Read Kurmanji Încîl Padîşah II, 7 Bible Online

Padîşah II, 7 - Kurmanji Încîl bible

Padîşah II, 7

¹Êlîşa got: «Guh bidin peyva Xudan! Xudan wiha dibêje: ‹Sibê vî wextî, li ber dergehê Sameryayê seayek arvanê hûr[10] wê bi şekelekî[11] û du sea ceh[12] wê bi şekelekî bê firotin.›»

²Fermandarê ku padîşah xwe dispartê, ji zilamê Xwedê re got: «Heger Xudan di ezmanan de pencereyan jî veke, ma wê ev tişt bibe?» Êlîşa got: «Tê bi çavên xwe bibînî, lê tê jê nexwî.»

³Li cihê dergehê bajêr yê ketinê, çar zilamên kotî hebûn. Wan ji hev re got: «Çima heta mirinê em li vê derê rûnin?

⁴Heger em bêjin: ‹Em bikevin bajêr›, li bajêr jî xela heye û emê li wê derê bimirin. Heger em li vir rûnin jî, emê bimirin. Qet nebe em niha bikevin destê artêşa Aramiyan. Heger ew me sax bihêlin, emê bijîn û heger bikujin jî bila bikujin.»

⁵Ji bo ew herin artêşgeha Aramiyan, di tariya êvarê de rabûn û hatin ber keviya artêşgehê. Lê tu kes li wê derê tunebû.

⁶Çimkî Reb ji artêşa Aramiyan re dengê qelebalixa erebe, qelebalixa hespan û qelebalixeke mezin a leşkeran dabû guhdarîkirin. Wan ji hev re got: «Va ye Padîşahê Îsraîlê, padîşahên Hîtîtiyan û padîşahên Misriyan kirê kirine ku bi ser me de werin.»

⁷Di tariya êvarê de rabûn û bazdan. Artêşgeha xwe wekî berê, bi konên xwe ve, bi hesp û kerên xwe ve wisa hiştin û çûn. Ji bo canên xwe rizgar bikin reviyan.

⁸Zilamên kotîbûyî, hatin keviya artêşgehê, ketin nava konekî, xwarin û vexwarin û ji wê derê ji xwe re rahiştin zêr, zîv û kincan û çûn ji xwe re veşartin û vegeriyan. Ketin nava konekî din. Ji wê derê jî tiştên dîtin hildan, birin û veşartin.

⁹Wan ji hev re got: «Em tiştekî baş nakin, îro roja mizgîniyê ye û em dengê xwe nakin. Heger em heta ronahiya sibê bisekinin, wê xerabî bigihîje me. Niha werin, em herin ji maliyên padîşah re bêjin.»

¹⁰Hatin û ji dergevanên bajêr re qîriyan û ji wan re gotin: «Em çûn artêşgeha Aramiyan, tu kes li wê derê tunebû, dengê mirovan tune bû. Lê tenê hespên girêdayî, kerên girêdayî hebûn û konên xwe jî hiştibûn.»

¹¹Dergevan qîriyan, li hûndir ji maliyên padîşah re gotin.

¹²Bi şev padîşah rabû ji xulamên xwe re got: «Niha tiştê ku Aramiyan bi me kir, ezê ji we re bêjim. Ew dizanin ku em birçî ne. Loma ji artêşgehê derketine, xwe li derve veşartine û gotine: ‹Gava ew ji bajêr derketin, emê wan sax bigirin û paşê bikevin bajêr.›»

¹³Yek ji xulamên wî bersiv da û got: «Ez lava dikim, bila pênc hespên li bajêr mayî bistînin. Ewê jî wekî tevahiya koma Îsraîliyên li bajêr dimînin, wê bimirin. Loma wan bişînin ka em bizanin rewş çi ye.»

¹⁴Hesp û du erebe hildan. Paşê padîşah ji wan re got: «Herin bibînin!» Wî ew şandin pey artêşa Aramiyan.

¹⁵Heta Çemê Ûrdunê dane pey wan. Tevahiya rê bi cil û tiştên avêtî tije bibû gava Aramî bi lez reviyabûn. Qasid vegeriyan û ji padîşah re gotin.

¹⁶Gel rabû artêşgeha Aramiyan talan kir. Li gorî peyva Xudan, seayek arvanê hûr[13] bi şekelekî û du seayên ceh[14] jî bi şekelekî[15] hate firotin.

¹⁷Padîşah, fermandarê ku xwe dispartê danîbû ber dergehê bajêr. Gel ew li ber dergeh perçiqand. Gava padîşah çû ba zilamê Xwedê, wek ku wî gotibû mir.

¹⁸Gotina zilamê Xwedê ku ji padîşah re gotibû: «Sibê van çaxan li dergehê Sameryayê wê du seayên ceh bi şekelekî û seayek arvanê hûr jî bi şekelekî bê firotin» pêk hat.

¹⁹Fermandar, bersiva zilamê Xwedê dabû û gotibû: «Heger Xudan di ezmanan de pencereyan jî veke, ma wê ev pêk bê?» Êlîşa jî gotibû: «Tê bi çavên xwe bibînî, lê tê jê nexwî.»

²⁰Tiştê hat gotin pêk hat, gel ew li dergehê bajêr perçiqand û ew mir.