Read Kurmanji Încîl Padîşah II, 4 Bible Online

Padîşah II, 4 - Kurmanji Încîl bible

Padîşah II, 4

¹Jina yekî ji koma pêxemberan, ji Êlîşa lava kir û got: «Xulamê te, mêrê min mir. Tu dizanî ku ew xulamê te ji Xudan ditirsiya. Kesê ku em deyndarê wî ne, hat ku herdu kurên min wek kole ji xwe re hilde û bibe.»

²Êlîşa jê re got: «Ez ji bo te çi bikim? Ka ji min re bêje; li mala te çi heye?» Jinikê got: «Li mala vê xulama te, ji qafikek rûnê zeytê pêve tiştek tuneye.»

³Êlîşa got: «Here ji tevahiya cîranên xwe, te çiqas dît, firaxên vala bîne, lê bila ne kêm bin ha!

⁴Tê bikevî hûndir, tê li ser xwe û li ser kurên xwe derî bigirî. Tê rûn birijînî nav firaxan, firaxa ku tije bû tê deynî aliyekî.»

⁵Jinikê ji cem wî çû. Derî li ser xwe û li ser kurên xwe girt û jê rê firax anîn û wê jî ew dadigirtin.

⁶Gava firax tije dikirin, ji kurê xwe re got: «Here ji min re firaxan.» Kurê wê got: «Êdî firax neman.» Edî rûn narije.

⁷Jinik hat, ji Êlîşayê zilamê Xwedê re hal û mesele got. Êlîşa lê vegerand: «Here, rûnê zeytê bifiroşe, deynê xwe bide, bi pereyê mayî tu û kurên xwe bijîn.»

⁸Rojekê Êlîşa diçû Şûnêmê. Li wê derê jineke dewlemend hebû. Jinikê zorê lê kir ku ew xwarinê bixwe. Her dema ku ew diçû Şûnêmê, ji bo xwarinê bixwe riya xwe pêdixist.

⁹Jinikê ji mêrê xwe re got: «Min fêm kir ku ev zilamê her car riya xwe bi me dixe, zilamê Xwedê yê pîroz e.

¹⁰De rabe em ji bo wî, li ser bên odeyeke biçûk çêkin û em jê re nivîn û sifre, kursî û çire deynin. Her cara ew hat mala me, bila li wir bimîne.»

¹¹Rojekê hat wir, çû odeya jor û raza.

¹²Ji xulamê xwe Gêhazî re got: «Gazî jinika Şûnêmî bike.» Gêhazî gazî wê kir û jinik li ber sekinî.

¹³Êlîşa ji xulamê xwe re got: «Niha ji jinikê re bêje: ‹Me gelekî zehmetî da te, tiştekî em ji bo te bikin heye gelo? Ji bo te bi padîşah an bi fermandarê artêşê re bipeyivim an na?›» Jinikê got: «Ez di nav gelê xwe de me.»

¹⁴Êlîşa got: «Nexwe em dikarin ji bo wê çi bikin?» Gêhazî got: «Ya rastî kurê wê tuneye, mêrê wê jî kal e.»

¹⁵Êlîşa got: «Gazî jinikê bike.» Gêhazî gazî wê kir, jinik hat û li devê derî sekinî.

¹⁶Êlîşa got: «Saleke din vî çaxî, wê li ber singê te, kurekî te hebe.» Jinikê got: «Nexêr ezbenî! Tu zilamê Xwedê yî, xulama xwe nexapîne!»

¹⁷Jinik bi zaro ma, çawa ku Êlîşa jê re gotibû, piştî salekê, di wî çaxî de kurek anî.

¹⁸Kurik mezin bû, rojekê çû ba bavê xwe ku li cem paleyan bû.

¹⁹Ji bavê xwe re got: «Ax serê min, serê min diêşe!» Bavê wî ji xulam re got: «Wî bibe ba diya wî.»

²⁰Xulam ew bir ba diya wî, kurik li ser çoka diya xwe ma û danê nîvro mir.

²¹Dayika wî çû banî, ew li ser nivînên Zilamê Xwedê dirêj kir, derî lê girt û derkete derve.

²²Gazî mêrê xwe kir û got: «Lava dikim, xulamekî tevî kerê bişîne ba min. Ezê herim ba zilamê Xwedê û yekser vegerim.»

²³Mêrê wê got: «Tu çima îro diçî ba wî? Ne Heyva Nû ye, ne jî Roja Septê ye.» Jinikê got: «Xeman nexwe, xêr e.»

