Read Kurmanji Încîl Îşaya 57 Bible Online

Îşaya 57 - Kurmanji Încîl bible

Îşaya 57

¹Zilamê rast tune dibe, Lê kesek naxe dilê xwe. Mirovên dilsoz ji vê dinyayê têne standin Lê kesek fêm nake. Çimkî mirovê rast yê ku ji vê dinyayê tê standin Ji xerabiyê rizgar dibe

²Û dikeve nava aştiyê. Kesên di riya heqiyê de meşiyane, Di gora xwe[64] de jî wê rihet razên.

³Lê hûn, kurên jina sêrbaz, Ziriyeta zinakar û fahîşeyan, Nêzîkî vir bibin!

⁴Hûn tinazên xwe bi kê dikin? Hûn li dijî kê devê xwe vedikin Û zimanê xwe derdixin? Ma hûn ne zarokên serhildêran Û ziriyeta derewan in?

⁵Ma hûn di nav darberûyan de, Di bin her dara şîn de fahl nabin. Di geliyan de, di bin qelîştokên zinaran de Zarokên xwe nakin qurban?

⁶Para te ji nav pûtên ji kevirên pehn ên gelî ye, Erê, ew nesîbê te ye! Te pêşkêşiya rijandinê ji wan re rêt, Pêşkêşiya dexlê anî, Ma ez wan efû bikim?

⁷Te nivîna xwe li ser çiyayekî mezin û bilind danî, Ji bo serjêkirina qurbanê tu hilkişiyayî wê derê jî.

⁸Te nîşana xwe danî pişt derî û kêleka deriyan, Te dev ji min berda û nivîna xwe vekir, Tu berjor bûyî û te nivîna xwe fireh kir. Te ji bo xwe bi wan re bazarî kir. Te ji nivîna wan hez kir. Te tazîbûna wan dît.

⁹Tu bi rûnên bêhnxweş çûyî ba Molekê îlah Û te bêhnên xwe zêde kirin, Te qasidên xwe şandin derên dûr, Te heta diyarê miriyan xwe nizim kir.

¹⁰Tu bi riyên dirêj westiyayî, Lê te negot: «Pûç e.» Te hêza xwe teze kir, Loma tu qels nebûyî.

¹¹Ma tu ji kê tirsiyayî û ketî nava mitalan Ku tu derewan dikî? Ma tu çawa min bi bîr nayinî Û vê yekê naxî dilê xwe? Gelo ji ber ku ez demeke dirêj hiş bûm, Tu ji min natirsî?

¹²Ezê rastî û karên te bînim ber çavên xwe, Lê wê bi kêrî te neyên.

¹³Gava te kir hewar, Pûtên te dane hev, bila te rizgar bikin. Wê ba wan hemûyan hilîne, Wê hilmek wan bi xwe re bibe. Lê kesê xwe dispêre min, Wê welat ji xwe re bike milk Û çiyayê min ê pîroz mîras bistîne.

¹⁴Xudan dibêje: «Axê kom bikin, axê kom bikin, rê amade bikin, Astengan ji ser riya gelê min rakin.»

¹⁵Çimkî Yê berz û bilind, yê ku her û her heye û navê wî pîroz e, wiha dibêje: «Ez hem li dera bilind û pîroz rûdinim Û hem jî bi kesên nizim û nefsbiçûk re me. Ez rihê nefsbiçûkan Û dilê kesê nizim nû bikim.

¹⁶Çimkî ez her û her nabim dozdar Û ez hergav hêrs nabim. Yan na kesên min can û ruhên wan afirandine, Wê xwe li ber min ranegirin.

¹⁷Ez ji ber neheqî û qezenca wan a xerab hêrs bûm, Min li wan xist, rûyê xwe nixamt û ez hêrs bûm. Lê dîsa serhişkî kirin û dane ser riya xwe.

¹⁸«Min riyên wan dîtin, lê ezê şifayê bidim wan. Ezê rêberiya wan bikim. Ezê bi teseliyê bergîdana wan bidim, Kesên ji wan şînê dikin jî ezê teselî bikim.

¹⁹Yê ku fêkiyê lêvan diafirîne ez im.» Xudan dibêje: «Aştî li ser yê ku dûr e Û aştî li ser yê ku nêzîk e. Ezê şifayê bidim hemûyan.»

²⁰Lê xerab wekî deryayê ne ku diçeliqe û nasekine. Ava wê herî û pîsiyê davêje derve.

²¹Xwedayê min dibêje: «Aştî ji xeraban re tuneye.