Read Kurmanji Încîl Îşaya 14 Bible Online

Îşaya 14 - Kurmanji Încîl bible

Îşaya 14

¹Çimkî wê Xudan li ber Aqûb bikeve. Wê cardin Îsraîl hilbijêre Û wan li ser axa wan bi cih bike. Wê xerîb bi wan re bibin yek Û bi Mala Aqûb ve bên girêdan.

²Wê gel Mala Îsraîl hildin Û bînin cihê wê. Paşê Mala Îsraîl wê wan ji xwe re, Li ser axa Xudan bikin xulam û xadim. Wê kesên ew sirgûn kiribûn, sirgûn bikin, Wê li ser zordarên xwe, serwerî bikin.

³Di roja ku Xudan tu ji êş, tengasî, koletiya giran derxist û rihetî da te,

⁴tê tinazên xwe bi Padîşahê Babîlê bikî û bêjî: «Dawiya yê zalim çawa hat! Dawiya zordariyê çawa hat!»

⁵Xudan gopalê xeraban, Darê serweran şikand.

⁶Ew gopalê ku wî bi xezeb li miletan xist, Bi lêxistinên bêdawî. Ew gopalê ku bi hêrs û zilma bênavber, Li ser miletan bû serwer.

⁷Hemû dinya aram û rihet bû, Bi şahî kir qîrîn.

⁸Ji ber helakbûna te çam şa dibin, Darên sedrê yên Lubnanê jî dibêjin: «Ji roja ketina te ve, Êdî tu kes nayê me nabire.»

⁹Ji bo pêşwaziya te bike, Diyarê miriyan ji bêsebriyê diheje. Hatina te hemû mezinên mirî yên berê Kelecanî dike. Hatina te hemû padîşahên miletan Ji ser textên wan radike.

¹⁰Wê hemû ji te re bêjin: «Ma tu jî wekî me qels bûyî? Tu bûyî wekî me!»

¹¹Quretiya te tevî dengê tembûrên te, Avêtin diyarê miriyan. Kurmik li binê te bûne nivîn, Kurm li ser te bûne lihêf.

¹²Ya stêra birqok, kurê seherê, Tu çawa ji ezmanan ketî! Te milet têk birin, Lê tu hatî jêkirin û li erdê ketî!

¹³Te di dilê xwe de digot: «Ezê rabim ezmanan, Ezê textê xwe deynim ser stêrên Xwedê. Ezê li çiyayê dîwana îlahan, Li bilindahiya Safonê rûnim.

¹⁴Ezê hilkişim serê bilindahiya ewran, Ezê xwe bikim mîna Xwedayê Herî Berz.»

¹⁵Lê tê bikevî diyarê miriyan, Heta çala kûr a mirinê.

¹⁶Kesên te dibînin Wê çavên xwe ji ser te nedin alî. Li ser te bifikirin û bêjin: «Kesê ku dinya dihejand, Padîşahî dilerizand,

¹⁷Rûyê erdê kir berî, Bajarên dinyayê hilweşandin Û nehişt dîl herin malên xwe, ev kes e?»

¹⁸Tevahiya padîşahên miletan, Her yek tevî rûmeta xwe, Di gora xwe de radize.

¹⁹Lê tu wek çiqlekî kirêt, Ji gora xwe hatî avêtin. Kuştî ser te dinixêmin Ku bi şûr birîndar bûne Û heta kevirên binê çala mirinê ketine. Tu bûyî wekî cendekê Di bin lingan de tê perçiqandin.

²⁰Tê bi wan re neyî veşartin. Çimkî te welatê xwe wêran kir, Gelê xwe bi xwe kuşt. Wê ziriyeta kesên xerabî dikin, Her û her neyê bibîranîn.

²¹Ji ber neheqiya bav û kalên wî, Ji bo serjêkirina kurên Padîşahê Babîlê Cihekê ava bikin Ku qet ranebin, Welat ji xwe re nekin milk Û rûyê erdê bi bajaran tije nekin.

²²Gotina Xudanê Karîndar ev e: «Ezê bi ser wan ve herim. Ezê ji Babîlê, navê wan, kesên saxmayî, hemû binemal û ziriyetan ji holê rakim.» Ev e gotina Xudan.

²³«Ezê Babîlê bikim mal û milkê kundan[17] û ritamê. Ezê wê bi gezika helakirinê bimalim.» Ev e gotina Xudanê Karîndar.

²⁴Xudanê Karîndar sond xwar û got: «Ez çawa fikirîbim wê wisa be, Min çawa pîlan kiribe wê pêk bê.

²⁵Ezê li welatê xwe Aşûriyan bişikênim, Li çiyayên xwe wan di bin lingan de biperçiqînim. Wê nîrê wan ji ser gelê min rabe, Barê wan ji ser pişta wan rabe.

²⁶Ev e pergala li dijî hemû dinyayê hat pîlankirin, Ev e destê li dijî hemû miletan dirêjkirî.

²⁷Xudanê Karîndar ev pîlan kir, Êdî kê dikare xera bike? Destê wî dirêj bûye, Êdî kê dikare bi paşve bikişîne?»

²⁸Sala ku Ahazê Padîşah mir, ev peyam hat:

²⁹«Gelî Filîstîno! Ji ber darê li we dixist şikest Qet şa nebin! Çimkî ji koka mar, Wê koremar derkeve. Rawê wî jî tîremar be.

³⁰Wê kurê pêşî yê belengazan têr bibe, Yê hejar di ewlehiyê de razê. Lê ezê koka te bi xelayê bikujim, Wê bermayiyên te bên kuştin.

³¹De bizare dergeho! De biqîre bajaro! Filîstîno, hûn tev bihelin! Çimkî ji bakur dû bilind dibe Û di nav leşkerên wir de serberdayî tuneye.

³²Bersiveke ji qasidên wî miletî re çawa be? Wê bêjin: ‹Xudan bingeha Siyonê danî, Wê bindestên gelê wî li wê derê bisitirin.›»