²⁴Kerê xwe kurtan kir û ji xulamê xwe re got: «De bajo û bimeşe. Heta ez ji te re nebêjim, nesekine.»

²⁵Çû Çiyayê Karmelê, ba zilamê Xwedê. Gava zilamê Xwedê ji dûr ve jinikê dît, ji xulamê xwe Gêhazî re got: «Wa ye jinika Şûnêmî tê.

²⁶Niha bibeze here pêşiya wê û jê re bêje: ‹Tu çawa yî, baş î? Mêrê te baş e? Kurê te baş e?›» Jinikê got: «Baş e.»

²⁷Jinik, li çiyê hat ba zilamê Xwedê û xwe avêt piyên wî. Gêhazî ji bo ku wê dehf bide, nêzîk bû. Lê zilamê Xwedê got: «Bihêle, çimkî kezeba wê dişewite. Xudan ev ji min veşart û ji min re negot.»

²⁸Jinikê got: «Ma min ji xweyê xwe kur xwest? Nexêr! Ma min negot: ‹Min nexapîne?›»

²⁹Êlîşa ji Gêhazî re got: «Pişta xwe girê bide, gopalê min hilde û here. Di rê de bi kesî re nepeyive, silavê nede kesî û nestîne. Gopalê min bide ser rûyê kurik.»

³⁰Dayika kurik got: «Bi navê Xudanê Jîndar û ji bo xatirê canê te, ez te bernadim.» Paşê Êlîşa rabû da pey Gêhazî.

³¹Gêhazî dabû pêşiya wan, gopal danîbû ser rûyê kurik lê ne deng hebû û ne jî bersiv. Ew vegeriya çû pêşiya wî û jê re got: «Kurik hişyar nebû.»

³²Êlîşa ket hûndir û dît ku kurik miriye û li ser nivînên wî hatiye dirêjkirin.

³³Ket hûndir, derî li ser xwe girt. Ji Xudan re dua kir.

³⁴Xwe li ser kurikê li ser nivînan nixumand, devê xwe danî ser devê wî û çavên xwe danîn ser çavên wî, destên xwe danîn ser destên wî. Bi vî awayî bedena zarok germ bû.

³⁵Êlîşa vegeriya. Di odeyê de, virde wêde çû û hat, xwe dîsa li ser zarok nixumand. Kurik heft caran bênijî û çavên xwe vekirin.

³⁶Êlîşa gazî Gêhazî kir û jê re got: «Gazî jina Şûnêmî bike.» Gêhazî gazî wê kir. Jinik hat ba wî. Êlîşa got: «Kurê xwe bibe!»

³⁷Jinik hat xwe avêt ber lingên Êlîşa, deverû çû erdê. Paşê kurê xwe hilda û çû.

³⁸Êlîşa dîsa hat Gîlgalê. Li welêt xela hebû. Koma pêxemberan li ber wî rûniştibûn. Ji xulamê xwe re got: «Sîtileke mezin deyne ser êgir û ji koma pêxemberan re şorbe çêke.»

³⁹Yek ji wan ji bo ku giya berhev bike, çû derve. Wî giyayekî bejî dît, jê dawekê kundirê bejî berhev kir û ew anî, hûr kir nava sîtila şorbê. Kesek nizanibû ew çi ye.

⁴⁰Ji bo ku bixwin, ew vala kir. Lê gava wan ji şorbê xwar, wan kir qareqar û gotin: «Di sîtilê de mirin heye, zilamê Xwedê!» Wan nikaribû jê bixwin.

⁴¹Êlîşa got: «Naxwe arvan bînin.» Wî ew avêt nava sîtilê û got: «Niha ji civatê re dagire bila bixwin.» Di sîtilê de tiştekî ku zirarê bide nema.

⁴²Ji Baal-Şalîşayê zilamek hat. Di tûrikê wî de, ji bo zilamê Xwedê bîst nanên ceh ku ji berê pêşî yê wê salê bûn û firîkên teze yên genim anî. Êlîşa got: «Van bide gel ku bixwin.»

⁴³Xulamê wî got: «Ev çi ye ku ez deynim ber sed zilamî?» Êlîşa got: «Bide gel bila bixwe, çimkî Xudan wiha dibêje: ‹Wê bixwin û wê ji ber wan jî bimîne!›»

⁴⁴Wî danî ber wan û xwarin. Li gorî peyva Xudan, ji ber wan jî ma.