs bû, xwe ranegirt û ji Lavan pirsî: «Neheqiyê min çi ye? Min çi guneh kiribû ku te wisa da pey min?

³⁷Niha tu li nav hemû tiştên min geriyayî, ma te tiştekî xwe dît? Heger te dîtibe deyne pêşiya min û van kesan. Bila ew navbeynkariyê bikin û biryarê bidin.

³⁸Ev bîst sal e ku ez li ba te me. Mî û bizinên te ber neavêtin û ne jî min beranek ji keriyê te xwariye.

³⁹Pezê te yê ku heywanên kovî li wan xistin min ji te re neanî, min bi xwe zirara wan dida. Çi bi şev, çi bi roj, heywanên dihatin dizîn, te berdêla wê ji min dixwest.

⁴⁰Germa rojê û sira şevê ez perîşan dikirim. Xew nediket çavê min.

⁴¹Bi vî awayî bîst salan min xulamiya te kir. Ez ji bo du keçên te çardeh û ji bo pezê te jî şeş salan xebitîm. Te deh caran deynê min guhert.

⁴²Heger Xwedayê bavê min, yanî Xwedayê Îbrahîm û Xwedayê ku Îshaq jê ditirse bi min re nebûya, bêguman tê niha ez destvala bişandama. Lê Xwedê zehmetiya min û keda destên min dît û şeva çûyî hat xewna te.»

⁴³Lavan li Aqûb vegerand û got: «Ew jin, keçên min in, ew zarok, zarokên min in, keriyên pez jî keriyên min in. Her tiştê ku tu dibînî yê min e. Lê îro ez dikarim çi bi keçên xwe û zarokên wan bikim?

⁴⁴Niha were ez û tu, em peymanekê çêkin û bila ew di nav me de bibe şahid.»

⁴⁵Aqûb kevirek hilda û ew wekî kêlik çikand.

⁴⁶Wî ji mirovên xwe re got: «Hinek keviran bidin hev.» Wan kevir kom kirin û li wir nan xwarin.

⁴⁷Lavan navê şikêra keviran Yegar-Şahadûta[66], Aqûb jî navê wê Galêd danî.

⁴⁸Lavan got: «Îro ev şikêra keviran di nav min û te de şahid e.» Ji ber vê yekê ji şikêrê re Galêd hat gotin.

⁴⁹Jê re Mîspa[67] jî tê gotin. Çimkî Lavan got: «Em ji hev dûr jî bin, bila Xudan bibe şahidê me.

⁵⁰Heger tu keçên min biêşînî, an tu hewiyan bînî ser wan, kes li ba me nebe jî, bi bîr bîne ku Xwedê di nav min û te de şahid e.»

⁵¹Lavan berdewam kir û ji Aqûb re got: «Va ye şikêra keviran û kêlika ku min çikandiye.

⁵²Bila ev kom şahidek û ev kêlik şahidek be ku ezê ji vê komê derbas nebim û xerabiyê bi te nekim. Tê jî ji vê kom û ji vî kêlikî derbas nebî û xerabiya min nekî.

⁵³Xwedayê Îbrahîm, Nahor û bavê wan, bila di navbera me de bibe dadger.» Aqûb bi navê Xwedayê ku Îshaq jê ditirse sond xwar.

⁵⁴Wî li ser çiyê qurbanek serjê kir û zilamên xwe gazî xwarinê kir. Wan xwarina xwe xwar û şeva xwe li wê derê derbas kir.

⁵⁵Serê sibê zû Lavan keç û neviyên xwe ramûsan û ew pîroz kirin. Piştre ew vegeriya mala xwe.